Το «Μενταγιόν της Κυβέλης». Προσέξτε τον ήλιο να ανατέλλει από την ημισέληνο. Οι “Πύλες” ήταν απαραβίαστες. Τα υπόγεια γένη, απόρροια επιμειξιών με ανθρώπους αυξάνονταν και πληθύνονταν και μερικές από τις “πύλες” τύχαινε, πριν έλθει ο Χριστός να “ανοίγουν”. Τότε ξεχωριστοί άνθρωποι με πίστη στον ένα Θεό αναλάμβαναν το σφράγισμά τους.
Το τελευταίο καταγεγραμμένο μάζεμα των “διαφυγόντων” “υποχθονίων” και το σφράγισμα των “πυλών” που είχαν ανοίξει είναι αυτό που διαβάζουμε στο κείμενο του Αγίου Ανδρέα.


Γνωρίζουμε επίσης από κείμενο του 15ου αιώνα του οποίου ο συγγραφείς παραμένει άγνωστος, ότι ο Αλέξανδρος έκλεισε τα βδελυρά έθνη με χάλκινες πύλες οι οποίες περιβάλλονταν από “ασύγκριτον ύαλο”. Δηλαδή, επειδή ο χαλκός από μόνος του δεν ήταν αρκετός και μπορούσε να σπάσει περιβλήθηκε με ένα είδος γυαλιού ασύγκριτου, που πιθανότατα να σημαίνει κάποιο είδος ενεργειακού πεδίου.Έτσι οι πύλες παραμένουν σφραγισμένες μέχρι να έρθουν τα έσχατα χρονιά και όπως είδαμε παραπάνω στην Αποκάλυψη να ανοιχθούν από τον Άγγελο του Θεού.



Να τονίσω ότι υπάρχει και κείμενο του 7ου αιώνα το οποίο δικαιώνει και επιβεβαιώνει και πάλι τον Άγιο Ανδρέα, ότι δηλαδή ο Αλέξανδρος σφράγισε αυτές τις πύλες. Σύμφωνα με την προφητεία του Αγίου Ανδρέα, ο Μέγας Αλέξανδρος εξεστράτευσε στην Ανατολή με αποστολή να κλείσει τις “πύλες” που είχαν ανοίξει. Η προφητεία μας μιλά επομένως για μία θεϊκή αποστολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μόνον από αυτό καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ούτε κίναιδος, ούτε παιδεραστής, ούτε διεστραμμένος, ούτε κατά συρροήν σφαγέας των λαών, αλλά ένας υπηρέτης του Θεού.
Γιατί δεν γνωρίζουμε κάτι περισσότερο για τις “πύλες”;
Κατ’ αρχήν για αυτές τις δραστηριότητες του Αλεξάνδρου ουδείς γνωρίζει, αφού όλα τα σχετικά αρχαία κείμενα υποκρύπτονται επιμελώς. Υπάρχουν πολλές πηγές που μας μιλούν για τις “πύλες”. Τα γραπτά αυτά όμως κρύβονται καλά σε βιβλιοθήκες στα Ιεροσόλυμα, το Βατικανό, τη Νεβάδα και τη Μακεδονία….
Σε διάφορα βιβλία σχετικά με αυτό το θέμα, λέγετε πως η έδρα των Νεφελιμ βρίσκεται στην έρημο Τακλα Μακαν, στην επαρχία Ξιν Γιανγκ, στην Βόρεια Κίνα. Το όνομα Τακλα Μακαν στην τοπική γλώσσα σημαίνει “μπαίνεις μέσα αλλά δεν βγαίνεις έξω”. Εκεί λοιπόν υπάρχει μια πανάρχαια και τεραστίων διαστάσεων πυραμίδα που στην κορυφή της κάποτε υπήρχε ο ναός του Βααλ. Κάτω λοιπόν από την αρχαία αυτή πυραμίδα η οποία ονομάζεται Λευκή Πυραμίδα, υπάρχει μια υπόγεια πολιτεία που ονομάζεται Μαχ-Τανε που στην γλώσσα των Ναχρμπεν σημαίνει Λευκή Πολιτεία.
Το Λευκό Αδελφάτο για το οποίο και οι γέροντες του Αγίου Ορούς γνωρίζουν. Είναι ουσιαστικά ένα 12μελες συμβούλιο το οποίο αποτελείται από Νεφελιμ και άλλους αρχέγονες δαίμονες οι οποίο είναι ο Αζαζελ, ο Αζαζελον, ο Αζαραντελ και ο Αζαελ. Στους τέσσερις αυτούς δαίμονες-αγγέλους, θα δοθεί εξουσία να κάνουν μεγάλες καταστροφές πάνω στην γη στα έσχατα χρονιά. Σε συνδυασμό με την ιστορία και την προφητεία του Αγίου Ανδρέαο Αλέξανδρος έκλεισε τους Νεφελιμ, τα ρυπαρά έθνη δηλαδή, κάτω από πύλες (δηλαδή κάτω από την Λευκή Πυραμίδα) το 326π.χ. καθώς και πύλες που βρίσκονται στην Ινδία. Να τονίσω ότι πύλες υπάρχουν και σε αλλά μέρη της γης, όπως και στο Βόρειο Πόλο. Για την ακρίβεια έκλεισε 72 βασιλείς όπως μας λέει ο Άγιος Ανδρέας. Αυτοί λοιπόν οι Βασιλείς είναι που θα βγουν έξω στα έσχατα χρονιά μαζί με τους ακολούθους τους και θα βασανίζουν το κόσμο. Δεν θα τον σκοτώνουν αλλά θα τον βασανίζουν μέχρι να δεχτούν το σφράγισμα.
Ο Άγιος Ανδρέας μιλάει ότι η εξουσία τους πάνω στην γη θα κρατήσει για 660 ημέρες ενώ στο χωρίο που ακολουθεί από την Αποκάλυψη γίνεται λόγος για 5 μήνες μονό, δηλαδή για 150 ημέρες, γιατί ο κόσμος δεν θα αντέχει περισσότερο. Φανταστείτε τι έχουμε να τραβήξουμε δηλαδή.
[Αποκάλυψη Κεφ. Θ΄10: και έχουσιν ουράς ομοίας σκορπίοις και κέντρα, και εν ταίς ουραίς αυτών εξουσίαν έχουσι του αδικήσαι τους ανθρώπους μήνας πέντε].
Αν διαβάσετε στην προφητεία του Αγίου Ανδρέα, λέει πως θα τρώνε ζωντανούς τούς ανθρώπους και θα πίνουν το αίμα τους. Θα καταβροχθίζουν επίσης με μεγάλη ηδονή μύγες, βατράχους, σκυλιά και κάθε ακαθαρσία. Αλίμονο στις περιοχές, απ’ όπου θα περάσουν! Πάνω σε αυτό έχω να σας πω ότι σύμφωνα με λεγόμενα διαφόρων πηγών, οι Νεφελιμ έχουν εκτροφεία κλωνοποιημένων ανθρώπων που τους χρησιμοποιούν σαν δούλους και σαν τροφή. Ξαφνιάζεστε ε;
Για τους Νεφελιμ οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο από εκτρεφόμενα ζώα και στην γλώσσα τους μας λένε Γκοϊμ, που σημαίνει καταναλώσιμος. Οι Νεφελιμ, δεν μπορούν να βγουν από τις πύλες, παρά μόνο οι πολύ πνευματικά ισχυροί από αυτούς, όταν κάποιος τους καλέσει όπως γίνεται και με το κάλεσμα απλών δαιμόνων. Την επάνοδο τους στη γη την ονομάζουν Μεγάλη Επιστροφή.Τις πύλες αυτές θα ανοίξει ο αντίχριστος στα έσχατα χρόνια.

Δεν είναι τυχαίο που έχει ειπωθεί ότι οι μάρτυρες αυτών των χρόνων θα είναι οι μεγαλύτεροι όλων των εποχών…

Οι ειδικοί αναζητούν απαντήσεις για τη δημιουργία της ζωής στην επιφάνεια της Γης. Ομως τα τελευταία χρόνια διάφορες έρευνες εντοπίζουν συνεχώς την παρουσία της ζωής σε ολοένα και μεγαλύτερα βάθη στο εσωτερικό της. Πριν από λίγες εβδομάδες ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γέιλ ανακοίνωσε ότι εντόπισε ευρήματα που υποδεικνύουν την παρουσία ζωής σε βάθος περίπου 20 χλμ. από την επιφάνεια του πλανήτη μας.Οι ερευνητές εντόπισαν αραγωνίτη (ένα πολυμορφικό ορυκτό του ασβεστίου) σε πετρώματα που βρίσκονται σήμερα στην επιφάνεια της Γης αλλά έχει διαπιστωθεί ότι πριν από διάστημα 100 εκατ. ετών βρίσκονταν σε βάθος 20 χλμ. Η χημική ανάλυση του συγκεκριμένου αραγωνίτη δείχνει ότι σχηματίστηκε από μεθάνιο το οποίο παρήγαγαν μικροοργανισμοί που βρίσκονταν σε εκείνο το μεγάλο βάθος.

Αν η ανακάλυψη επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη αφού θα είναι το βαθύτερο ως σήμερα σημείο στον πλανήτη στον οποίο διαπιστώνεται η παρουσία ζωής. Επιπλέον, η παρουσία ζωής (έστω και σε μικροβιακό επίπεδο) σε τόσο μεγάλα βάθη αυξάνει τις ελπίδες να υπάρχει ζωή κάτω από το έδαφος πλανητών στην επιφάνεια των οποίων επικρατούν ακραίες και γενικότερα μη φιλικές για τη ζωή συνθήκες.
Η «βαθιά βιόσφαιρα»
Ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν διεξήγαγαν αναλύσεις και μελέτες σε περιοχές της Γης που οι ειδικοί ονομάζουν «βαθιά βιόσφαιρα». Πρόκειται για περιοχές σε μεγάλα βάθη του πλανήτη. Ανακάλυψαν μικροβιακές μορφές ζωής που ζουν σε βάθη 5 χλμ. Εκτιμούν ότι τα μικρόβια αυτά ζουν αποκομμένα από τη βιόσφαιρα της επιφάνειας για εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια έτη.
Τα μικρόβια που εντόπισαν οι ερευνητές αποτελούν μια ανεξάρτητη κοινότητα η οποία δεν επικοινωνεί με εκείνες της… άνω βιόσφαιρας. Από τις αναλύσεις όμως διαπιστώθηκε ότι τα μικρόβια του… κάτω κόσμου έχουν γενετικές ομοιότητες με εκείνα που ζουν στην επιφάνεια της Γης, γεγονός που υποδεικνύει την ύπαρξη ενός κοινού προγόνου ο οποίος πιθανότατα έζησε κατά την περίοδο εμφάνισης της ζωής στη Γη.
Η ανακάλυψη έρχεται να στηρίξει μια νέα θεωρία που κερδίζει συνεχώς έδαφος στην επιστημονική κοινότητα. Σύμφωνα με αυτήν, η ζωή στη Γη δημιουργήθηκε μέσα σε μικρές σχισμές υπόγειων πετρωμάτων – κάποια είδη πετρωμάτων κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης μπορούν να παραγάγουν υδρογόνο και μεθάνιο. Με αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να τροφοδοτούνται μικροβιακές μορφές ζωής και να μην έχουν έτσι ανάγκη την ενέργεια του Ηλιου.
Φυσικά για τον σχηματισμό (και) των υπόγειων μορφών ζωής απαραίτητο συστατικό είναι το νερό. Οι θιασώτες της νέας θεωρίας αναφέρουν ότι μικρές ποσότητες νερού που κύλησαν μέσα στις σχισμές των υπόγειων πετρωμάτων ήταν αρκετές για να συμβάλουν στη δημιουργία των «εναλλακτικών» μικροβίων. Η κρατούσα θεωρία θέλει τη ζωή να δημιουργείται μέσα στην «αρχέγονη σούπα» των θαλασσών ή λιμνών της επιφάνειας της Γης.
Το σκουλήκι


Το σκουλήκι που εντοπίστηκε να ζει στα βάθη της Γης δίνει ελπίδες για παρόμοιες ανακαλύψεις και σε άλλους πλανήτεςΕρευνητές από τις ΗΠΑ ανακάλυψαν ένα σκουλήκι το οποίο ζει 1,3 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης, το μεγαλύτερο βάθος στο οποίο έχει εντοπιστεί ως σήμερα κάποιος πολυκύτταρος οργανισμός.



Το ονόμασαν Halicephalobus mephisto προς τιμήν του Μεφιστοφελή, της ενσάρκωσης του Σατανά στον «Φάουστ» του Γκαίτε. Οι επιστήμονες αποκάλυψαν μάλιστα ότι στο σχετικό άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature», είχαν βάλει αρχικά τον τίτλο «Σκουλήκια από την Κόλαση» αλλά οι υπεύθυνοι της επιθεώρησης δεν τον αποδέχθηκαν.
Η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον αναζητεί ζωή στο υπέδαφος από το 1996. Βάσει των ερευνών της είναι κάποια ορυχεία στη Νότια Αφρική που εκτείνονται σε βάθος τριών χιλιομέτρων. Προηγούμενες μελέτες, κυρίως κάτω από τον ωκεάνιο πυθμένα, έχουν εντοπίσει σε βάθος περίπου δύο χιλιομέτρων την παρουσία μονοκύτταρων οργανισμών οι οποίοι καταφέρνουν να επιβιώνουν σε θερμοκρασίες που φθάνουν τους 110 βαθμούς Κελσίου.
Το H.mephisto όμως είναι διαφορετική και μοναδική μέχρι στιγμής περίπτωση. Πρόκειται για ένα σκουλήκι μήκους 0,5 χιλιοστών το οποίο ζει σε σχισμές πετρωμάτων και τρέφεται με βακτήρια. Εντοπίστηκε στο χρυσωρυχείο Beatrix στη Νότια Αφρική και όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές καταφέρνει να αναπαραχθεί ασεξουαλικά, με διαίρεση των κυττάρων του και δημιουργία κλώνων του.
Οι χημικές αναλύσεις που έκαναν οι επιστήμονες δείχνουν ότι το σκουλήκι ζει σε αυτά τα βάθη εδώ και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια. Η ανακάλυψη του H.mephisto κάνει ακόμη πιο αισιόδοξη την επιστημονική κοινότητα για τον εντοπισμό όχι απλά μικροβιακών αλλά πιο πολύπλοκων μορφών ζωής στο Διάστημα αφού όπως φαίνεται η ζωή βρίσκει τρόπους να επιβιώνει σε εξαιρετικά ακραίες συνθήκες.


ΤΟ ΒΗΜΑ

Οι πρόγονοί μας επεκτάθηκαν ανά τον πλανήτη, ξεκινώντας από την ύψιστη κορυφή του Ταυγέτου και κατόπιν γεωμετρικών σχηματισμών, όπως έχω εξηγήσει παλιότερα άρχισαν την εξερεύνηση-χαρτογράφηση των ιερών μας τόπων, όπου σχημάτιζαν γεωμετρικά σχήματα και κάθε πόλη-χωριό που ήταν κοντά είχε μια δυναμική σχέση κι έκαναν την λεγόμενη καθετοποίηση των άστρων, οπότε ότι είχε επάνω το χαρτογράφησαν και κάτω στη γη κι γι’ αυτό έχουμε τα ζώδια-ζωδιακός κύκλος αποτυπωμένα και χαραγμένα με πόλεις και χωριά για το κάθε Ζωδιο-Αστερισμούς. (Τέτοιες φωτογραφίες των Ζωδίων δεν έχω τώρα μαζί μου για να σας τις δείξω…σε κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον θα τις κοινοποιήσω).
Λοιπόν εις το Ζώδιο του Καρκίνου και εις τον Ζωδιακό Κύκλο εκείνος ο αστερισμός που οριοθετεί τις 23° 26′ 22″ βόρεια του Ισημερινού εις τον Βόρειο Τροπικό και εις τον οποίο δίνει και το όνομά του είναι: Ο Τροπικός του Καρκίνου… ένας δηλαδή… από τους πέντε μείζονες κύκλους του γεωγραφικού πλάτους. Είναι ακριβώς το βορειότερο πλάτος εις το οποίο ο Ήλιος μας μπορεί να μεσουρανεί το μεσημέρι. Αυτό φυσικά συμβαίνει πάντα κατά το θερινό ηλιοστάσιο, όταν το βόρειο ημισφαίριο κλίνει προς τον Ήλιο εις το μέγιστο βαθμό. O τροπικός λοιπόν του Καρκίνου αντικατοπτρίζει αυτή τη γωνία κλίσης του άξονα της Γαίας, η οποία ποικίλει σε μια περίοδο περίπου…. 41.000 ετών από το μέγιστο των 23° 30′ εις το ελάχιστο των 22° 06′ μοιρών.
Δηλαδή… η αργή μετατόπιση του Τροπικού του Καρκίνου νότια, αντανακλά τη μετατόπιση της κλίσης του άξονα της Γαίας δηλαδή…(η λοξότητα της) – όπου το όνομα του τροπικού προέκυψε… διότι όταν δόθηκε αυτή η ονομασία… ο Ήλιος βρισκόταν εις τον αστερισμό του Καρκίνου κατά το θερινό ηλιοστάσιο… εντούτοις όμως, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γαίας, ο Ήλιος εις την σύγχρονη μας εποχή βρίσκεται ακριβώς μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – εις τον αστερισμό του Ταύρου (ακριβώς την 17η Νοέμβρη όπου μεσουρανούν ταυτόχρονα το όμμα του Ταύρου μαζί με τις Πλειάδες) κατά το θερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο, ενώ η κλίση του άξονα της Γαίας είναι 23,27 μοίρες από τον Ισημερινό.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον τροπικό του Αιγόκερω, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γαίας, ο Ήλιος εις την σύγχρονη εποχή μας βρίσκεται μετατοπισμένος – ως προς το πλάτος – εις τον αστερισμό του Σκορπιού κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο/ηλιοτρόπιο. Μελετώντας εμείς οι μετ’ Έλληνες τις ευθυγραμμίσεις των ναών… αλλά κυρίως τους γεωμετρικούς σχηματισμούς… διαπιστώσαμε όπως υπάρχουν τρίγωνα, τόξα και σπείρες που σχηματίζονται εκ των θέσεων του χωροδικτυώματος των ναών του Ελληνικού μας τόπου και χώρου… όπου εντοπίσαμε ξάστερα και καθαρά κάποιους μεσημβρινούς και ευθυγραμμίσεις με μια ενεργειακή σημασία. Κι εδώ είναι το κλειδί…. γι’ αυτό και σας παροτρύνω τόσο καιρό να προσφεύγετε στα ιερά μας…
Τώρα συγκεκριμένα η γραμμή «Δελφοί – Δήλος» περνάει ακριβώς πάνω από την πόλη της (θεάς) Αθηνάς, την πρωτεύουσα μας Αθήνα. Γι’ αυτό λοιπόν και εις τους Δελφούς υπάρχει ο θόλος της Αθηνάς Προναίας σε ένα ρόλο προ-μάντεως και αυτή η γραμμή ερμηνεύεται ως η ημερήσια πορεία του Ήλιου. Ακόμη θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δυο φαινομενικά αντίθετοι μύθοι, μπορούν να συμπληρώσουν απίστευτα ο ένας τον άλλον, καθώς ό ένας εγκαθιδρύει έναν δεσμό μεταξύ των Δελφών και των Τεμπών, ενώ ο άλλος μεταξύ Δελφών και Απόλλωνος συγχρόνως Κρηταγενούς και Υπερβόρειου.
Γνωρίζουμε ακόμη ότι το αρχαιότερο μαντείο και ναός της Ελλάδος είναι αυτό της Δωδώνης. Από εδώ σε κάποια στιγμή θα σας ανταποδώσω εις το δεκαπλάσιο την θετική ενέργεια που μου δώσατε, όταν ήμουν στο νοσοκομείο…όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου…. θα σας ενημερώσω σχετικώς. Ο «Παυσανίας» μας λέγει…. ότι η λατρεία του (θεού) Απόλλωνος ήλθε εκ των Τεμπών. Άρα εάν χαράξουμε εις τον χάρτη της Ελλάδος – με πιθανό κέντρο π.χ. τα Τέμπη – ένα τόξο δηλαδή… που θα διαγράφει την καμπύλη – τόξο Δωδώνη – Δελφοί, τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι αποστάσεις Τέμπη – Δωδώνη και Τέμπη – Δελφοί είναι ίσες. Οι δυο αυτές αποστάσεις είναι ίσες επίσης και με την απόσταση από τους Δελφούς εις τις Πρασιές. Το λιμάνι – το σημερινό Πόρτο Ράφτη – βρίσκεται ακριβώς εις το σημείο που η γραμμή Δήλος – Δελφοί τέμνει την ακτή της Αττικής γης. Εις το σημείο αυτό επιβιβάζονταν οι «Θεωροί» που μετέβαιναν εις την Δήλο. Ενώ η κάθετη γραμμή «Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Ταίναρον» αντιστοιχεί εις τον μεσημβρινό των Δελφών. Η δε κοντινή αυτής γραμμή – που παρεκκλίνει ελάχιστα προς τα βορειοδυτικά – συνδέει τις Αμυκλές, την Σπάρτη, την Τεγέα και την κορυφή του Ολύμπου.
Οπότε καταλήγουμε : Μεσημβρινός Δελφών : «Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Σπάρτη – Αμυκλές – Ταίναρον».
Εις τον Ομηρικό ύμνον… εις τον (θεό) Απόλλωνα προκύπτει το συμπέρασμα ότι όχι μόνον υπάρχει άλυτος δεσμός μεταξύ των ναών της Κνωσού και της ιερής Πυθόνας [Δελφοί]… αλλά από τα πανάρχαιο χρόνια εις τον ναό του Απόλλωνος υπηρετούσαν οι Κρήτες ιερείς, δηλαδή… οι λεγόμενοι Κουρήτες.
Η γραμμή «Δελφοί – Κόρινθος» ή αλλιώς «Παρνησσός – Ακροκόρινθος» καθορίζει μία κατεύθυνση παράλληλη εις τον ορεινό όγκο της Πίνδου και εις την γραμμή που ενώνει την πόλη των Πατρών με το ακρωτήρι του Μαλέα. Το πρωταρχικό γενεσιουργό κέντρο όμως είναι η κορυφή της Ίδης και το άντρο αυτής, το γνωστό «Ιδαίον Άντρον», το λίκνο του Διός. Έτσι η διεύθυνση «Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί», που είναι η ραχοκοκαλιά του Ελληνικού χώρου και τόπου, σχηματίζει με την παράλληλο γωνία των 60ο . Δηλαδή… αποτελεί προβολή σε τμήμα της επιφάνειας της σφαίρας – αν την εμείς δούμε ως επίπεδη – του κοσμικού άξονα «Λέοντος – Υδροχόου», που σχηματίζει την ίδια γωνία με την γραμμή των ισημεριών. Εις την ουσία δηλαδή… ομιλούμε δια την εποχή του Υδροχόου… καθώς ως γνωστόν ανά εποχή έχουμε και τις ανάλογες αντιστοιχίες που είναι οι εξής (έχοντας λοιπόν κατά νου ότι το 10.800 π.Χ. θεωρείται από τους Αιγυπτίους η αρχή της εποχής του Λέοντα [ανατολή του Βασιλίσκου (Regulus) ή α'του Λέοντα]) :
Περίοδος του Αιγόκερω (21.550π.Χ. – 19.400π.Χ.) • Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω. • Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός.
Περίοδος του Τοξότη (19.400π.Χ. – 17.250π.Χ.) • Ισημερίες : Τοξότης, Δίδυμοι. • Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς.
Περίοδος του Σκορπιού (17.250π.Χ. – 15.100π.Χ.) • Ισημερίες : Σκορπιός ,Ταύρος. • Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.
Περίοδος του Ζυγού (15.100π.Χ. – 12.950π.Χ.) • Ισημερίες : Ζυγός, Κριός. • Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.
Περίοδος της Παρθένου (12.950π.Χ. – 10.800π.Χ.) • Ισημερίες : Παρθένος, Ιχθείς. • Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης.
Περίοδος του Λέοντα (10.800π.Χ. – 8.650 π.Χ.) • Ισημερίες : Λέων, Υδροχόος. • Ηλιοστάσια : Σκορπιός, Ταύρος.
Περίοδος του Καρκίνου (8.650π.Χ. – 6.500 π.Χ. ) • Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω. • Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός.
Περίοδος των Διδύμων (6.500π.Χ. – 4.350 π.Χ.) • Ισημερίες : Δίδυμοι, Τοξότης. • Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς.
Περίοδος του Ταύρου (4.350π.Χ. – 2.200 π.Χ.) • Ισημερίες : Ταύρος, Σκορπιός. • Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.
Περίοδος του Κριού (2.200π.Χ. – 50 π.Χ.) • Ισημερίες : Κριός, Ζυγός. • Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.
Περίοδος των Ιχθύων (50 – 2100 μ.Χ.) • Ισημερίες : Ιχθείς, Παρθένος. • Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης.
Περίοδος του Υδροχόου (2.100μ.Χ. – 4.250 μ.Χ) • Ισημερίες : Υδροχόος, Λέων. • Ηλιοστάσια : Ταύρος, Σκορπιός.
Εποχή του Αιγόκερω 4250 – 6400 μ.Χ.
Εποχή του Τοξότη 6400 – 8550 μ.Χ.
Εποχή του Σκορπιού 8550 – 10700 μ.Χ.
Εποχή του Ζυγού 10700 – 12850 μ.Χ
Εποχή της Παρθένου 12850 – 15000 μ.Χ.
Ο άξονας λοιπόν αυτός, «Υδροχόου – Λέωντος», σημαδεύει την Ελλάδα μεταβάλλοντάς την σε αναπαράσταση της Ουράνιας Αρμονίας του πλανητικού συστήματος και του Ζωδιακού Κύκλου.
Η κάθετη γραμμή εις την διεύθυνση «Δελφοί – Ίδη» διέρχεται από την Δήλο. Εις το σημείο που συναντά την ακτή της Ιωνίας βρίσκεται και το άλλο μεγάλο μαντείο του Απόλλωνος, αυτό της Κλάρου. Εάν λοιπόν προεκταθεί προς τα νοτιοδυτικά, καταλήγει εις το ακρωτήριον Επιδήλιον, όπου υπάρχει ένας ναός αυτός του Δήλιου Απόλλωνα. Είναι δε παράλληλη, η γραμμή αυτή, εις την γραμμή «Κορίνθου – Βασσών» όπου υπάρχει ο γνωστό ναός του Επικούρειου Απόλλωνα…όπου εδώ έγινε η προσωπική μου κάθαρση και πήρα ενέργεια για να μπορέσω να ανέβω εις τον Ταύγετο…και είναι προσανατολισμένος προς τον Πολικό αστέρα – Κυνόσουρα (α΄ της Μικρής Άρκτου) και τον αστερισμό του Κύκνου. Αναπτύσσοντας τον Αστερισμό του Κύκνου που διατρέχει όλη την Πελοπόννησο, με κορυφή πάντα το μαντείο των Δελφών, τα 4 άστρα της ουράς της Μεγάλης Άρκτου είναι όμοια σε διάταξη γεωμετρίας και αστρονομίας με τα 4 άστρα του άξονα του αστερισμού του Κύκνου, ήτοι οι «Δελφοί – Φενεός – Τεγέα – Ιθώμη» και τα ανάκτορα του «Νέστορα».
Η νοητή γραμμή «Δήλος – Αθήνα – Δελφοί»…εάν προεκταθεί διέρχεται από ένα σημείο κοντά στην Άρτα, την αρχαία Αμβρακία. Τα ιερά της Λευκάδας και ιδιαίτερα του άλματος της Λευκάδας θα μπορούσε να είναι η ιδιαίτερη αυτή τοποθεσία μιας και εις την νήσο αυτή υπήρχαν οι δύο ναοί του Απόλλωνα και μάλιστα του Απόλλωνα με τα χρυσά βέλη. Ο ένας εις τον μοιραίο γκρεμό επάνω από την θάλασσα, εις τον μεσημβρινό άκρο της νήσου, και ό άλλος εις τα βορειοανατολικά, κοντά εις την πόλη με την οποία τον συνδέει ο Θουκυδίδης. Αλλά ο κύριος λόγος που καταδεικνύει το αυτό γεγονός είναι ότι εάν χαράξουμε μία γραμμή παράλληλη στην γραμμή Δήλου – Δελφών τότε θα καταλήξουμε εις την Λευκάδα. Ενώ εάν φέρουμε μία κάθετο – που ομοιάζει με αναπαράσταση πτώσης – οδηγούμαστε εις το ακρωτήρι της Λευκάτης, εις το άλμα του ναού της Λευκάδας Πέτρας… όπου ετελείτο το τελετουργικό άλμα προς τιμήν του Απόλλωνος. Το σημείο που τέμνεται η γραμμή «Ίδη – Δελφοί» είναι η ακτή της Αργολίδας. Για την ακρίβεια λοιπόν – εις το αυτό μέρος βρίσκεται ο ναός της «Ερμιόνης». Η τοποθεσία αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική… διότι εκτός των άλλων βρίσκεται επί της παραλλήλου της Δήλου.
Ακόμη … η κάθετος που τέμνει την γραμμή «Ίδη – Κόρινθος – Δελφοί» ει την Ερμιόνη διέρχεται και από τις Αμυκλές. Εξάλλου, η Ερμιόνη βρίσκεται, ως προς την Κόρινθο, σε μία θέση συμμετρική με εκείνη των Δελφών. Αυτές οι τοπογραφικές διαπιστώσεις που καταλήγουν σ’ ένα τετραπλό εντοπισμό εις τον χώρο, μας οδηγούν να σκεφτούμε ότι η Ερμιόνη πρέπει να είναι – και να ήτο – ένα πολύ σημαντικό κέντρο λατρείας του Απόλλωνος. Ο Παυσανίας μας γράφει σχετικά ότι [Κορινθιακά, 35.2]: «Υπάρχουν επίσης τρείς ναοί του Απόλλωνα και τρία αγάλματα. Ο ένας δεν έχει επίκληση, ο άλλος ονομάζεται Πυθαέας και ο τρίτος Όριος. Το όνομα του Πυθαέα το έχουν μάθει από τους Αργείους, γιατί η Τελέσιλλα λέει ανάμεσα στους άλλους Έλληνες επισκέφτηκε πρώτα τη χώρα αυτών ο Πυθαέας, ο υιός του Απόλλωνα. Για ποιο λόγο αποκαλούν τον άλλο Όριο δεν θα μπορούσα να πω με σαφήνεια, αλλά υποθέτω ότι μετά από νίκη τους σε πόλεμο ή σε δίκη σχετικά με τα όρια της χώρας τους τιμούν τον Όριο Απόλλωνα».
Έτσι αφού η Ερμιόνη σχετίζεται με τους Δελφούς, την Δήλο, την Κόρινθο και την Λευκάδα μας οδηγεί εις το συμπέρασμα να σκεφτούμε ότι πρέπει υπάρχει κάποια αντιστοιχία ανάμεσα εις την γεωγραφική θέση των ιερών χώρων.
Ένα παράδειγμα της αρμονίας είναι η ευθεία των πόλεων της Κορίνθου, του Άργους και της Σπάρτης που είναι τοποθετημένες σε μία γραμμή κάθετη στην γραμμή Δελφών – Δήλου. Η γραμμή όμως αυτή, αν προεκταθεί προς βορειοανατολικά, τέμνει την παράλληλο των Δελφών σε ένα σημείο που δεν είναι άλλο από τον ναό του Πτώου Απόλλωνος …(που σχετίζεται με τους αστερισμούς του Σκορπιού και του Ζυγού).
Όλα ίσως όλα τα παραπάνω να εξηγούνε και τους περίεργους προσανατολισμούς των ναών του Απόλλωνα εις τις Βάσσες της Αρκαδίας και εις την Δήλο, που εις τον μεν πρώτο η είσοδος είναι βόρεια – βορειανατολικά… ενώ εις τον δε δεύτερο δυτικά. Ο συνήθης προσανατολισμός ήταν-είναι ανατολικός – δυτικός με είσοδο προς την ανατολή. Εις τις Βάσσες εν ολίγοις η είσοδος είναι βόρεια – βορειανατολικά… διότι έτσι βρίσκεται εις την κατεύθυνση όχι μόνο προς το Λύκαιον Όρος, αλλά προς τους Δελφούς. Ενώ εις την Δήλο με τον τρόπο αυτό που είναι κατασκευασμένος ο ναός… η είσοδος είναι στραμμένη προς την Ερμιόνη.
Ακόμη θα πρέπει να επισημάνουμε και να έχουμε κατά νου μας τα εξής :
Οι ευθείες γραμμές που διέρχονται από τους Δελφούς
1. Ευθεία: Δήλος – Αθήνα – Δελφοί
2. Ευθεία: όρος Ίδη – Ερμιόνη –Δελφοί
3. Ευθεία: Δίον – Τέμπη – Δελφοί – Ταίναρον [μεσημβρινός Δελφών]
Οι παράλληλες γραμμές
1. Παράλληλος: Ερμιόνης – Δήλου –Διδύμων
2. Παράλληλος: Αθήνας – Κλάρου
3. Παράλληλος: Δελφών – Πτώου
Άλλες ευθυγραμμίσεις
1. Όρος Όλυμπος – Τεγέα – Σπάρτη – Αμύκλες – Ταίναρο
2. Κλάρος – Δήλος – Επιδήλιον Άκρον
3. Πτώον – Κόρινθος – Άργος – Σπάρτη – Θαλάμαι
4. Παγασαί – Δήλος
5. Κόρινθος – Λευκάδα
Έτσι λοιπόν και με γνώμονα πάντοτε όλα τα παραπάνω… μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα ζωδιακό χάρτη με τους 12 αστερισμούς και επάνω σε αυτές τις ευθείες εκείνες που εντοπίσαμε ότι διέρχονται ακριβώς εκ των Δελφών.
Επομένως θα έχουμε τα εξής:
Ερμιόνη = Oo Λέοντος (Βασιλίσκος).
Δήλος και Αθήνα = Οο Παρθένου (Στάχυς).
Τέμπη = Οο Αιγόκερω.
Σπάρτη = Τέλος Διδύμων, αρχή Καρκίνου.
(συνεχίζεται…..)
IOANNIS STOGIANNOS

Είναι οι Σκοτεινοί Άρχοντες και τα Ερπετοειδή, απλά παραμυθάκια για μικρά παιδιά; Κάτι τέτοιο πιστευόταν, παλιά. Όμως, τον Δεκέμβριο του 1945, μία ανακάλυψη στην Αίγυπτο τα ανέτρεψε όλα. Ειδικότερα μετά το 1947, όσοι γνώριζαν το μυστικό, πάγωσαν…

Όταν, το 1945, ο Γάλλος λόγιος Jean Doresse εντόπισε στην Αίγυπτο σπάνια Γνωστικά κείμενα, γνωστά ως Χειρόγραφα Ναγκ Χαμαντί, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το περιεχόμενο που γράφτηκε πριν από σχεδόν 1600 χρόνια ή και περισσότερο, θα μπορούσε να διασταυρωθεί μόλις δύο χρόνια αργότερα, στην περίπτωση του Rosswell…

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ

Το υλικό του Nag Hammadi, που αν και είναι γραμμένο στα κοπτικά πιθανότατα αποτελεί μεταφράσεις από αρχαιότερα ελληνικά κείμενα, περιέχει αναφορές από εμπειρίες μυημένων οραματιστών.

Συμπεριλαμβάνονται συναντήσεις από πρώτο χέρι με ανόργανα όντα που ονομάζονται Άρχοντες (Archons). Σύμφωνα με την Γνωστική Διδασκαλία, οι οντότητες αυτές προέκυψαν στο αρχικό στάδιο του σχηματισμού του ηλιακού συστήματος, πολύ πριν σχηματιστεί η Γη.

Οι Άρχοντες ζουν και κατοικούν στο ηλιακό σύστημα, στο «διάστημα του εξωγήινου βασιλείου», χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να εισβάλλουν στη Γη.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως η Γνωστική αντίληψη συμφωνεί πολύ στενά με την άποψη του Jacques Vallee, ο οποίος υποστηρίζει ότι εξωγήινοι και cyborgs πιθανότατα ανήκουν στο τοπικό πλανητικό σύστημα. Ο Vallee, επιπλέον, στο βιβλίο του «Αγγελιοφόροι της Απάτης» προτείνει ότι το «αίνιγμα» των UFO δεν είναι παρά ένα «σύστημα πνευματικού ελέγχου», ένα φαινόμενο που «συμπεριφέρεται σαν μια διαδικασία προετοιμασίας» για κάτι…

Οι Γνωστικοί έγραψαν ότι οι Άρχοντες μπορούν να επηρεάσουν το μυαλό μας με υποσυνείδητες τεχνικές. Κύρια τακτική τους είναι να προκαλούν ψυχικά σφάλματα (να στέλνουν «πνευματικούς ιούς», δηλαδή κάτι σαν να «φυτεύουν» ψευδείς ιδεολογίες, κυρίως θρησκευτικά δόγματα) και η προσομοίωση. Οι Άρχοντες είναι αρπακτικά, σε αντίθεση με ένα ευρύ φάσμα μη ανθρώπινων όντων και όντων από άλλες διαστάσεις -που είναι επίσης γνωστά στους Γνωστικούς-, όντα που όμως είναι καλοπροαίρετα ή ουδέτερα προς την ανθρωπότητα.

Περιγραφές για την φυσιογνωμία των Αρχόντων θα βρείτε σε πολλούς Γνωστικούς κώδικες. Δύο τύποι προσδιορίζονται με αρκετή σαφήνεια: α) το νεογνό ή εμβρυϊκός τύπος, και β) ο δρακονιακός ή ερπετεοειδής τύπος. Προφανώς, αυτές οι περιγραφές ταιριάζουν με αυτό που στις μέρες μας ονομάζουμε Greys (Γκρίζοι) και Reptilians (Ερπετοειδή).

ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ψάχνοντας το υλικό των Γνωστικών, είναι αρκετά σοκαριστικό να ανακαλύπτει κανείς ότι οι αρχαίοι μάντεις εντόπιζαν και διερευνούσαν το πρόβλημα των ξένων εισβολέων κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα, αλλά και σίγουρα πολύ πριν…

Αυτό που εκπλήσσει σχετικά με την Γνωστική θεωρία της Αρχόντων δεν είναι το κοσμολογικό υπόβαθρο (που εξηγεί την προέλευση αυτών των οντοτήτων και την εμπλοκή τους με την ανθρωπότητα). Είναι η ιδιαιτερότητα της πληροφορίας του πως λειτουργούν και του τι θέλουν οι Άρχοντες από εμάς…


Οι Γνωστικοί δίδασκαν ότι αυτές οι οντότητες μας ζηλεύουν και τρέφονται με το φόβο μας. Πάνω απ ‘όλα, προσπαθούν να μας κρατήσουν μακριά από τη διεκδίκηση του εξελισσόμενου «εσωτερικού φωτός», το φωτεινό δώρο της θείας νοημοσύνης μέσα μας.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι όσοι άνθρωποι ή λαοί έχουν εκ γενετής ή καταγωγής ή ακόμα και καταβολής στοιχεία «φωτός» μέσα τους, τότε αυτομάτως είναι και ο Νο 1 εχθρός των Αρχόντων. Πόσο μάλλον όταν εμείς, σαν Έλληνες, έχουμε επουράνια καταγωγή από Όντα του Φωτός, ο Προμηθέας έφερε επιπλέον Φως μέσα μας, ζούμε σε έναν τόπο που ονομάζεται Ελ-λας (=Φως-Λάας = Λαός του Φωτός) ο οποίος σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους δέχεται την Φωτεινή Ενέργεια του Ήλιου Σείριου ! ! !

Αυτοί οι Άρχοντες έχουν πραγματικά φρικάρει μαζί μας! Ο Πόλεμος ανάμεσά μας είναι αιώνιος και κάθε φορά που οι περίοδοι στρέφονται υπέρ μας, γίνεται εντονότερος προκειμένου να μας εμποδίσουν να διεκδικήσουμε ή να μην χάσουμε αυτό που μας ανήκει… το Φως.

ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΤΡΙΞ

Κανείς, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι γνωστικές διδασκαλίες σχετικά με τους Άρχοντες, ή ό,τι απέμειναν από αυτές, έχουν όλες τις απαντήσεις σχετικά με τα ΑΤΙΑ και τους εξωγήινους. Αλλά, ένα πράγμα είναι σαφές: παρουσιάζουν μια συνεκτική και ολοκληρωμένη ανάλυση των εξωγήινων εισβολέων, καθώς και ειδικές πρακτικές για να αντισταθούμε. Τα συγκεκριμένα κείμενα είναι πολύ πιο πλήρη και εξελιγμένα από οποιαδήποτε άλλη θεωρία που έχει τεθεί υπό συζήτηση, ως σήμερα.

Τα Γνωστικά κείμενα χρησιμοποιούν μυθολογική γλώσσα για να περιγράψουν τα πραγματικά γεγονότα της προϊστορίας καθώς και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις στην ανθρώπινη ψυχή. Σύμφωνα με τους αρχαίους μάντεις, οι Άρχοντες δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο γενετικό μας γίγνεσθαι, αλλά μπορούν να προσποιηθούν μία ψεύτο-παρέμβαση. Λαμβάνοντας υπόψη τη σύγχυση της ανθρωπότητας στη σύγχρονη εποχή, μια φαλκιδευμένη παρέμβαση θα φαινόταν τόσο καλή όσο και η πραγματική. Αυτό χαρακτηρίζει την τακτική Αρχόντων: να μας οδηγούν να φανταστούμε αλλά και να πιστεύουμε πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Δηλαδή να δεχτούμε μία προσομοίωση, μία εικονική πραγματικότητα, ένα matrix ως αληθινά.

Με αυτό τον τρόπο της εξαπάτησης, μας λένε οι Γνωστικοί, μπορούν οι Άρχοντες, τα Ερπετοειδή και οι Γκρίζοι να καταφέρουν και να αποκλίνουν το ανθρώπινο είδος από την αληθινή και σωστή πορεία της εξέλιξης που προβλέπεται.

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΦΟΒΟΥΝΤΕ ΤΟ ΦΩΣ

Οι Γνωστικοί δίνουν μία μοναδική έμφαση στην Θεά Σοφία. Οι αρχαίοι μάντεις δίδαξαν ότι μέσα από μια ειδική σύνδεση με την Θεά -ή με την θηλυκή ενέργεια η οποία φαίνεται πως διεκδικεί την επιστροφή της– το είδος μας μπορεί να ξεπεράσει τους Άρχοντες και να εξασφαλίσει ένα ανθρώπινο μέλλον για το ίδιο και τον πλανήτη Γη.

Γι’ αυτό, λοιπόν, όσοι Έλληνες έχουμε απομείνει ενεργοί, με το φως να λάμπει μέσα μας, πρέπει να αφυπνίσουμε τους υπόλοιπους, να ανάψουμε το φως μέσα τους και να δουν, να αντιληφθούν, να κατανοήσουν…

diadrastika

Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τον Γαλαξία «Γαλακτίτη Κύκλο» και «Ηριδανό Ποταμό» ή «Δρόμο του Διός». Πίστευαν ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ο δρόμος που ακολούθησε ο ήρωας ΠΕΡΣΕΑΣ για να σώσει την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, πάνω στον ΠΗΓΑΣΟ, δημιουργώντας με τον «καλπασμό» του άφθονη αστρική σκόνη.
Η Ελληνική Μυθολογία είναι γεμάτη από θεϊκά όντα, που κατέρχονται στην Γη,για να πάρουν συζύγους. Όλες οι παραδόσεις των αρχαίων λαών ομιλούν για ουράνια φλεγόμενα άρματα που έφθασαν στην Γη από τα άστρα, καθώς επίσης για ανώτερες εξωγήινες υπάρξεις που χάρισαν στους ανθρώπους νόμους και όργανα, για να οικοδομήσουν τον πολιτισμό τους.
Οι αρχαίες Ελληνικές δοξασίες ομιλούν για τον Τιτάνα Προμηθέα, που έδωσε στους ανθρώπους την «Φωτιά» από τους ουρανούς και έγινε ως εκ τούτου ο θεμελιωτής του ανθρωπίνου πολιτισμού.
Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι «ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ». Είναι οι «ΠΡΟΜΥΘΕΙΣ», που έφεραν το ΠΥΡ της Γνώσεως στα ανθρωποειδή της Γης, που μέχρι τότε ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια και βαθιές σπηλιές, όπως αναφέρει ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης»:
«Μα ακουστέ εδώ τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων, που χωρίς μυαλό πρώτα, πλάσματα με νου και πνεύμα τους έκανα να είναι. Ψυχή είχαν, γιατί η Ψυχή των ανθρώπων προϋπάρχει. Μα και τα δώρα μου να δείτε τι καλόγνωμα που ήταν. Πρώτα, βλέποντας οι άνθρωποι, βλέπανε του κάκου και ακούοντας δεν άκουαν. Και όμοιοι με των ονείρων τους ίσκιους ανακάτευαν τα πάντα δίχως τάξη και ούτε τα πλινθόκτιστα σπίτια που προστατεύουν γνώριζαν, ούτε την τέχνη του ξύλου. Μα σε σκαφτές σπηλιές αυτοί ζούσαν σαν τα πολυκίνητα μυρμήγκια που στον άνθρωπο σε πολλά μοιάζουν, μες στ’ ανήλια βάθη των άντρων. Μα τα πάντα έπρατταν δίχως κρίση, ως την ώρα που των άστρων τους έδειξα τις ανατολές και τις δύσεις να ξεκρίνουν και την έξοχη τέχνη του αριθμού τους βρήκα και των γραμμάτων που ‘ναι η θύμηση όλων, η μνήμη, η εργατική μουσογεννήτρα. Και πρώτος στον ζυγό έζεψα τα ζώα, βοηθούς του ανθρώπου ιερούς, τους πιο βαριούς να πάρουν από τους μόχθους του, μα και αυτοί με αγάπη να τα βλέπουν. Το σπουδαιότερο είναι πως αν σ’ αρρώστια έπεφταν κανένα γιατρικό δεν είχαν να πιούν ή να αλείψουν, μα χωρίς γιατρειά αδυνάτιζαν, ώσπου τους έδειξα εγώ πάλι τα γιατρικά ν’ ανακατεύουν και όλες τις αρρώστιες να πολεμούν, τους διάφορους τρόπους της μαντικής τέχνης όρισα. Κοντολογίς, μ’ ένα λόγο μάθε το, όλες οι τέχνες από τον Προμηθέα στους θνητούς δόθηκαν».
ΣΤΗΝ ΑΧΛΥΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Κατά (την Ιερά μας Παράδοση) την Μυθολογία μας, οι άνθρωποι ευρίσκοντο σε μια ζωώδη κατάσταση, πριν ο Προμηθέας φέρει σ’ αυτούς το Πυρ εξ ουρανού. Η ΒΙΑ (Χάος) κυριαρχούσε στον προηγούμενο κόσμο. Οι πρωτόγονοι άνθρωποι που προέκυψαν από τ’ αποκοπέντα γεννητικά όργανα του Ουρανού, που τα έκοψε με το τσεκούρι του ο Κρόνος, γεννιόνταν από την Γη, χωρίς γονείς και ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια. Ο Προμηθέας όμως, κατά κάποιον τρόπο πρόδωσε τους Τιτάνες και προσχώρησε στους ΘΕΟΥΣ (όπως ο θεός Ασσούρ, που αναφέρεται στα ασσυριακά κείμενα). Ξέκοψε από τους φυσικούς του συμμάχους και χρησιμοποίησε την πείρα του εναντίον τους. Ο Δίας εκμεταλλεύτηκε την προσχώρηση του Τιτάνα, για να εκθρονίσει τον Κρόνο και να τον ρίξει στα Τάρταρα. Ο Προμηθέας εν συνεχεία λυπήθηκε τους ανθρώπους που ήταν χωρίς λογική και τους χάρισε την ελπίδα της αιωνιότητας με την μεταφορά του ουρανίου Πυρός, που αντιστοιχεί με τον σπινθήρα της λογικής.
Η θυσία του δεν πήγε χαμένη. Με την χρήση του πυρός επήλθε η ανάπτυξη του πολιτισμού. Ο Ζεύς όμως «οργίστηκε». Στον «Φίληβο» όμως δίδεται μια άλλη εξήγηση του Μύθου, όταν μας λέει ο Σωκράτης ότι οι ίδιοι οι Θεοί έδωσαν δώρο στους ανθρώπους την γνώση της αλήθειας, μαζί με το φωτεινό πυρ. Πολλοί ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι πάνω στη Γη, υπάρχουν δυο φυλές ανθρώπων. Μία γήινη και μια ουράνια, η οποία μετέφερε το πυρ της γνώσης και μετάλλαξε τα ανθρωποειδή που υπήρχαν και τα μετέβαλε σε σώφρονας ανθρώπους. (HOMO SAPIENS). Η ονομασία Έλληνες, απ’ ότι γνωρίζουμε από την Ιστορία, προέρχεται από τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνος, ο οποίος με την σειρά του, ήταν γιός του Προμηθέως! Πριν τα χρόνια του Έλληνος δεν υπήρχε η ονομασία ΕΛΛΑΣ και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους τα διάφορα προγονικά φύλα, που κατοικούσαν την πατρίδα μας, ως επί το πλείστον Πελασγοί! «Δοκει δε μοι, αλλά τα μεν προ Έλληνος του Δευκαλίωνος και παν ουδέ είναι η επίκλησις αυτή, κατά έθνη δε άλλα τε και το Πελασγικόν επί πλείστον εφ’ εαυτών την επωνυμίαν παρέχεσθαι».
Αποκωδικοποίηση Ελληνικής Μυθολογίας
Σύμφωνα με την πινακίδα του Ιδαλίου της Κύπρου, που αποκρυπτογραφήθηκε πρόσφατα με την μέθοδο Chandwick, οι Μόες – Ελλοί (Έλληνες) ήρθαν στην Γη από τον Σείριο (που νοείται αποικία του η Γη), με αρχηγό τους τον Μίνωα και δίδαξαν τις τέχνες και τον πολιτισμό. Στην αρχή είχαν αιθέρια μορφή (Χρυσούν Γένος), αλλά μετά που αναμείχτηκαν με τους κατοίκους της γης, απέκτησαν υλική υπόσταση (δερμάτινους χιτώνες). Ο Μίνωας και ο Προμηθέας ταυτίζονται, μια και οι δυο είχαν γυιό τους τον Δευκαλίωνα, δηλαδή τους Ελλούς, που ήλθαν με την Λάρνακά τους (κιβωτό – σκάφος) στην Γη, μεταφέροντας το ουράνιο Πυρ στους γήινους. Έκτοτε έμειναν σταυρωμένοι στο γήινο περιβάλλον. Ο σταυρός που βρέθηκε χαραγμένος μαζί με άλλα Ελληνικά σύμβολα (όπως ο μαίανδρος και το οκτάκτινο αστέρι), σε όλα τα αρχαία μνημεία της Γης, έγινε έμβλημα τους και δήλωνε το εκπολιτιστικό έργο τους. Είναι η φυλή των Ελλήνων, οι Προμηθείς, που δέθηκαν μεταξύ Ουρανού και Γής. Πολέμησαν με τους Άτλαντες και τους Κρόνιους δαίμονες, που είχαν έμβλημά τους την Σελήνη (μισοφέγγαρο) κατά την Τιτανομαχία.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΙΚΟΣ, αφορούσε την Γη και το Διάστημα!

Βιβλιογραφια: Ελένη Ζωγραφίδου Δάγιου: «Η Λύτρωση του Προμηθέα», «οι Αργοναύτες επιστρέφουν», εκδόσεις «Ιδεοθέατρον» – Αισχύλου: «Προμηθεύς Δεσμώτης» – Πλάτωνος: «Άπαντα». Επιμέλεια Ελένης Ζωγραφίδου Δάγιου, Περιοδικό «Ιερά Ελλάς», τεύχος 25ο, σελ. 40.

-Όσοι επικαλούνται προσευχόμενοι τις Ολύμπιες οντότητες και έχουν την κατάλληλη προετοιμασία, ο στρόβιλος της ψυχής τους αρχίζει να πάλλεται σε υψηλές συχνότητες και δημιουργεί κραδασμούς.

-Όταν οι κραδασμοί του ανθρώπου συντονιστούν με τους κραδασμούς της οντότητας την οποία
επικαλείται, ο ανθρώπινος οργανισμός που μοιάζει με σκοτεινή σκιά από τις αρνητικές πράξεις του ή από επηρεασμούς αποστατών, αρχίζει να απορρίπτει την αρνητική δύσμορφη ενέργεια που έχει συλλέξει και σταδιακά μεταμορφώνεται σε φωτεινή οντότητα.
-Η αρνητική ενέργεια που αποβάλλει ο άνθρωπος εκτο­ξεύεται προς κάθε κατεύθυνση.

-Ανεβαίνοντας προς τα πάνω συναντά το κέλυφος του εξαγνιστικού πυρός που έχουμε δημιουργήσει, εξαγνίζεται, μετατρέπεται σε θετική ενέργεια, ενισχύεται και αποστέλλεται πίσω στον προσευ­χόμενο, ο οποίος σταδιακά μεταβάλλεται από σκοτεινή σε φωτεινή οντότητα.

-Αντίθετα όταν το άτομο κατέχεται από αρνητικές σκέψεις ή είναι άρρωστο, ο ψυχικός στρόβιλος ατονεί και παραμένει σκοτεινός.»
ΛΥΡΙΟΣ ΑΡΙΣΤΑΙΑΣ!!!

Όπως έχει αναφερθεί μυστήριο καλύπτει το θέμα του τί ήταν τα περίφημα ιερά όπλα πού υπήρχαν μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, και τα οποία με θαυμαστό τρόπο βρέθηκαν μπροστά από τον ναό όταν έφθαναν στο τέμενος του θεού οι βάρβαροι Πέρσες για να το συλήσουν.

Μια ιδέα για το τί μπορεί να ήταν κάποιο από τα ιερά αυτά όπλα μας δίνει ό θρύλος του Άβαντος, πού αναφέρεται στην θαυματουργή ασπίδα του «Άβαντεία ασπίς» οι περιπέτειες της οποίας έχουν ως έξης:


Κάποτε κάποιος έφηβος έτρεψε σε φυγή ολόκληρο στράτευμα με την μαγική δύναμη της άσπίδος του, ή οποία αργότερα περιήλθε στον Δαναό, πού την ανήρτησε, αφιερώνοντας την στο Ηραίον του Άργους.

Ο Λυγκεύς έτόλμησε να ξεκρεμάσει το αφιέρωμα και να το προσφέρει στον γιό του Άβαντα, ό οποίος μόνον με αυτή καθυπέταξε τους αντιπάλους του, διότι ή παρουσία της άσπίδος έτρεπε σε φυγή τους εχθρούς.

Με την παράδοση αυτή συνδεόταν και το πανάρχαιο έθιμο σύμφωνα με το οποίο οι νικητές των αγώνων του Άργους ελάμβαναν εκτός από τον στέφανο και για έπαθλο μια ασπίδα.

Αυτή την παράδοση περί Άβαντείας άσπίδος χρησιμοποίησε εντέχνως ό Βιργίλιος, για να κολακεύσει τον αυτοκράτορα Αύγουστο, πού ένίκησε τόν Αντώνιο στο Ακτιο (31 π.Χ.).

Οι θεοί ετάχθησαν τάχα υπέρ του Οκταβιανού Αυγούστου και τον έκαναν ικανό να παραλάβη την θαυματουργή ασπίδα, την οποία ό Αινείας φεύγοντας από την Τροία κρέμασε στην πύλη του ναού τού Απόλλωνος στο Ακτιο.

Αλλά δεν ήταν συνηθισμένες ασπίδες και εκείνες του Ηρακλέους και του Αχιλλέως.

Ή Ασπίς Ηρακλέους είναι ένα από τα πιο περίεργα αρχαιοελληνικά κείμενα και αναφέρεται στην περίφημη ασπίδα τού μεγίστου θρυλικού ήρωος του Ελληνισμού.

Ό θείος ποιητής Ησίοδος περιγράφει αυτήν ως ουράνια: «Χερσί γε μήν σάκος είλε παναίολον, ουδέ τις αυτό ούτ'έρρηξε βαλών ούτ'έθλασε θαύμα ίδέσθαι πάν μέν γάρ κύκλω τιτάνω λευκώ τ'έλέφαντι ήλέκτρω θ'ύπολαμπές έην χρυσω τε φαεινω λαμπόμενον, κυάνου δέ διά πτύχες ήλήλαντο...» (στ. 139-143).

Πήρε λοιπόν στα χέρια του την ασπίδα πού ήταν σαν πανάλαφρο μπαλόνι (σάκος παναίολον), πού κανένας ποτέ δεν την έσχισε ή την έσπασε χτυπώντας την, και ήταν θαυμάσιο να την κοιτάζεις. Γιατί ολόκληρη ή κυκλική της επιφάνεια λαμποκοπούσε από τιτάνιο, και από λευκό ελεφαντόδοντο κι από κεχριμπάρι κι άστραφτε από το χρυσάφι το λαμπερό, την διαπερνούσαν δε πολλές βαθυγάλαζες ταινίες...

Από την συνέχεια του κειμένου φαίνεται ότι στην μέση της άσπίδος βρισκόταν ένας δράκος, του όποιου τα μάτια έλαμπαν σαν την φωτιά και πού είχε μια σειρά λευκά δόντια, τρομερά και απλησίαστα.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δώσει κανείς στην αναφορά του Ησιόδου, ότι πάνω στο φρικτό του μέτωπο (τού δράκοντα) πετούσε ή Εριδα ή τρομερή πού ξεσηκώνει ταραχές ανάμεσα στους άνδρες, ή καταραμένη πού συνηθίζει να παίρνει τον νουν και τον λογισμό των ανδρών, εκείνων πού με έχθρα πολεμούν τον γιό τού Διός.

Μήπως ευρισκόμεθα ενώπιον ενός άγνωστου όπλου (ψυχοτρονικού πολέμου;) πού προκαλούσε μανία και πανικό στους εχθρούς; (Αυτό είναι το ερώτημα πού ανακύπτει από το προαναφερθέν σημείο της περιγραφής τού θεϊκού ποιητή Ησιόδου).

Προβληματισμό προκαλούν οι αμέσως ακολουθούντες στίχοι: «τών καί ψυχαί μέν χθόνα δύνουσ'Άϊδος εϊσω αυτών, όστέα δέ σφι περί ρινοΐο σαπείσης Σειρίου άζαλέοιο μελαίνη πύθεται αϊη» (στίχοι 151-153).

Το απόσπασμα αυτό μεταφράζεται ως εξής:

«Οι ψυχές εκείνων μπαίνοντας στην γη χώνονται βαθειά στον Άδη, και τα κόκκαλα τους, μόλις οι σάρκες, πού τα περιβάλλουν, λειώσουν από το κάμα τού Σειρίου, σαπίζουν μέσα στην μαύρη γη».

Στους στίχους αυτούς, όπως υποστηρίζει ό Θεόδωρος Άξιώτης στην «ΑΡΓΩ», τονίζεται ότι ο κυριότερος ρόλος της ασπίδος ήταν εκείνος των ουρανίων ταξιδιών.

Ο θρύλος λέει ότι οι Δελφοί ήταν το σημείο που συναντήθηκαν οι δύο αετοί. όταν ο Δίας τους έστειλε να πετάξουν από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Σ'αυτό το σημείο ο Δίας έριξε τον ιερό βράχο και οι Δελφοί έγιναν γνωστοί στα πέρατα του τότε κόσμου ως ο ομφαλός της Γης, το κέντρο του κόσμου.

«Δέλφις» σημαίνει στ'αρχαία Ελληνικά Δελφίνι, και γι'αυτό οι Δελφοί ονομάστηκαν έτσι. Προς τιμή του δελφινιού, και αυτό γιατί αυτή τη μορφή πήρε ο Απόλλωνας κατά το ταξίδι της επιστροφής του, οδηγώντας το καράβι με τους Κρήτες ναυτικούς με σκοπό να μείνουν στους Δελφούς για να χτίσουν το ιερό του και να γίνουν οι ιερείς του.



Με την επιστροφή του ο Απόλλωνας στέφτηκε επισήμως προστάτης και άρχοντας των Δελφών. Στο σημείο που έγινε η σφαγή του Πύθωνα, τοποθετήθηκε ο ομφαλός βράχος. Ο ομφαλός σημαίνει «κέντρο της γής» και εκεί ήταν το Ιερό Μαντείο των Δελφών.

Το πώς και από ποιον δημιουργήθηκε αρχικά το Μαντείο δεν είναι εύκολο να βρεθεί, αφού πολλοί μελετητές θεωρούν ότι η δράση του ανάγεται στην προκατακλυσμιαία εποχή, γεγονός που ενισχύεται και από τις διάφορες θεότητες που το προστάτευαν στο διάβα της ιστορίας: η Γη, στη συνέχεια η Θέμιδα, έπειτα ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος. Καθώς η ιστορία άπλωνε περίτεχνα το πέπλο της πάνω από το Μαντείο των Δελφών, δημιουργήθηκαν διάφοροι μύθοι που εξιστορούσαν τις απαρχές του. Επομένως, είναι ιδιαίτερα δύσκολο έως και ακατόρθωτο για τον ιστορικό ερευνητή να διαπιστώσει αν υπάρχουν ψήγματα αλήθειας σε αυτές τις διηγήσεις, καθώς και να τις αποκωδικοποιήσει.

Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους δημιουργίας του Μαντείου, ο οποίος διασώθηκε από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη μιλάει για έναν βοσκό, ο οποίος καθώς έβοσκε το κοπάδι του στην περιοχή διαπίστωσε ότι από ένα άνοιγμα, δίπλα στις Φαιδριάδες πέτρες, έβγαιναν διάφορες αναθυμιάσεις. Παρατήρησε μάλιστα ότι τα ζώα που πλησίαζαν στο άνοιγμα αποκτούσαν μια πολύ περίεργη συμπεριφορά. Πλησιάζοντας, λοιπόν, και ο ίδιος στο χάσμα για να δει τι συμβαίνει άρχισε να λέει διάφορα ακατάληπτα πράγματα πέφτοντας σε έκσταση, λόγια τα οποία εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι προέλεγαν τα μελλούμενα. Από τότε εγκαταστάθηκε στο σημείο εκείνο μια ιέρεια, η Πυθία και άρχισε να λειτουργεί το Μαντείο. Ένας άλλος μύθος θέλει τον ήρωα Παρνασσό, το όνομά του οποίου δόθηκε στο ομώνυμο βουνό, ν’ ανακαλύπτει σ’ εκείνη την περιοχή την οιωνοσκοπία, μαντεύοντας από τον τρόπο που πετούσαν τα πουλιά της περιοχής.

Στην Ομηρική Οδύσσεια, στην Ραψωδία Θ’ γίνεται αναφορά στο Μαντείο των Δελφών, χωρίς όμως να δίνονται επιπλέον πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο και τον χρόνο ίδρυσής του. Επιπλέον πληροφορίες παίρνουμε από άλλα τρία κείμενα: τον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα και τις τραγωδίες Ευμενίδες του Αισχύλου και Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη.

Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο εις Απόλλωνα Πύθιον, ο Απόλλων έχτισε τον πρώτο του ναό στους Δελφούς, αφού σκότωσε πρώτα τον δράκοντα με μορφή φιδιού Πύθωνα, από το όνομα του οποίου φαίνεται να προήρθαν μετέπειτα και τα ονόματα Πυθώ, Πυθία, Πύθιος κλπ. Θέλοντας ο θεός να εξαγνίσει τον χώρο από τη παρουσία του θηρίου έφερε εκεί το ιερό του δέντρο, τη δάφνη, με την οποία έχτισε μάλιστα και τον πρώτο του ναό. Στο μέρος αυτό χρησμοδοτούσε ο Απόλλων διά στόματος της Πυθίας, η οποία καθόταν πάνω σ’ ένα γήινο χάσμα από το οποίο έβγαιναν αναθυμιάσεις.

Μάλιστα σύμφωνα με τον ύμνο, οι πρώτοι ιερείς του ναού ήταν Κρήτες, τους οποίους έσωσε ο ίδιος ο θεός με τη μορφή δελφινιού μεταφέροντάς τους στην πλάτη του σ’ εκείνη την περιοχή. Σε ερώτησή τους προς το θεό πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν σε αυτό τον τόπο, εκείνοι που ήταν συνηθισμένοι να ζουν κοντά στη θάλασσα, ο θεός τους απάντησε ότι θα ζήσουν από τις προσφορές των πιστών. Έτσι, λοιπόν, φαίνεται ότι οι Κρήτες έφεραν στον τόπο τη λατρεία του Απόλλωνα Δελφίνιου και μάλλον από αυτούς ονομάστηκε το μέρος Δελφοί. Ο μύθος αυτός επιβίωσε σε διάφορες εορταστικές αναπαραστάσεις που λάμβαναν χώρα στους Δελφούς με αποκορύφωμα τα Πύθια, τα οποία περιελάμβαναν μουσικούς διαγωνισμούς κι αθλητικούς αγώνες και τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια.


Στην τραγωδία Ευμενίδες ο Αισχύλος μας παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή. Η πρώτη προφήτισσα στους Δελφούς ήταν η θεά Γη την οποία διαδέχθηκε η κόρη της Θέμις. Στη συνέχεια ήρθε η Τιτάνιδα Φοίβη, κόρη επίσης της Γης και έπειτα ήρθε ο Απόλλων, ο οποίος προφανώς και ονομάστηκε Φοίβος από τη Φοίβη. Στο μύθο του Αισχύλου, ο Απόλλων φαίνεται να ήρθε από τη Δήλο και να εγκαταστάθηκε στον τόπο χωρίς να χρειαστεί να φονεύσει τον Πύθωνα.

Στην Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη, αναφέρεται ότι ο Απόλλων ενώ ήταν ακόμα βρέφος έφτασε μαζί με τη μητέρα του Λητώ από τη Δήλο στον Παρνασσό κι εκεί κατέλαβε το μαντείο, αφού πρώτα σκότωσε το τεράστιο τέρας που το φύλαγε. Η Γη όμως θύμωσε γιατί με αυτό τον τρόπο εκδιώχθηκε βίαια από το μαντείο η κόρη της η Θέμις κι άρχισε να στέλνει προφητικά όνειρα στους ανθρώπους, με σκοπό ν’ αποδυναμώσει τη δύναμη του θεού Απόλλωνα. Το πρόβλημα επιλύθηκε τελικά με παρέμβαση του Δία, ο οποίος πήρε το μέρος του Απόλλωνα δίνοντάς του την εξουσία.

Διαπιστώνουμε μέσα από αυτά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα ότι υπήρχαν διάφοροι μύθοι σχετικά με το από ποιον και κάτω από ποιες συνθήκες ξεκίνησε να λειτουργεί το Δελφικό Μαντείο, το όποιο με τον καιρό εξελίχθηκε σε θρησκευτικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας.

Η πρακτική της χρησμοδοσίας
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν διάφορα είδη μαντικής τα οποία χρησιμοποιούνταν και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή, όπως η οιωνοσκοπία, η σπλαγχνοσκοπία, η ονειρομαντεία, η κληρομαντεία, η αστρολογία κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν μοιρολάτρες. Αντιθέτως μελετούσαν τη φύση και προσπαθούσαν να διαβάσουν τα μηνύματά της ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τις δομές του παρόντος και να μπορέσουν να πορευτούν σωστά και στο μέλλον. Δεν θα πρέπει επομένως να τους κρίνουμε με βάση τον σημερινό τρόπο σκέψης, μιας και ζούμε σε πολύ διαφορετικούς καιρούς. Επίσης, πριν προχωρήσουμε παρακάτω κι αρχίσουμε να μιλάμε για τη μαντική τέχνη όπως αυτή χρησιμοποιούνταν στο Δελφικό Μαντείο, καλό θα ήταν να επισημάνουμε τον πολύ χρήσιμο διαχωρισμό που επιχείρησε ο Δ. Δημόπουλος στο βιβλίο Στο άδυτο των ελληνικών μαντείων.

Χωρίζει, λοιπόν, τη μαντική σε δύο είδη: την «έντεχνο μαντική» και την «ένθεο μαντική». Με τον όρο «έντεχνο μαντική» εννοεί κάθε μορφή μαντικής, η οποία γίνεται μέσω «προφητών», οι οποίοι προλέγουν το μέλλον διαβάζοντας διάφορα φυσικά σημάδια. Η μορφή αυτή δεν είναι όμως αξιόπιστη μιας και το αποτέλεσμα εξαρτάται άμεσα από την ευσυνειδησία αλλά και την ερμηνευτική ικανότητα των λειτουργών του. Ενώ, η «ένθεος μαντική» αναφέρεται στις προφητείες που δίνονταν στους πιστούς από τον ίδιο τον θεό μέσω των αντιπροσώπων του. Τέτοια είναι κι η περίπτωση του Δελφικού Μαντείου, όπου η Πυθία χρησμοδοτούσε διά στόματος του θεού. Αυτό είναι και το είδος της μαντικής τέχνης που εξυψώνει τον άνθρωπο, γι’ αυτό και δεν θα πρέπει να υποβιβάζεται στο επίπεδο της «εντέχνου μαντικής». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι το μόνο είδος μαντικής που έχει επιβιώσει και χρησιμοποιείται μαζικά από εκατομμύρια ανθρώπους είναι η «έντεχνος μαντική», ενώ η «ένθεος μαντική» χάθηκε μαζί με την καταστροφή των μαντείων.

Όπως ήταν φυσικό, οι πιστοί είχαν σε πολύ υψηλή εκτίμηση τους χρησμούς που έδινε το Μαντείο καθώς θεωρούσαν ότι τους μιλάει ο ίδιος ο Απόλλων. Η Πυθία και οι ιερείς του Μαντείου ήταν απλά τα φερέφωνα του θείου λόγου. Η πρόσβαση στο Μαντείο ήταν ελεύθερη σε κάθε πιστό που ήθελε να συμβουλευτεί τον θεό, όχι όμως και σε οποιοδήποτε ήθελε να παρίσταται στην τελετή από περιέργεια. Η είσοδος στο ιερό απαγορευόταν μόνο στις γυναίκες. Μπορούσαν όμως να στείλουν κάποιον αντιπρόσωπο για να θέσει στην Πυθία αντί γι’ αυτές τα ερωτήματά τους.

Ο Πλούταρχος στα Ηθικά αναφέρει ότι η Πυθία αρχικά χρησμοδοτούσε μια φορά τον χρόνο, στις 7 του μήνα Βυσίου (μέσα Φεβρουαρίου-Μαρτίου), μέρα των γενεθλίων του Απόλλωνα. Από τον 6ο αιώνα π.Χ. όμως που οι πιστοί άρχισαν να πληθαίνουν, το Μαντείο άρχισε να χρησμοδοτεί στις 7 κάθε μήνα, πλην των «αποφράδων ημερών», όπου δεν μπορούσε να δώσει χρησμό η Πυθία και τους τρεις χειμερινούς μήνες, τότε που ο Απόλλωνας ταξίδευε στους Υπερβορείους και την εξουσία του ιερού χώρου αναλάμβανε ο αδερφός του Διόνυσος.

Η διαδικασία που θα έπρεπε ν’ ακολουθήσουν όλοι όσοι ζητούσαν χρησμό ήταν η εξής: κατ’ αρχήν πριν μπουν στο άδυτο, έπρεπε να πληρώσουν στους ιερείς τον «πέλανο», ένα είδος γλυκού, και να φέρουν κάποια ζώα για τις θυσίες που γίνονταν πριν τη χρησμοδοσία. Επίσης, έπρεπε να γνωστοποιήσουν στους ιερείς εκ των προτέρων τα ερωτήματά τους. Στη συνέχεια καθοριζόταν με κλήρωση η σειρά με την οποία θα έμπαιναν στο ιερό για να πάρουν τον χρησμό τους. Σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, κάποιοι πιστοί απολάμβαναν για τιμητικούς λόγους το δικαίωμα της «προμαντείας», έπαιρναν δηλαδή χρησμό πριν από τους υπόλοιπους. Σημαντικό ρόλο στην όλη διαδικασία έπαιζε ο εξαγνισμός στην Κασταλία πηγή, που αφορούσε τόσο την Πυθία όσο και τους ιερείς και αυτούς που ζητούσαν χρησμό.

Αφού, λοιπόν, εξαγνίζονταν έμπαιναν μέσα στο άδυτο κι οδηγούνταν σε μία ειδική θέση μπροστά στη Πυθία, χωρίς όμως να μπορούν να τη δουν. Τους χώριζε ένα παραπέτασμα. Η Πυθία μασώντας φύλλα δάφνης και πίνοντας νερό από την Κασσωτίδα πηγή άκουγε τα ερωτήματά και χρησμοδοτούσε. Οι χρησμοί ήταν συνήθως έμμετροι, σε δακτυλικό εξάμετρο αν και καθοριστικό ρόλο για το ποιο ακριβώς θα ήταν το μέτρο του χρησμού έπαιζε πάντα το είδος του, σε ποιον δινόταν αλλά και ο βαθμός του προβλήματος. Κάποιες φορές η Πυθία κατέφευγε και σε κληρομαντεία, ειδικά όταν τα ερωτήματα αφορούσαν διαζευκτικές ερωτήσεις κι όταν δεν υπήρχε πολύς χρόνος για χάσιμο. Επειδή ο λόγος της Πυθίας ήταν συνήθως δυσκολονόητος και γεμάτος γρίφους, οι ιερείς του ναού καλούνταν ν’ αποκωδικοποιήσουν και να μεταφέρουν το μήνυμα του θεού στους χρηστηριαζόμενους.

Είπαμε όμως λίγο πιο πάνω ότι υπήρχαν κάποιες μέρες που η Πυθία δεν μπορούσε να χρησμοδοτήσει. Οι ιερείς του Μαντείου για να διαπιστώσουν αν ο θεός επιθυμούσε να απαντήσει μέσω της Πυθίας στις ερωτήσεις των πιστών κατέβρεχαν με κρύο νερό μια κατσίκα. Αν το ζωντανό έτρεμε, τότε εκείνη τη μέρα μπορούσε να χρησμοδοτήσει η Πυθία. Αν δεν έτρεμε, τότε όλοι οι πιστοί καλούνταν να έρθουν μια άλλη μέρα. Ο Πλούταρχος, ο οποίος υπήρξε κι ο ίδιος ιερέας του Δελφικού Μαντείου, κάνει λόγο για μια περίπτωση όπου ενώ η κατσίκα δεν άρχισε να τρέμει, οι ιερείς της έριξαν παγωμένο νερό ώστε να εκβιάσουν τη διαδικασία. Η Πυθία άρχισε να χρησμοδοτεί εκείνη τη μέρα παρά τη θέληση τη δική της αλλά και του θεού. Από το στόμα της όμως άρχισαν να βγαίνουν κάποιες άναρθρες κραυγές λες και είχε καταληφθεί από δαίμονα και ουρλιάζοντας πετάχτηκε έξω από το ιερό, τρομάζοντας όλους όσοι παρευρίσκονταν μέσα σ’ αυτό. Σε λίγες μέρες η Πυθία πέθανε.



Πυθία, η εκπρόσωπος του Απόλλωνα.
Η Πυθία για να αποσαφηνίσουμε μια συχνή παρανόηση δεν ήταν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά τίτλος που δινόταν στις προφήτισσες του Απόλλωνα που επιλέγονταν για να αφιερώσουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του. Αρχικά, οι πρώτες Πυθίες ήταν νεαρές, παρθένες κοπέλες. Μετά από ένα συμβάν όμως όπου ένας άνδρας που είχε έρθει να ζητήσει χρησμό, ερωτεύτηκε μια Πυθία και την έκλεψε, οι Πυθίες ήταν γυναίκες προχωρημένης ηλικίας, γύρω στα 50, συνήθως παντρεμένες με παιδιά. Από τη στιγμή όμως που μια γυναίκα με οικογένεια καλούνταν να υπηρετήσει τον Απόλλωνα, εγκατέλειπε το σπίτι και την οικογένειά της κι έμενε σ’ ένα συγκεκριμένο οίκημα εντός του ναού για να διατηρείται αμόλυντη. Φορούσε άσπρα ρούχα και ζούσε με βάσει τους κανονισμούς που της είχαν θέσει εξ αρχής οι ιερείς. Δεν χρειαζόταν να έχει κάποια συγκεκριμένη μόρφωση, ούτε και κάποιες ικανότητες ενόρασης ή διορατικότητας. Στην αρχή ήταν μία η Πυθία.

Όσο όμως τα χρόνια περνούσαν κι η φήμη του Μαντείου μεγάλωνε οι Πυθίες ήταν συνήθως τρεις. Το ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι γυναίκες, με ποια κριτήρια επιλέγονταν αλλά και πως ακριβώς έρχονταν σε επαφή με το θείο και χρησμοδοτούσαν, είναι ερωτήσεις που δύσκολα μπορούν να βρουν απάντηση. Παρ’ όλο που έχουν σωθεί πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που είτε διετέλεσαν ιερείς του ναού, είτε έφτασαν στους Δελφούς για να ζητήσουν τη συμβολή του θεού, η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έχει φέρει μέχρι στιγμής στο φως κάποια ευρήματα που θα μπορούσαν να διαλευκάνουν το μυστήριο της χρησμοδοσίας. Μάλιστα, η έρευνα των αρχαιολόγων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σ’ αυτή την περιοχή δεν υπήρχε κάποιο χάσμα γης απ’ το οποίο να εκλύονταν αναθυμιάσεις. Όπως καταλαβαίνουμε, το κουβάρι περιπλέκεται ακόμα περισσότερο γεννώντας νέα ερωτήματα.

Το Μαντείο κι ο ρόλος του στην αρχαία ελληνική ιστορία
Όσο παράξενη και να μας φαίνεται σήμερα όλη αυτή η διαδικασία, θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν προβλημάτιζε καθόλου τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι έσπευδαν σωρηδόν για να συμβουλευτούν το Μαντείο. Η εμπιστοσύνη τους στη δύναμη του Μαντείου ήταν τόσο μεγάλη που το συμβουλεύονταν για πλείστα θέματα, τόσο για πολιτικά όσο και για προσωπικά ζητήματα. Όχι μόνο φτωχοί άνθρωποι αλλά και βασιλιάδες κατέφευγαν στο Μαντείο ή έστελναν τους αντιπροσώπους τους προκειμένου να ζητήσουν βοήθεια από τον θεό. Πολλές φορές κατέφθαναν και αντιπροσωπείες από πόλεις που είχαν πληγεί από κάποια φυσική καταστροφή και ζητούσαν εξιλέωση.

Σε περιόδους κρίσης το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Έλληνες πριν αναλάβουν δράση ήταν να συμβουλευτούν το Μαντείο. Ο πιο σημαντικός ρόλος όμως που έπαιξε το Μαντείο των Δελφών έχει να κάνει με τη στάση που κράτησε και τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τους αποικισμούς που έλαβαν χώρα τον 8ο – 6ο αιώνα π.Χ.

Κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων οι Έλληνες αποίκισαν τα παράλια της Μικράς Ασίας, τον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο, την Κάτω Σικελία και έφτασαν μέχρι και τα παράλια της Αφρικής, ιδρύοντας εκατοντάδες αποικίες, οι περισσότερες εκ των οποίων επρόκειτο να σημειώσουν μια λαμπρή πορεία που έμελλε να αλλάξει για πάντα τον ελληνισμό και τον υπόλοιπο κόσμο. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της επιτυχίας θα πρέπει ν’ αποδοθεί και στο Μαντείο των Δελφών ο ρόλος του οποίου, όπως φαίνεται από τα ιστορικά στοιχεία, ήταν μείζονος σημασίας.

Οι άποικοι ξεκινώντας να καταλάβουν μια ξένη περιοχή, πολύ μακριά από τη γενέτειρά τους γνώριζαν πολύ καλά ότι θα καλούνταν ν’ αντιμετωπίσουν μεγάλους κινδύνους. Γι’ αυτό και είχαν ανάγκη από τη βοήθεια και την ευλογία των θεών, την οποία επιδίωκαν να ζητήσουν από τον θεό Απόλλωνα, μιας και το Μαντείο αποτελούσε εκείνη την εποχή το κατεξοχήν θρησκευτικό κέντρο του Ελλαδικού χώρου. Ο Απόλλωνας, όπως φαίνεται από τους χρησμούς που έχουν σωθεί, άλλες φορές έδινε απλά τη συγκατάθεση και την ευλογία του κι άλλες φορές τους υποδείκνυε ακόμα και σε ποια ακριβώς περιοχή να πάνε ή όριζε ο ίδιος τον επικεφαλής του αποικισμού.

Η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας,
το Ναύπλιο, μαγεύει τον επισκέπτη της όχι μόνο με το φυσικό κάλλος της και τα ιστορικά μνημεία της, αλλά και με την προσήλωσή της στην παράδοση και το πολιτιστικό γίγνεσθαι. Σε κάθε γωνιά της υπάρχει κάτι που θα τραβήξει το βλέμμα του παρατηρητή. Τη δική μας προσοχή τράβηξε ένα μαγαζί, το «Κομπολογάκι τ'Αναπλιού», με την τεράστια ποικιλία κομπολογιών και χαντρών του. Η περιέργειά μας, όμως, φούντωσε όταν ο ιδιοκτήτης του μας εξήγησε τη μοναδική ιστορία και τις μυστικές ιδιότητες του κομπολογιού...

Συνέντευξη
Ο Φάνης Συγγενίδης γεννήθηκε στην Κρήτη, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχει ασχοληθεί πολλά χρόνια με την αγγειοπλαστική και κυρίως στην παραδοσιακή μορφή της, με το κόσμημα και με το κομπολόι. Έχει εκθέσει έργα του στο «Χίλτον», στο «Κάραβελ» και σε αρκετά εκθεσιακά κέντρα. Τον ευχαριστούμε για τις πληροφορίες αλλά και τις σημειώσεις που μας έδωσε για τους πιο σημαντικούς λίθους και τα μέταλλα.


Κύριε Συγγενίδη, κατάγεστε από την Κρήτη. Τι σας έκανε να βρεθείτε στο Ναύπλιο και να ασχοληθείτε με το κομπολόι;
«Η αγάπη για το ίδιο το αντικείμενο. Το κομπολόι είναι ένας μοναδικός σύντροφος για όλους τους Έλληνες, κάθε τάξης και ηλικίας, που τους συνοδεύει όλες τις ώρες της ημέρας».


Τι είναι αυτό που σας «μαγεύει» στο κομπολόι;
«Πολλά. Πρώτα απ'όλα είναι ευχάριστο στις αισθήσεις. Ικανοποιεί την όραση, την αφή, την ακοή. Κάθε κομπολόι παράγει έναν ξεχωριστό ήχο. Ο ιδιοκτήτης του το κουβαλά συνέχεια μαζί του, γιατί είναι βολικό, ελαφρύ και χαλαρωτικό. Το κομπολόι δεν είναι μόνο παιχνίδι, αλλά και αγχολυτικό και, προπάντων, γούρι».


Τι εννοείτε όταν λέτε γούρι;
«Εννοώ πως φέρνει τύχη. Να φανταστείτε πως υπάρχουν ακόμη και κομπολόγια από κουκούλια μεταξοσκώληκα, που φτιάχνονται για το νυφικό κρεβάτι».


Εννοείτε πως το κομπολόι έχει κάποιες «μυστικές» ιδιότητες;
«Ναι. Ανάλογα με το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο, φέρνει στον άνθρωπο την αντίστοιχη ενέργεια. Μερικά κομπολόγια που έχουμε εδώ είναι φτιαγμένα από μοναχούς και ήταν κατάλληλα για την προσευχή, την αυτοσυγκέντρωση και την πειθαρχία του πνεύματος και του σώματος».


Από τι εξαρτάται η τιμή ενός κομπολογιού;
«Από πολλούς παράγοντες. Πρώτα απ'όλα από το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο. Από την τέχνη, την αισθητική του και την παλαιότητά του. Από το ποιοι ήταν οι πρώην ιδιοκτήτες του. Ένα κομπολόι που ανήκε σε μια ιστορική προσωπικότητα έχει σαφώς πολύ μεγαλύτερη αξία. Τέλος, από τον ίδιο το συλλέκτη. Μερικοί άνθρωποι αγαπούν πολύ το κομπολόι. Τόσο, που θα μπορούσαν να διαθέσουν πολύ μεγάλα ποσά για να το αποκτήσουν».


Ας πούμε μια ενδεικτική τιμή. Μπορεί να φτάσει, για παράδειγμα, τα 25.000 ευρώ;
«Και παραπάνω. Ωστόσο, η τιμή δεν είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για την επιλογή ενός κομπολογιού. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του γούστο, τις ανάγκες του και τη φιλοσοφία του όσον αφορά στο κομπολόι ή το μπεγλέρι. Το μεράκι του».


Είναι αλήθεια ότι το κομπολόι έχει θεραπευτικές ικανότητες;
«Βεβαίως. Κάθε λίθος, μέταλλο ή άλλο υλικό μπορεί να θεραπεύσει διαφορετικές ασθένειες ή να γίνει αρωγός σε ένα διαφορετικό πρόβλημα. Το κομπολόι είναι ο καλύτερος τρόπος για να ερχόμαστε σε επαφή με το συγκεκριμένο υλικό, χωρίς αυτό να γίνεται ψυχαναγκασμός, αλλά, αντίθετα, βοηθώντας μας να διασκεδάσουμε και να χαλαρώσουμε».


Βοηθάτε τους πελάτες σας να διαλέξουν το κατάλληλο κομπολόι;
«Αν ζητήσουν τη συμβουλή μου, γιατί όχι. Τόσα χρόνια μελετώ αυτό το αντικείμενο και έχω συλλέξει αρκετές πληροφορίες πάνω στο θέμα. Πιστεύω, ωστόσο, πως είναι καλύτερο ο πελάτης να διαλέξεις μόνος του εκείνο που θα τον 'τραβήξει', θα τον 'ελκύσει'. Ασυνείδητα ίσως επιλέξει το καταλληλότερο, γιατί οι πέτρες στην κυριολεξία μάς τραβούν, 'επικοινωνούν'μαζί μας. Τις διαλέγουμε και μας διαλέγουν».


Εσείς ποιο είδος κομπολογιού προτιμάτε;
«Το παλιό, αγαπημένο κεχριμπαρένιο κομπολογάκι του παππού. Το κεχριμπάρι είναι ένα υλικό ζεστό και ευγενικό, με έναν ξεχωριστό ήχο και μια ιδιαίτερη μυρωδιά. Αν το τρίψεις, αναδίνει ένα άρωμα πολύ όμορφο».


Μπορείτε να μου αναφέρετε κάποια υλικά με τα οποία φτιάχνονται τα κομπολόγια;
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόσα πολλά. Μπορείς να φτιάξεις ένα από κουκούτσια, από κόκαλα, κέρατα ζώων, αλλά και από τεχνητά υλικά. Οι χάντρες ποικίλλουν σε αριθμό και διαστάσεις και φτιάχνονται με διάφορα υλικά: κεχριμπάρι, γιουσούρι, σεντέφι, φίλντισι, γυαλί, ξύλο, ξεραμένους καρπούς ή και από πολύτιμα μέταλλα ή λίθους».


Το κομπολόι είναι τέχνη;
«Τέχνη, ιστορία, πνευματισμός, διασκέδαση, ζωή... Όλα».





Οι θεραπευτικές ιδιότητες του κομπολογιού


Το κομπολόι -όπως και το κομποσκοίνι, το οποίο έχει ακριβώς την ίδια χρήση και «φιλοσοφία»- «εφευρέθηκε» για καθαρά θρησκευτικούς και λατρευτικούς σκοπούς. Ο πιστός, μετρώντας τις χάντρες ή τους κόμπους του, έκανε την προσευχή του, αυτοσυγκεντρωνόταν κ.λπ. Αξίζει να σημειωθεί πως οι Έλληνες είναι ο μόνος λαός που έδωσε στο κομπολόι επιπλέον αξίες και λειτουργίες: τη χαλάρωση, τη διασκέδαση, την παρηγοριά, το κέφι, το στιλ...
Το κομπολόι συνόδευσε τον Έλληνα στις μικρές καθημερινές ανάγκες της ζωής, στον περίπατο, το καφενείο, τη δουλειά, παντού... ακόμη και στο γάμο, τη γέννηση, το θρήνο. Σε κάποιες περιόδους υπήρξε δείγμα ανδρισμού και θάρρους.


Δεν είναι τυχαίο το ότι η αρχική χρήση του κομπολογιού ήταν θρησκευτική - τελετουργική. Ήταν ένα μέσο απαραίτητο για το διαλογισμό, την αυτοσυγκέντρωση και την ηρεμία του πνεύματος αλλά και για τη «σύνδεση» του ατόμου με το θείο. Σύμφωνα με πολλές θρησκείες, το σύμπαν λειτουργεί ομοιοτρόπως τόσο στο μικρόκοσμο όσο και στο μεγάκοσμο. Ο Πλάτων πίστευε πως τα υλικά αντικείμενα είναι ατελείς απεικονίσεις του κόσμου των ιδεών. Βάσει της συμπαθητικής μαγείας, υπάρχουν «κανάλια» που λειτουργούν ως συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στη θεία βούληση και τον υλικό κόσμο. Οι λίθοι, τα μέταλλα και πολλά άλλα υλικά ήταν τα μέσα εκείνα με τα οποία ο μυημένος μπορούσε να ελκύσει τις κοσμικές δυνάμεις. Η μελέτη των ιδιοτήτων των λίθων ξεκίνησε από τη βαθιά Αρχαιότητα. Είναι περίεργο το ότι στην παράδοση όλων των λαών της Ανατολής, των Ινδιάνων, των Κελτών, των Ετρούσκων και των Ελλήνων οι ιδιότητες αυτών των υλικών μοιάζουν να συμπίπτουν και να έχουν την ίδια ακριβώς συμβολική αλλά και χρηστική σημασία. Στις διάφορες θεραπείες, οι περισσότερες εκ των οποίων σήμερα είναι άγνωστες, χρησιμοποιήθηκαν σε συνδυασμό με διάφορα βότανα και άλλα παρασκευάσματα.


Το κομπολόι, εκτός του ότι λειτουργεί ως αγχολυτικό, έχει και μια άλλη ιδιαίτερη σημασία, τόσο πνευματική όσο και θεραπευτική. Παίζοντας μαζί του, ο ιδιοκτήτης του έρχεται σε συνεχή επαφή με το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο. Έχει παρατηρηθεί επίσης πως ο ήχος και ο ρυθμός αλλά και η επαναληπτική κίνηση που παράγει το κομπολόι είναι εξαιρετικά ευεργετικά για την ψυχή και το πνεύμα, καθώς με αυτό ο χρήστης «αφουγκράζεται» τους παλμούς της φύσης. Το κομποσκοίνι έχει μία επιπλέον ιδιότητα: τη σύνδεση με τους αριθμούς και τις λέξεις.





Κομπολόγια από λίθους
Τα κομπολόγια από λίθους έχουν μια ιδιαίτερη δύναμη, καθώς συνδέονται με ένα υλικό «αθάνατο» και συμπαντικό. Ο λίθος είναι σύμβολο ύπαρξης, συνοχής και αρμονικής συνύπαρξης με τον εαυτό μας. Η σκληρότητα και η διάρκεια της πέτρας εντυπωσίασαν τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου, γιατί παρατήρησε πως αυτή, σε αντίθεση με τη βιολογική ύπαρξη, δεν υπόκειται στους νόμους της αλλαγής, του γήρατος και του θανάτου, γιατί, ακόμη και όταν διαλύεται, δεν χάνεται. Η ολόκληρη πέτρα συμβολίζει την ενότητα και τη δύναμη, ενώ η σπασμένη σε πολλά κομμάτια τον κατακερματισμό και την ψυχική διάλυση. Οι πέτρες που έπεσαν από τον ουρανό εξήγησαν την καταγωγή της ζωής. Για τους πρωτόγονους λαούς, η πέτρα ήταν «η απολιθωμένη μουσική της δημιουργίας». Στα ηφαίστεια ο αέρας μεταμορφωνόταν σε φωτιά, αυτή σε νερό και το νερό σε πέτρα. Οι μετεωρίτες είχαν θεϊκή προέλευση, όπως η μαύρη πέτρα του Πεσίνους, η πέτρα στη Μέκκα κ.λπ. Ανάμεσα στις πέτρες που λατρεύτηκαν στην Αρχαιότητα πρέπει να περιλάβουμε τους ελληνικούς «ομφαλούς». Στην Καινή Διαθήκη, ο Χριστός παρομοιάζει τον Πέτρο με λίθο πάνω στον οποίο θα χτίσει την εκκλησία του. Ο Κρόνος καταβρόχθισε μια πέτρα νομίζοντας πως ήταν ο Δίας. Ο Μίθρας γεννήθηκε από μια πέτρα, ενώ από τις πέτρες του Δευκαλίωνα και της Πύρας δημιουργήθηκε το ελληνικό έθνος. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πίστευαν πως μία πέτρα, η Lapis Lineus, μπορούσε να δώσει χρησμούς αλλάζοντας χρώμα. Η φιλοσοφική λίθος της αλχημείας αντιπροσώπευε την ένωση των αντιθέτων, την ενσωμάτωση του συνειδητού αρσενικού εαυτού με τη θηλυκή ή ασυνείδητη πλευρά, γι'αυτό και ήταν σύμβολο της ολότητας. Ο Γιουνγκ παρατηρεί πως οι αλχημιστές προχωρούσαν αντιστρόφως: δεν έψαχναν να βρουν το θείο στην ύλη, αλλά να το «παράγουν» μέσα από μια μακρά διαδικασία εξαγνισμού και μετάλλαξης. Κατά τον Έβολα, η λυδία λίθος συμβολίζει το σώμα, αφού είναι σταθερή, σε αντίθεση με τον πλανώμενο χαρακτήρα της σκέψης, των πνευμάτων και των επιθυμιών. Ωστόσο, μόνο το αναστημένο σώμα, εκεί που «τα δύο θα γίνουν ένα», ανταποκρίνεται στη φιλοσοφική λίθο. Συνεπώς, μεταξύ της αιώνιας γέννησης, της ολοκλήρωσης και της φιλοσοφικής λίθου δεν υπάρχει καμία διαφορά. Η μαύρη πέτρα σχετίζεται με την Κυβέλη και με καθετί που προέρχεται από τη μητέρα θεά ή την αφορά. Η μαύρη πέτρα είναι πυρήνας αθανασίας, αέναη και διαρκής. Αυτός που ρίχνει πίσω του μια μαύρη πέτρα κρατάει την απόφασή του για πάντα.




Κομπολόγια από μέταλλα
Μια και τα μέταλλα αντιστοιχούν στους πλανήτες και τα άστρα, τα κομπολόγια που φτιάχνονται από αυτά έχουν «αστροβιολογικές» ιδιότητες. Τα μέταλλα συμβολίζουν τη στερεοποίηση της κοσμικής ενέργειας και, συνεπώς, της γενετήσιας ορμής. Με τον τρόπο αυτό απελευθερώνουν από τις «πλανητικές επιδράσεις» ή, αντίθετα, ελκύουν τις θετικές ιδιότητες των πλανητών.




Κομπολόγια από καρπούς
Γενικότερα τα φυτά αλλά ιδιαίτερα οι καρποί εκφράζουν την εκδήλωση του κόσμου, την αρχική εμφάνιση των μορφών, τη γένεση και τη μεταμόρφωση. Συσχετίζονται με το χρόνο και τον κύκλο της ζωής. Οι θεραπευτικές ιδιότητές τους συνδέονται με την ικανότητά τους να προλαμβάνουν το πρόβλημα εν τη γενέσει του. ’λλωστε, οι αρχαίοι αλλά και πολλοί σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι κάθε φυτό έχει τις δικές του θεραπευτικές δυνατότητες.




Κομπολόγια από όστρακα
Τα όστρακα θεωρούνται εμβλήματα καλής τύχης και σύμβολα του κέρδους. Αυτή η ευνοϊκή σημασία τους προέρχεται από τη σχέση του όστρακου με το νερό (πηγή ζωής και γονιμότητας). Ο μύθος της γέννησης της Αφροδίτης από ένα κοχύλι επιβεβαιώνει αυτή τη σχέση. Το όστρακο είναι το μυστικιστικό σύμβολο της ευημερίας, με τον ίδιο τρόπο που το πηγάδι, το ασκί ή το μπουκάλι χαρίζουν ζωή στο διψασμένο ταξιδιώτη.




Κομπολόγια από ξύλα
Το ξύλο είναι το σύμβολο της μητέρας και συνδέεται με τη γνώση και τη μετάβαση στον αισθητό κόσμο. Τα νερά του ξύλου θεωρούνταν από τους αρχαίους πολιτισμούς φορείς φωτιάς και ζωογονητικής δύναμης.




Κομπολόγια από οστά
Το οστό είναι το σύμβολο της ζωής που παραμένει περιορισμένη, εσωτερική και απαραβίαστη. Το γεγονός ότι τα οστά εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά την πλήρη διάλυση του σώματος τα συνδέει με την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια ζωή. Γι'αυτό ακριβώς και το οστό εκφράζει τη δύναμη και το «ακατάλυτο μόριο».




Κομπολόγια από κέρατα
Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, τα κέρατα ήταν σύμβολα δύναμης και εξουσίας. Γι'αυτό και ο αρχαιότατος ελληνικός Παν (παν = όλον, σύμπαν) ήταν τραγόμορφος. Οι πολεμιστές διακοσμούσαν τα κράνη και το μανδύα τους με κέρατα έως τον Μεσαίωνα. Στα ιερογλυφικά αυτός που φέρει κέρατα είναι εκείνος που μπορεί «να ανοίξει το δρόμο», αλλά και αυτός που «έχει κύρος, δόξα και πνευματικότητα». Το μονό κέρας είναι σύμβολο της αφθονίας (κέρας της Αμάλθειας) και της ευημερίας. Ένα κομπολόι από κέρατα είναι γούρι για όποιον στοχεύει στον πλούτο και την άνοδο. Επίσης, επειδή πρόκειται για φαλλικό σύμβολο, ενισχύει τη γενετήσια δύναμη.




Κομπολόγια από νομίσματα
Από την Αρχαιότητα τα νομίσματα είχαν κάποιο μαγικό χαρακτήρα κατά το πρότυπο των φυλακτών. Στον Μεσαίωνα εξέφραζαν την εξουσία μιας πολιτείας, ενός βασιλιά ή ενός άρχοντα. Η δύναμη του νομίσματος στηρίζεται σε δύο στοιχεία: στα σύμβολα τα οποία έχουν χαραχτεί πάνω σε αυτά αλλά και στη διπλή όψη τους που ταυτίζεται με την ίδια την αντίφαση της ζωής.




Κομπολόγια από κρυστάλλους
Οι κρύσταλλοι εμφανίζονται σε μια ευρεία ποικιλία μεγεθών, σχημάτων και χρωμάτων. Οι «μήτρες» εντός των οποίων σχηματίζονται ακολουθούν τα «σχέδια» της Ιερής Γεωμετρίας. Όλοι οι κρύσταλλοι όπως και οι πολύτιμοι λίθοι είναι ζωντανοί οργανισμοί και συνήθως αναπτύσσονται σε ομάδες, γι'αυτό και έχουν δική τους ενέργεια. Πολλοί κρύσταλλοι είναι τόσο παλιοί όσο και ο πλανήτης μας, γι'αυτό και καταγράφουν την ιστορία του. Με λίγα λόγια, είναι τα «αρχεία» της Γης. Μερικοί κρύσταλλοι και πολύτιμοι λίθοι προέρχονται από το Διάστημα. Συχνά μοιάζουν να έχουν παραστάσεις εντός τους. Αυτές είναι οι προβολές του μυαλού μας μέσα στον κρύσταλλο. Οι περισσότεροι αλλάζουν κατά τη διάρκεια των ετών που «συμβιώνουν» με έναν άνθρωπο. Κρατώντας έναν κρύσταλλο μπορεί κάποιος να «λάβει» τηλεπαθητικά μηνύματα και αυτό γιατί δονούνται στη δική τους συχνότητα. Οι κρύσταλλοι εμφανίζονται σε ποικιλία μεγεθών και έχουν την ικανότητα να εξισορροπούν ή να ενισχύουν τα ενεργειακά πεδία. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούνται σε συσκευές επικοινωνίας. Έχουν και θεραπευτικές ιδιότητες. Οι γνώστες τοποθετούν τους κρυστάλλους σε νερό για 24 ώρες και μετά το πίνουν. Όταν θελήσετε να επιλέξετε έναν κρύσταλλο, θα αισθανθείτε ότι αυτός σας καλεί σαν να σας περιμένει. Αυτό συμβαίνει επειδή ο κρύσταλλος και εσείς εκπέμπετε στην ίδια συχνότητα. Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν τους κρυστάλλους, ενώ άλλοι «νιώθουν» ότι... τους βρίσκουν οι κρύσταλλοι.




Κομπολόγια από γυαλί
Το γυαλί είναι σύμβολο της φαντασίας, της συνείδησης και των συνειρμών αυτής. Η δύναμή του στηρίζεται στο ότι μπορεί να αναπαράγει την αντανάκλαση του ορατού κόσμου όπως αυτός είναι στην πραγματικότητα και κατ'επέκταση στην αντανάκλαση του απείρου. Έχει επίσης την ιδιότητα της απορρόφησης, αναγεννά μορφές και τραβά το φως των ουράνιων σωμάτων και, κατ'επέκταση, κάθε θετική ή αρνητική δύναμη.


Το κομποσκοίνι και ο «γόρδιος δεσμός»




Σε συμβολικό επίπεδο, ο κόμπος είναι ένα σύμβολο περίπλοκο και περιλαμβάνει διάφορα ουσιαστικά νοήματα, όλα με την έννοια της στενής σχέσης. Στον κόμπο ενυπάρχει η σημασία του σπειροειδούς, το σημάδι του απείρου αλλά και ο αριθμός 8, που αποτελούν ένα πλέγμα που συνάδει με το συμβολισμό του αιωνίου σε χωροχρονικό επίπεδο και κάθε εκδήλωσής του.
Όπως το δίχτυ, το δέσιμο, το πλέξιμο, έτσι και ο κόμπος εκφράζει την ιδέα της «συμπίεσης» ή μια σταθερή ψυχολογική κατάσταση, άσχετα αν το άτομο έχει απόλυτη ή μερική επίγνωση αυτής της κατάστασης (δέσιμο του ανθρώπου με τον Θεό). Πολλοί ψαράδες πιστεύουν ότι, δημιουργώντας διάφορους κόμπους, μπορούν να ελέγξουν τους ανέμους και τα κύματα. Το κομπιασμένο σκοινί αποτελεί ένα κλειστό δαχτυλίδι, μια περιφέρεια, ένα περίφραγμα το οποίο προσφέρει καταφύγιο και προστασία - εξ ου και η σχέση με τον Θεό!
Για τους Αιγυπτίους, ο «ολισθηρός κόμπος» είναι ένα σύμβολο που συνδέεται με λέξεις όπως «συκοφαντία», «κατάρα» κ.λπ. Ο «απεριόριστος κόμπος» αντιπροσωπεύει τη μακροζωία και είναι ένα από τα 8 εμβλήματα τύχης των Κινέζων βουδιστών και εκφράζει την αγνή σχέση μεταξύ βιολογικού και φαινομενικού επιπέδου. Ο διάσημος γόρδιος δεσμός, τον οποίο έκοψε αποφασιστικά με το σπαθί του ο Μέγας Αλέξανδρος, είναι ο «λαβύρινθος», από τη χαοτική διάταξη των σκοινιών και τα άλυτα πλεξίματα που τον αποτελούσαν. Η λύση του κόμπου ισοδυναμεί με την εύρεση του «κέντρου» σε όλα τα μυστικιστικά δόγματα και το κόψιμο του κόμπου την ιδέα της επιτυχίας, της νίκης στη μάχη και τη ζωή...







Λίθοι και θεραπείες


Οψιδιανός: Πρόκειται για ηφαιστειακό γυαλί και το όνομά του προέρχεται από τον Obsius, ο οποίος έφερε για πρώτη φορά το υλικό αυτό από την Αιθιοπία. Όταν αυτό προέρχεται από το Νέο Μεξικό παίρνει την ονομασία «Δάκρυα των Απάτσι». Ο οψιδιανός χρησιμοποιήθηκε ήδη από την παλαιολιθική και τη νεολιθική εποχή για την κατασκευή εργαλείων, βελών. Τα παλαιότερα ευρήματα χρονολογούνται από το 7000 π.Χ. Στους ιστορικούς χρόνους έχει καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Ο οψιδιανός προστατεύει τους ευαίσθητους ανθρώπους, διώχνει την αρνητική ενέργεια, μειώνει τις εντάσεις και ενισχύει τη σκέψη. Είναι ο κατάλληλος λίθος για να ξεχάσετε παλιές αγάπες και για προστασία κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Δυναμώνει τις προφητικές ικανότητες. Αποφορτίζεται σε χλιαρό νερό και επαναφορτίζεται στο φως του ήλιου. Επειδή σχετίζεται με τα ηφαίστεια και τα έγκατα της Γης, αντιστοιχεί στο ζώδιο του Σκορπιού.


Ίασπις: Χρησιμοποιούνταν για πολλά χρόνια ως ημιπολύτιμος λίθος και ως πρώτη ύλη για την κατασκευή σφραγιδόλιθων, γλυπτών και άλλων αντικειμένων. Σύμφωνα με τη μυστικιστική παράδοση, αποτελεί τη μητέρα όλων των λίθων και παρέχει προστασία από τον ίλιγγο, τα φαντάσματα και τα καρδιοχτύπια. Ανοίγει την όρεξη, ενισχύει τη λειτουργία του στομάχου, του εντέρου και του ήπατος. Περιορίζει την αιμορραγία, ανακουφίζει τους πόνους της περιόδου και των αρθριτικών. Αντιστοιχεί στα ζώδια των Ιχθύων, της Παρθένου και του Υδροχόου.


Χρυσός: Για τους ινδουιστές, τους Λατίνους και τους Εβραίους είναι το ορυκτό «φως». Ο αλχημιστής Μάγιερ υποστήριζε πως είναι το μέταλλο με το οποίο ο Ήλιος έχει τυλίξει τη Γη ύστερα από τις εκατομμύρια περιστροφές της γύρω από αυτόν. Το χρυσάφι είναι η εικόνα του ηλιακού φωτός και κατά συνέπεια της θείας χάριτος. Βοηθά την καρδιά και τις αγροτικές καλλιέργειες, ενώ, επειδή συμβολίζει οτιδήποτε ανώτερο, αντιστοιχεί στην «τέταρτη κατάσταση» ύστερα από τα τρία πρώτα στάδια μαύρο (αμάρτημα και μεταμέλεια), άσπρο (συγγνώμη και αθωότητα), κόκκινο (πάθος και εξιδανίκευση). Βοηθά στην ανεύρεση κρυμμένων θησαυρών και στην υπέρτατη φώτιση. Αντιστοιχεί στα ζώδια του Λέοντα και του Κριού.


Ασήμι: Συνδέεται με τη Σελήνη και το θηλυκό στοιχείο. Βοηθά στη μελέτη του μυστικισμού και στις καλλιτεχνικές δημιουργίες, ενώ προστατεύει το στομάχι, ιδίως από το έλκος. Αντιστοιχεί στα ζώδια του Καρκίνου και του Ταύρου.


Κύανος - Λαζουρίτης: Στη Μεσοποταμία όπως και στην προκολομβιανή Αμερική ήταν σύμβολο του νυχτερινού ουρανού. Σε μερικούς αρχαίους τάφους ενός νησιού του Ισημερινού βρέθηκαν θραύσματα κυάνου δουλεμένα σε σχήμα κυλίνδρου με τον ίδιο ακριβώς συμβολισμό. Αυξάνει τις ψυχικές και τις μαντικές ικανότητες, καθαρίζει το λάρυγγα και «ευθυγραμμίζει» τα αιθερικά, πνευματικά και ψυχικά σώματα.


Τυρκουάζ: Οι Αζτέκοι, οι Αιγύπτιοι και αργότερα οι Οθωμανοί τιμούσαν τον καλλαΐτη και τον χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κοσμημάτων και άλλων αντικειμένων. Στην Ανατολή θεωρούνταν λίθος της ευτυχίας και πίστευαν ότι προστατεύει από το δάγκωμα του φιδιού. Χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία των ασθενειών της μύτης, του λαιμού και των πνευμόνων. Ενισχύει την καρδιά και την όραση. Γενικότερα, δυναμώνει όλο το σώμα, προωθεί την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών και βοηθά στην αναπαραγωγή οργάνων, ιστών και καρπών. Προστατεύει από το κακό μάτι και από τις ουσίες που μολύνουν το περιβάλλον. Αυξάνει την ικανότητα επικοινωνίας. Αντιστοιχεί στους Ιχθύς και τους Τοξότες.


Χρυσόλιθος: Ήταν πολύ γνωστός στους αρχαίους Έλληνες ως ο λίθος των εραστών, άποψη που ενισχύθηκε κατά την εποχή του μπαρόκ. Πιστεύεται ότι προστάτευε τους ανθρώπους από τους πόνους της αγάπης και την κακοτυχία. Βοηθά στην πέψη και τη λειτουργία της σπλήνας. Χαμηλώνει τον πυρετό, θεραπεύει τη δυσκοιλιότητα και απομακρύνει τη μελαγχολία. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου.


Αιματίτης: Ήταν γνωστός στην Αρχαία Βαβυλώνα και την Αρχαία Αίγυπτο, αλλά σπάνια χρησιμοποιούνταν ως ημιπολύτιμος λίθος. Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τον Μεσαίωνα, οπότε και τοποθετούνταν σε κοσμήματα, γιατί πίστευαν ότι φέρνει ειρήνη και ασφάλεια. Προάγει το σχηματισμό των κυττάρων, περιορίζει την αιμορραγία, θεραπεύει τους ρευματισμούς και την αϋπνία. Γενικότερα, ισορροπεί το κυκλοφορικό σύστημα και προστατεύει από τις ασθένειες του αίματος. Αυξάνει την αυτοεκτίμηση και έλκει θετικές αστρικές επιρροές. Αντιστοιχεί στο ζώδιο του Σκορπιού.


Αμαζονίτης: Σπουδαίο πετρογενετικό ορυκτό. Χρησιμοποιούνταν κατά κόρον από τους Φαραώ της Αιγύπτου αλλά και στη Μέση Ανατολή. Μάλιστα, έχουν βρεθεί φυλακτά από αμαζονίτη από το 19 π.Χ. αιώνα! Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει περιζήτητος από τους συλλέκτες. Ενισχύει την καρδιά, ανακουφίζει το νευρικό σύστημα, θεραπεύει τις γυναικολογικές ασθένειες και τις αρρώστιες του λαιμού. Ευθυγραμμίζει τα αιθέρια και τα πνευματικά σώματα. Αντιστοιχεί στο ζώδιο του Ζυγού.


Αμέθυστος: Το όνομά του προέρχεται από την ελληνική λέξη α-μέθυστος (αυτός που προστατεύει από τη μέθη). Σε όλους τους αιώνες πίστευαν ότι όσοι χρησιμοποιούσαν τον αμέθυστο δεν μεθούσαν όσο και να έπιναν. Κατά τον Μεσαίωνα, χρησιμοποιήθηκε ως φυλακτό από τη μαγεία. Ενισχύει τη θέληση και εξισορροπεί το μεταβολισμό. Θεραπεύει τις νευραλγίες και την αϋπνία. Προάγει τη δημιουργικότητα, το θάρρος, τη διαίσθηση και την αυτοεκτίμηση. Λέγεται και μοβ κουάρτζ. Αντιστοιχεί στα ζώδια του Αιγόκερω και του Κριού.


Αχάτης: Χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή εργαλείων τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Ήταν ο δημοφιλέστερος λίθος στην Αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, όπου χρωματιζόταν για την κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων και τη δημιουργία γλυπτών καμέος. Πίστευαν ότι προστάτευε τους ανθρώπους από τα δηλητήρια, ενώ οι γνώστες με τον αχάτη «ηρεμούσαν» τις θύελλες και τις καταιγίδες. Ενισχύει τα σεξουαλικά όργανα και την όραση. Χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία της επιληψίας και της αϋπνίας. Δυναμώνει τις επιδράσεις των άλλων λίθων και αποκαθιστά τη φυσική ισορροπία. Αντιστοιχεί στο ζώδιο του Ταύρου.


Μάτι της τίγρης - μάτι της γάτας: Πρόκειται για χαλαζίες με κινούμενη ανταύγεια. Ήταν γνωστοί από το 1876 λόγω του χρώματος και της λάμψης τους. Οι αγρότες τούς χρησιμοποιούσαν ως φυλακτά. Το μάτι της τίγρης είχε μεγάλη αξία το 19 αιώνα και σε μερικά κοσμήματα συνδυαζόταν με διαμάντια. Η τιμή του όμως έπεσε δραματικά μετά την ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων στη Νότια Αφρική. Αυτή η πέτρα είναι ιδανική για όσους θέλουν να αρχίσουν κάποιου είδους αποτοξίνωση. Εργάζεται στη μαζική συνείδηση και βοηθά τους ανθρώπους να ξεχωρίσουν την επιθυμία από την ανάγκη. Η ποικιλία μάτι της γάτας είναι όμοια με το μάτι της τίγρης, αλλά τα εγκλείσματα αποτελούνται είτε από λεπτή αμφίβολο είτε σερπεντινικό αμίαντο που δημιουργεί στο λίθο, μετά το κατάλληλο γυάλισμα, τη γνωστή λάμψη που ομοιάζει με τους οφθαλμούς της γάτας. Μάτι της γάτας υπάρχει στη Σρι Λάνκα, την Ινδία, τις ΗΠΑ, το Μεξικό, τη Βραζιλία και τη Γερμανία. Η πέτρα αυτή ενισχύει την όραση και θεραπεύει το άσθμα. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται στο φως του ήλιου. Από πολλούς θεωρείται ως η πέτρα της τύχης. Πάντως, είναι σίγουρα η τυχερή πέτρα του Σκορπιού.


Σοδάλιθος: Η περιγραφή του ορυκτού έγινε το 1807. Πιστεύεται ότι καθαρίζει το μυαλό και έτσι προετοιμάζει τα άτομα για γνώση και βαθύ στοχασμό. Ηρεμεί τα συναισθήματα και ρίχνει την πίεση του αίματος. Προσφέρει αρμονία, ισορροπία και θάρρος. Ανακουφίζει το υποσυνείδητο από τους φόβους και τις ενοχές. Βοηθά το λυμφατικό σύστημα. Ο σοδάλιθος έχει το χρώμα του νυχτερινού ουρανού. Εξαιρετικής ποιότητας τέτοιοι λίθοι προέρχονται από την Μπούρμα και την Ινδία. Μικρότερα κοιτάσματα έχουν βρεθεί στην Κορέα, την Αγκόλα, τη Ναμίμπια, τη Γουινέα και τη Νότια Αφρική. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται γρήγορα στο φως του ήλιου. Αντιστοιχεί στο ζώδιο της Παρθένου.


Ουνακίτης: Αν και η περιγραφή του ορυκτού έγινε το 1801, το επίδοτο σπάνια χρησιμοποιήθηκε ως πολύτιμος ή ημιπολύτιμος λίθος, αλλά ως διακοσμητικός. Προέρχεται από τη Γροιλανδία και την πολιτεία Γιούτα των ΗΠΑ. Υπάρχει στη φύση σε σκούρο πράσινο, μπλε-πράσινο, μαύρο-πράσινο, κίτρινο-πράσινο και κόκκινο χρώμα. Θεωρείται η τυχερή πέτρα των Διδύμων.


Ροζ χαλαζίας (κουάρτζ): Έχει χρησιμοποιηθεί ως ημιπολύτιμος λίθος από την αρχή της Ιστορίας. Βοηθά να ξεπεραστεί η κατάθλιψη και ενισχύει την καρδιά. Ο καλύτερος από ποιοτικής άποψης ροζ χαλαζίας εξορύσσεται στη Μαδαγασκάρη. Αποφορτίζεται στο νερό και επαναφορτίζεται στο φως του ήλιου. Αντιπροσωπεύει την οικογένεια και το ζώδιο του Ταύρου.


Ήλεκτρον (κεχριμπάρι): Το ήλεκτρον είναι απολιθωμένη ρητίνη και όχι λίθος, που σχηματιζόταν σε προϊστορικά δάση με πεύκα. Αξίζει να σημειωθεί ότι χρειάζονται περίπου 25-50 εκατομμύρια χρόνια για το σχηματισμό του! Τα καλύτερα κοιτάσματα ήλεκτρου βρίσκονται στη Βαλτική Θάλασσα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι προστατεύει από τους ρευματισμούς, ενώ η σκόνη ήλεκτρου, αναμεμιγμένη με λάδι ή νερό, χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία πολλών ασθενειών. Επίσης, το χορηγούσαν ως ηρεμιστικό, για την ενδυνάμωση της μνήμης και για τη θεραπεία παθήσεων των ματιών, των αυτιών, των πνευμόνων και της ουροδόχου κύστεως. Αντιστοιχεί στο ζώδιο του Λέοντα.


Κορνεόλιο: Εξορυσσόταν για περισσότερα από 2.000 χρόνια με σκοπό την κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών αντικειμένων. Πιστεύεται ότι προστατεύει τους ανθρώπους από τις φιλονικίες, τον πονόδοντο, τις ασθένειες του μυαλού. Χαλαρώνει και διώχνει το θυμό, σταματά την αιμορραγία, ρίχνει τον πυρετό, διεγείρει τους σεξουαλικούς αδένες, ενισχύει την καρδιά και αναζωογονεί τον οργανισμό. Αντιστοιχεί στα ζώδια του Κριού και του Καρκίνου.

Κοράλλι: Το κοράλλι είναι το «θαλάσσιο δέντρο», γι'αυτό, όπως και το δέντρο, συμβολίζει τον άξονα της Γης, τον ωκεανό ή την άβυσσο. Ο συμβολισμός του ενδότερου ή του αβυσσαλέου τού αποδίδεται από τους αλχημιστές. Λόγω του κόκκινου χρώματος, στους ελληνικούς μύθους παραδίδεται ότι ξεπετάχτηκε από το αίμα της Γοργόνας Μέδουσας. Γενικότερα, έχει βρεθεί σε αρχαιολογικούς χώρους χρονολογούμενους από το 10000 π.Χ. Ήταν πολύ δημοφιλές στην Αρχαία Αίγυπτο, την Ελλάδα και τις φυλές των Κελτών. Το κοράλλι αποτελεί τον εξωτερικό σκελετό θαλάσσιων πολυπόδων και κύρια ουσία του είναι ο ασβεστίτης. Τα πολύποδα σχηματίζουν αποικίες σε βάθος 3.200 μέτρων. Ακονίζει τη σκέψη, ενώ στην Αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία του ουροποιητικού συστήματος και των ματιών. Αντιστοιχεί στο ζώδιο του Σκορπιού.


Νεφρίτης: Λόγω της σκληρότητάς του, ο νεφρίτης πρωτοχρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή εργαλείων και διακοσμητικών αντικειμένων. Ήταν δημοφιλής λίθος στη Βαβυλώνα, την Κεντρική Αμερική και την Αρχαία Κίνα, όπου χρησιμοποιούνταν σε πολλές θρησκευτικές τελετές. Οι Σουμέριοι πίστευαν ότι είχε τη δύναμη να λύνει τα απρόβλεπτα προβλήματα της ζωής. Καθαρίζει το αίμα και τα νεφρά, δυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, θεραπεύει τις ασθένειες που σχετίζονται με το ουροποιητικό αλλά και τις ψυχολογικές ανωμαλίες. Αναδύει την αλτρουιστική φύση των ανθρώπων, δυναμώνει την έκφραση των συναισθημάτων και τις γήινες συνδέσεις, ενώ προστατεύει από τραυματισμούς και ατυχήματα. Για τους Κινέζους ο νεφρίτης ήταν η πέτρα της αθανασίας. Αντιστοιχεί στο ζώδιο του Καρκίνου.


Ακουαμαρίνα: Συντελεί στη διαύγεια του πνεύματος, την ψυχική έμπνευση και την ηρεμία. Προάγει την αυτοέκφραση, γι'αυτό και θεωρείται η πέτρα των καλλιτεχνών. Αντιστοιχεί στο ζώδιο των Ιχθύων.


Πράσινος χαλαζίας (κουάρτζ): Προσφέρει πνευματική διαύγεια, χαρά και θετική στάση απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα.


Αζοχρίτης: Ενεργοποιεί την ανάπτυξη της συνείδησης (συνειδητότητα). Αυξάνει τις θεραπευτικές ικανότητες και θεωρείται η τυχερή πέτρα των γιατρών και όσων ασχολούνται με ιατρικά και παραϊατρικά επαγγέλματα.


Βήρυλλος: Προστατεύει τα έντερα και το καρδιαγγειακό σύστημα, ενώ λειτουργεί και ως ηρεμιστικό.


Μπλαντστόουν (πέτρα με κόκκινα στίγματα): Θεραπεύει τις διαταραχές του αίματος και του κυκλοφορικού. Προσφέρει ενέργεια, ζωτικότητα, θάρρος και τόλμη. Οδηγεί σε υψηλότερες καταστάσεις συνειδητότητας.


Μπλε χαλαζίας (κουάρτζ): Σημαντικό υλικό για όσους προσπαθούν να κάνουν αποτοξίνωση από οποιαδήποτε ουσία. Δημιουργικότητα και ηρεμία.


Ασβεστίτης (calcite): Είναι διεγερτικό του νερού. Βοηθά στην αστρική προβολή και εξισορροπεί το Γιν-Γιανγκ.


Citrine (λεμονίτης): «Διασπά» τις ενεργειακές «αποφράξεις» του σώματος, δυναμώνει τη θέληση και την όραση, εξισορροπεί την όρεξη (βουλιμία, νευρική ανορεξία) και βοηθά να ξεπερνιούνται ο κάθε είδους εθισμός. Τονίζει την αυτοπεποίθηση.


Καθαρός χαλαζίας (κουάρτζ): Ισχυρός πομπός - ενισχύει και κατευθύνει τα σχήματα και τις σκέψεις. Εξισορροπητής της θεραπευτικής ενέργειας. Προάγει τη διαύγεια, εναρμονίζει το άτομο με τον ανώτερο εαυτό του.


Διαμάντι: Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από τη σανσκριτική dyu (λαμπρό ον) και είναι σύμβολο του φωτός και της λαμπρότητας. Ωστόσο, πολλοί πιστεύουν ότι προέρχεται από την ελληνική λέξη αδάμας, που σημαίνει ακατάκτητος. Για τους πιστούς των Καβείρων, Αδάμας λεγόταν ο πρώτος άνθρωπος. Εμφανίζεται στα εμβλήματα με τη συνήθη έννοια του ακτινοβολούντος μυστικιστικού «Κέντρου». Όπως όλοι οι πολύτιμοι λίθοι, ανήκει στο γενικό συμβολισμό των θησαυρών και του πλούτου, δηλαδή των ηθικών και πνευματικών γνώσεων. Παρομοιάζεται με τον «ακρογωνιαίο λίθο» ή, καλύτερα, με το «κλειδί του θόλου». Είναι σύμβολο της στέψης, μια θετικής διαδικασίας. Το διαμάντι απομακρύνει τον αρνητισμό και την τοξικότητα από το σώμα. Ισορροπεί το μυαλό.


Elestials: Είναι ο κρύσταλλος των αγγέλων. Ευθυγραμμίζει το άτομο με τις χριστιανικές δυνάμεις. Αποκτά πρόσβαση σε πληροφορίες κάθε προηγούμενης ζωής που έχουν σύνδεση με το παρόν. Διώχνει την αρνητική ενέργεια και «απελευθερώνει» σημεία που έχουν φράξει και την παγιδευμένη ενέργεια. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος και είναι ένας από τους πιο θεραπευτικούς κρυστάλλους.


Σμαράγδι: Βελτιώνει τις σχέσεις των ανθρώπων. Είναι κατάλληλο για διαλογισμό και χαλάρωση. Ενισχύει τις μαντικές ικανότητες και τις ψυχικές δυνάμεις. Θεραπεύει τις πνευματικές ασθένειες.


Flourite: Θεραπεύει την αρθρίτιδα, βελτιώνει την ικανότητα αντίληψης, μειώνει την ψυχική ένταση. Καθαρίζει την ατμόσφαιρα από κάθε είδους μόλυνση.


Κόκκινος πυριτόλιθος (garnet): Βοηθά την κυκλοφορία του αίματος, θεραπεύει τους πνεύμονες, το δέρμα και τα έντερα. Ενισχύει την ενέργεια, τη ζωντάνια, τη θερμότητα, τη φαντασία, την αυτοεκτίμηση και τη δύναμη της θέλησης.


Herkimer diamond: Αποβάλλει τη σωματική ένταση, την τοξικότητα και το στρες. Καθαρίζει τα λεπτά σώματα. Βοηθά να έρθουν στην επιφάνεια μνήμες της παιδικής ηλικίας (ψυχανάλυση) και από προηγούμενες ζωές. Εύνοια στην ανάλυση των ονείρων, ενεργοποίηση μαντικών ικανοτήτων, αποθήκευση πληροφοριών.


Iolite: Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς λίθους όσον αφορά τις θεραπείες. Καθοδηγεί στο διαλογισμό και βοηθά στα αστρικά ταξίδια. Λειτουργεί διά του τρίτου ματιού. Η «σωστή» τοποθέτηση της πέτρας πρέπει να βασίζεται στη διαίσθηση του ατόμου. Ο σκοπός της χρήσης αυτού του λίθου είναι να επαυξήσει την εξέλιξη της πνευματικής - ψυχικής ανάπτυξης το δυνατόν πιο ανώδυνα και αβίαστα. Εξισορροπεί το Γιν-Γιανγκ, την ανδρική και γυναικεία ενέργεια. Φέρνει το άτομο σε συμφιλίωση με το Εγώ του, χαρίζοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερη αίσθηση της υπευθυνότητας όσον αφορά τη διαχείριση των σχέσεων και του χρήματος. Επιτρέπει την πορεία προς την τελειότητα και αυξάνει την υπομονή, η οποία βοηθά το άτομο να αποκτήσει πρόσβαση στην εσώτερη γνώση. Προσανατολίζει και κατευθύνει σωστά στον τομέα της καριέρας.


Τοπάζι: Βοηθά την κατανόηση και τη συγχώρεση. Εξισορροπεί τα συναισθήματα. Συντελεί στο να ξεπεραστούν τα τραύματα του παρελθόντος, αυξάνει τη δημιουργικότητα και χαλαρώνει. Αναγεννά τους ιστούς.


Τουρμαλίνης (tourmaline): Διώχνει το φόβο, την αρνητική ενέργεια και τη θλίψη. Προάγει την υγεία, το περιβάλλον και τις καλλιέργειες. Φέρνει ήσυχο ύπνο και ισορροπία στις σχέσεις. Βοηθά να ξεπεραστούν οι κάθε είδους καταναγκασμοί και ψυχαναγκασμοί. Επιδρά θετικά στον ηλεκτρομαγνητισμό τους σώματος. Για μερικούς έχει έντονη αντικαρκινική δράση. Αντιστοιχεί στο chakra της καρδιάς.


Ροζ τουρμαλίνης (rubellite): Δυναμώνει την καρδιά και αυξάνει την ενόραση, την αντίληψη, τη δημιουργικότητα, τη γονιμότητα και τη σεξουαλικότητα. Εξισορροπεί την παθητικότητα και την επιθετικότητα.


Μαύρο (black): Ενεργοποιεί το chakra της βάσης, προστατεύει από την αρθρίτιδα, τη γλωσσοφαγιά, τη μαγεία και την αρνητική ενέργεια.


Πράσινο (green): Προστατεύει την καρδιά και το ανοσοποιητικό σύστημα. Εξισορροπητής δυνάμεων.


Μπλε (blue): Προστατεύει το φάρυγγα και τα πνευμόνια, βοηθά την επικοινωνία, είναι σύμμαχος κατά της μοναξιάς.


Καρπούζι (watermelon): Διεγείρει, δυναμώνει την επίδραση των άλλων τουρμαλινών, ενισχύει την καρδιά. Κατάλληλο για όσους έχουν ενδοκρινολογικά προβλήματα.


In quartz: Αντιστοιχεί στο charka του σώματος. Συντονίζει το άτομο με το ανώτερο Εγώ και βοηθά την πνευματική κατανόηση. Προάγει την ειρήνη και τις συμφωνίες. Κατάλληλο για σπουδαστές, διπλωμάτες και πολιτικούς.


Smoky quartz (χαλαζίας με σχέδια καπνού): Αυξάνει τη γονιμότητα και κάνει το άτομο πιο δημιουργικό και συναισθηματικό. Προστατεύει τους αδένες και βοηθά στην απορρόφηση των πρωτεϊνών.


Ζαφείρι: Βελτιώνει τη λειτουργία των αδένων, ανεβάζει τη διάθεση. Ενεργοποιεί τις μαντικές ικανότητες, την τηλεπάθεια και, γενικότερα, τις «θηλυκές ιδιότητες». Φέρνει κοντά στο άτομο τους κατάλληλους οδηγούς.


Μαλαχίτης: Φροντίζει για την ισορροπία του αριστερού και του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου και των νοητικών ικανοτήτων. Προστατεύει από τη ραδιενέργεια και βοηθά στην αναπαραγωγή των ιστών. Προάγει τη δοτικότητα και την αυτοέκφραση.


Οπάλιο: Κατάλληλο για την προστασία, τη διαίσθηση, την αρμονία, τη συναισθηματική ισορροπία και την ψυχική ευφορία. Αυξάνει την κοσμική συνειδητότητα.


Φεγγαρόπετρα: Καθιστά το άτομο δεκτικό προς τις γυναικείες ιδιότητες - αρετές (ευαισθησία, διαίσθηση, μαντική ικανότητα). Θεραπεύει τα γυναικολογικά προβλήματα.


Πυρίτιο: Βοηθά την πέψη και είναι ιδανικό για την προστασία των κόκκινων αιμοσφαιρίων και το κυκλοφορικό. Μειώνει την αγωνία και τις κρίσεις πανικού. Προστατεύει από την κατάθλιψη και τη συναισθηματική δυσφορία. Είναι μαγνήτης χρωμάτων.


Ρουμπίνι: Κατάλληλο για τους ηγέτες, καθώς ενισχύει την αυτοπεποίθηση και τις διοικητικές ικανότητες, την ευελιξία, την αφοσίωση και την ενέργεια. Προστατεύει την καρδιά και το νευρικό σύστημα.


Ροδοχρωσίτης (rhodochrosite): «Καθαρίζει» το υποσυνείδητο, δυναμώνει την αυτοαίσθηση και την αυτογνωσία, εξισορροπεί τις γυναικείες και τις ανδρικές ορμόνες.


Χαλαζίας-φάντασμα (phantom quartz): Ο κατάλληλος κρύσταλλος για το διαλογισμό, όταν το άτομο νιώθει ότι έχει έρθει σε κοινωνικό ή ψυχολογικό αδιέξοδο, όταν κάνει νέα ξεκινήματα ή όταν αναδομεί τη ζωή του.


Μαργαριτάρι: Συμβολίζει την «ευφυΐα στο σκοτάδι» και το καλό που κρύβεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. Συνδέεται με την εξιδανίκευση και την ψυχανάλυση, με το ανδρόγυνο και την ανθρώπινη ψυχή. Ικανό να συγκεντρώνει όλα τα σκόρπια πράγματα και τα συναισθήματα.


Peridot (είδος ολιδίνης): Βοηθά την αναπαραγωγή των ιστών και χαρίζει διαύγεια, υπομονή, ισορροπία και ηρεμία. Ευθυγραμμίζει όλα τα «λεπτά» σώματα και ενθαρρύνει τη θετική συναισθηματική αντιμετώπιση της ζωής.


Μολδαβίτης: Η πλούσια χρωματισμένη, ημιδιαφανής πράσινη πέτρα, γνωστή ως μολδαβίτης, είναι ο μόνος γνωστός πολύτιμος λίθος εξωγήινης προέλευσης. Η μόνη καταγεγραμμένη πτώση μολδαβιτών συνέβη περίπου πριν από 15 εκατομμύρια χρόνια! Οι μολδαβίτες είναι οι πιο δυσεύρετοι λίθοι, ίσως ακόμη πιο σπάνιοι από τα διαμάντια, τα ρουμπίνια και τα σμαράγδια. Αφού η προέλευσή τους δεν είναι γήινη, ανακαλύψεις νέων αποθεμάτων φαίνονται μάλλον απίθανες. Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν εξαιρετικά εύκολη τη «σύνδεση» με την ενέργεια των μολδαβιτών. Συνήθως, πρώτα νιώθουν τη θερμότητα που εκπέμπεται από το λίθο και μια αίσθηση ενέργειας με πολύ δυνατούς και σταθερούς παλμούς. Όταν η «σύνδεση» είναι πολύ δυνατή, τη στιγμή που κάποιος κρατά το λίθο κοκκινίζει στο πρόσωπο και το λαιμό, κατάσταση που συνοδεύεται από την ενεργοποίηση των chakras, ειδικά του τρίτου ματιού. Βοηθά τη διεύρυνση της κοσμικής συνειδητότητας. Ο μολδαβίτης είναι διαθέσιμος και ενεργοποιείται μόνο για εκείνους που θέλουν να υπηρετήσουν την Αλήθεια· δεν τίθεται στην υπηρεσία όλων των ατόμων. Αν δεν είστε διατεθειμένοι να εργαστείτε για κάποιον καλό σκοπό, καλύτερα να μην αποκτήσετε έναν τέτοιο λίθο.



Μουσικό όργανο!




Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το κομπολόι έχει και μουσική χρήση στη λαϊκή μας παράδοση. Κρεμασμένο στο ένα κουμπί του γιλέκου, κρατιέται τεντωμένο με το αριστερό χέρι, ενώ με το δεξί ο αριστοτέχνης τρίβει τις χάντρες με τα χείλη ενός μικρού, κάπως χοντρού κρασοπότηρου. Με αυτόν τον τρόπο συνοδευόταν παλιά το τραγούδι -ιδίως όταν σε ένα γλέντι δεν υπήρχαν άλλοι μουσικοί- ή ορισμένα όργανα της οικογένειας του λαγούτου, όπως ο ταμπουράς, ο μπαγλαμάς κ.ά.
Το κομπολόι το χρησιμοποιούσαν όσοι είχαν ρυθμική ευαισθησία και την επιδεξιότητα να τρίβουν τις χάντρες με τις κατάλληλες για κάθε ρυθμικό σχηματισμό κινήσεις. Σήμερα ένα τέτοιο μουσικό δρώμενο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Ακόμη, το κομπολόι χρησιμεύει ως ηχητικό αντικείμενο, «μέσον απασχολήσεως κατά τας ώρας της σχόλης» ή, όπως γράφει ο Ηλίας Πετρόπουλος στα «Ρεμπέτικα Τραγούδια», «με το κομπολόι κατορθούται ένα τεμάχισμα του χρόνου ψιλό και βραδύ, που κάνει τη ζωή να κρατάει αιώνια».
Στο Ηράκλειο της Κρήτης το κομπολόι συχνά συνοδεύει την ασκομαντούρα. Με χάντρες, επίσης, διακοσμούνται πολλά μουσικά όργανα, όπως και με κόκαλα, νομίσματα, κουδουνάκια, καθρεπτάκια, φούντες, σχέδια και διάφορες παραστάσεις. Στο υλικό και στις διαστάσεις που έχουν οι χάντρες καθώς και στον τρόπο του παιξίματος οφείλονται το χρώμα και η ένταση του ήχου που αυτό δίνει.


Βιβλιογραφία


* Σημειώσεις από το «Κομπολογάκι τ'Αναπλιού», Φάνης Συγγενίδης
* Λεξικό των Συμβόλων, Juan -Eduardo Cirlot, Εκδόσεις Κονιδάρη
* Ελληνικά Λαϊκά Μουσικά Όργανα, Φοίβος Ανωγειανάκης, Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα
* Παγκόσμια Μυθολογία, Εκδοτική Αθηνών

«Ο Πλάτων συμπεριέλαβε όλους τους Ειμάρμενους νόμους σε μια δεκάδα, επειδή η δεκάδα είναι συγγενής με την δημιουργικη αιτία. Πράγματι και όσα αγαθά έχει δώσει ο δημιουργός σε ολόκλήρο τον Κόσμο, ανέρχονται σε αυτόν τον αριθμό, καθώς όλα κι όλα είναι δέκα. Γιατί η δεκάδα έχει κοσμική ιδιότητα, όπως ακριβώς λέει και ο ύμνος του Πυθαγόρα, ο οποίος αποκαλεί “πανδέκτρεια, πρεσβύτατη, που θέτει όριο στα πάντα, ακλόνητη, ακουραστη δεκάδα την αποκαλούν αγνή”.
Όλοι, λοιπόν, οι ειμάρμενοι νόμοι που έχουν ειπωθεί για τις ψυχές είναι δέκα :
1. Πρέπει να σπαρθούν οι ψυχές.
2. Πρέπει να υπάρχει για όλες μια κοινή κάθοδος σε κάθε περίοδο.
3. Πρέπει η ψυχή που κατεβαίνει κατά την πρώτη γένεση, να κατέβει στο θεοσέβαστο ζωντανό ον».
4. Πρέπει η ψυχή που κατεβαίνει στην ανθρώπινη φύση (ζωή) να εισέλθει πρώτα σε γονή ανδρός.
5. Πρέπει η ψυχή που κατεβαίνει εν σώματι να γεννήσει επιμέρους φύσεις και ένυλους ζωές.
6. Πρέπει η ψυχή που κυριαρχεί της ενύλου ζωής να είναι δίκαιη, ενώ αυτή που κυριαρχείται από την ένηλη ζωή να είναι άδικη.
7. Πρέπει ο δίκαιος να επιστρέφει στο σύννομο άστρο.
8. Πρέπει όποιος σφάλει να κατέβει και πάλι στη φύση (ζωή) γυναικός κατά την δεύτερη γέννηση.
9. Πρέπει όποιος σφάλει κατά τη δεύτερη γέννηση να μεταβληθεί κατά την Τρίτη απομάκρυνση σε φύση (ζωή) θηρίου.
10. Και μετά από όλους αυτους ο δέκατος δημιουργικός νόμος : μοναδική σωτηρία της ψυχής, σωτηρία η οποία σταματά τον κύκλο της εν τη γενέσει περιπλάνησης, είναι η ζωή η οποία ανυψώνει προς την περιφορά της ταυτότητας και της ομοιότητας.
Όλοι, λοιπόν, οι νόμοι που έχουν ειπωθεί και που περιλήφθηκαν μέσα στην δεκάδα επείδή οι Πυθαγόρειοι συνδέουν τη δεκάδα με τον δημιουργό και με την Ειμαρμένη, ενεσπάρησαν στις ψυχές, προκειμένου οι ψυχέςνα οδηγούν τον εαυτό τους (γιατί και οι Θεοί θέλουν να εξουσιάζουν τα αυτοκινούμενα σαν να είναι αυτοκινούμενα) και προκειμένου οι ίδιες να είναι υπεύθυνες για τα μετέπειτα κακά που θα συμβούν και να μην είναι υπεύθυνος ο δημιουργός.
— Βλ. Πρόκλος «Εις Τίμαιον Πλάτωνος, βιβλίο Ε’, 3.301.24 – 3.303.32» —

Κεφάλας Δ. Ευστάθιος (Αμφικτύων)

Ο Συνασπισμός Ερπετοειδών στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο
«Το λάβαρο του δράκοντος γέρνει και πέφτει στο φρικτά στοιχειωμένο σκότος. Ένας ερυθρός δράκων θροϊζει, κομίζοντας τους ανέμους του ολέθρου. Οι λαμπροί ιππείς κείνται νεκροί εκεί που σπάζουν οι ορμητικές λόγχες. Και εντός των στοιχειωμένων ορών οι χαμένοι ζοφεροί θεοί ξυπνούν. Νεκρά χέρια ψηλαφούν στις σκιές, τα άστρα ξεθωριάζουν με τρόμο. Διότι είναι η Ώρα του Δράκοντος, ο θρίαμβος του Φόβου και της Νυκτός».
(Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, Η Ώρα του Δράκοντος, Προοίμιο).Kuvahaun tulos haulle ερπετοειδών μοχθηρών/υπερφυσικών όντων


Στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο (κυρίως Ελλάδα και αποικίες της) υπάρχουν πάμπολλες αναφορές περί των αντιμαχομένων συνασπισμών των Νορδικών/αγαθών υπερφυσικών όντων και των ερπετοειδών μοχθηρών/υπερφυσικών όντων.Αυτές οι αναφορές προέρχονται κυρίως από την Ελληνική μυθολογία-την αρχαιότερη και σημαντικότερη όλων των μυθολογιών της Γής-η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και πολλές παραδόσεις περί νοημόνων ερπετοειδών όντων που συγκρούσθηκαν με τους Ολυμπίους θεούς ή τους γόνους τους ημιθέους και ήρωες και φονεύθηκαν ή φυλακίσθηκαν απ’αυτούς.Αυτά τα όντα δε περιγράφονται συνήθως ως τερατώδη υβρίδια ανθρώπων-δρακόντων ή ανθρώπων-όφεων, ενώ υπάρχουν και ελάχιστες παραδόσεις περί μη μοχθηρών ερπετοειδών όντων.Και όλες αυτές οι παραδόσεις συμπληρώνονται και επιβεβαιώνονται από αρκετές σχετικές μαρτυρίες αξιοπίστων αρχαίων συγγραφέων, καθώς και από αρκετές σχετικέα απεικονίσεις (αγγειογραφίες, ανάγλυφα, γλυπτά κ.λ.π.).
Επειδή δε στις εν λόγω αναφορές ο ερπετοειδής συνασπισμός συνδέεται τόσο συχνά με τους δράκοντες (πράγμα που συμβαίνει και εις πολλούς άλλους λαούς της Γής), είναι απαραίτητο να αναφερθούμε εν συντομία εις αυτά τα θρυλικά ερπετικά όντα.Και επειδή «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις» αυτή η αναφορά πρέπει να αρχίση με την έννοια και ετυμολογία της ονομασίας των δρακόντων:
Η λέξις δράκων (-οντος) λοιπόν είναι πανάρχαιας Ελληνικής προελεύσεως και σημαίνει δράκων, πελώριος όφις, όφις, μεταγενέστερα δε και ερπετό.Προέρχεται δε από την μετοχή αορίστου δρακών του ρήματος δέρκομαι (δέρξομαι, έδρακον-εδέρχθην, δέδορκα), το οποίο σημαίνει βλέπω καλώς, βλέπω καθαρά, βλέπω, βλέπω εις κάτι, ρίχνω βλέμμα, έχω το φώς μου, διακρίνω, αντιλαμβάνομαι, ζώ, είμαι ενήμερος.Συνεπώς, δράκων σημαίνει κυριολεκτικά «ο ιδών καλώς, καθαρά», δηλώνοντας ότι οι δράκοντες είναι ερπετά με οξεία όραση, ιδιότητα που όντως τους αποδίδεται εις πολλές παραδόσεις και μαρτυρίες περί αυτών.Μάλιστα, κατά τον Ρωμαίο συγγραφέα του 3ου αιώνος μ.Χ. Κλαύδιο Αιλιανό (όπως και κατ’άλλες παραδόσεις και μαρτυρίες), ο δράκων είναι το ζώο με την οξύτερη όραση: «Είναι άλλωστε ο δράκων το οξυδερκέστερο (=με την οξύτερη όραση) και οξυηκοότερο (=με την οξύτερη ακοή) των ζώων…».(Περί ζώων ιδιότητος, ΙΕ.21).
Το θηλυκό της λέξεως δράκων είναι η λέξις δράκαινα (=δράκαινα, Ερινύς). Παράγωγά της είναι οι λέξεις δρακόντειος (=δρακόντειος), δρακοντίας (=είδος σίτου) και δρακόντιον (=το φυτό δρακοντιά, είδος ιχθύος).Και συνθετικά της είναι οι λέξεις δρακονθόμιλος (=ο συντροφεύων, συναναστρεφόμενος, σχετιζόμενος, συνομιλών ή συνουσιαζόμενος με δράκοντες, ο εκ γένους δρακόντων), δρακοντολέτης (=ο φονεύων δράκοντες), δρακοντόμαλλος (=ο έχων δρακοντοειδή ή οφιοειδή κόμη) και δρακοντώδης (=δρακοντοειδής).
Οι δράκοντες παρουσιάζονται στις παραδόσεις και μαρτυρίες περί αυτών με ποικίλες μορφές, χαρακτηριστικά και συνήθειες: Άλλοτε είναι οφιοειδείς, άλλοτε σαυροειδείς και άλλοτε ύδρες (πολυκέφαλοι).Άλλοτε είναι άπτεροι και άλλοτε πτερωτοί-σχεδόν πάντοτε με νυκτεριδοειδείς πτέρυγες.



Συνήθως έχουν μέγα μέγεθος και άλλοτε όχι.Είναι ποικίλων χρωμάτων, όπως πράσινοι, ερυθροί, λευκοί, μαύροι κ.λ.π.Συχνά είναι δηλητηριώδεις και ενίοτε μπορούν να αποπνέουν πύρ εκ του στόματός τους.
Συνήθως είναι άλογα θηρία και άλλοτε νοήμονες.Συχνά δε οι νοήμονες εξ αυτών, και σπάνια οι άλογοι, έχουν υπερφυσικές ιδιότητες και δυνάμεις-όπως αθανασία,, ικανότητα μεταμορφώσεως, αορατότητα κ.λ.π.Άλλοτε δε είναι μοχθηροί-ιδίως στις Ευρωπαϊκές και Μεσο-Ανατολικές παραδόσεις και μαρτυρίες-και άλλοτε ουδέτεροι ή αγαθοί-ιδίως στις Απω-Ανατολικές παραδόσεις και μαρτυρίες.Και ζούν άλλοτε στην ξηρά-συνήθως εις σπήλαια ή στα έγκατα της Γής-και άλλοτε εις ποταμούς, λίμνες και θάλασσες.
Οι οφιοειδείς δράκοντες συγχέονται συχνά με τους όφεις, ιδίως τους μεγάλους-και ακριβώς δια τούτο στην Ελληνική γλώσσα η λέξις δράκων σημαίνει και πελώριος όφις, όφις.Ωστόσο, οι οφιοειδείς δράκοντες έχουν διάφορα χαρακτηριστικά, διαζευκτικά ή σωρευτικά, που τους διακρίνουν σαφώς από τους όφεις: Μεγαλύτερο μέγεθος, πριονωτό σώμα, σκληρότερες και πιο ευδιάκριτες φολίδες, μεγαλύτερη και πιο προεξέχουσα κεφαλή, φλογερούς οφθαλμούς, οξύτερη όραση κ.λ.π.
Είναι δε προφανές ότι οι νοήμονες δράκοντες ταυτίζονται πάντοτε με τους δρακοντοειδείς-ιδίως με τους σίκαρ-ή τους μοχθηρούς υπερφυσικούς αρχηγούς του ερπετοειδούς συνασπισμού.Μάλιστα, οι πτερωτοί σαυροειδείς δράκοντες, λόγω των χαρακτηριστικών τους (φολιδωτό δέρμα, τέσσερα πόδια με κοφτερά νύχια, νυκτεριδοειδείς πτέρυγες, ουρά, συχνά φλογεροί οφθαλμοί, ενίοτε κέρατα κ.λ.π.) μοιάζουν σαν τετράποδες δρακοντοειδείς, και ακριβώς δια τούτο συγχέονται συχνά με αυτούς.Πέραν τούτου δε, υπάρχουν άλλοι τρείς λόγοι για τους οποίους οι δρακοντοειδείς και οι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού αναφέρονται τόσο συχνά ως έχοντες μορφή θηρίων δρακόντων:





-Ότι οι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού και κάποιοι ανώτεροι σίκαρ έχουν ικανότητα μεταμορφώσεως-οι πρώτοι ακόμη και υλικής, ενώ οι δεύτεροι μόνο οπτικής-και ούτως μπορούν να μεταμορφώνονται εις θηρία δράκοντες, ώστε να τρομοκρατούν περαιτέρω τους ανθρώπους.
-Ότι, οι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού και οι σίκαρ έχουν τηλεπαθητικές/υπνωτιστικές δυνάμεις, και ούτως μπορούν να ελέγχουν νοητικά θηρία δράκοντες, χρησιμοποιώντας τα ως όργανά τους.
-Ότι κάποιοι μοχθηροί υπερφυσικοί αρχηγοί του ερπετοειδούς συνασπισμού έχουν ικανότητα καταλήψεως σωμάτων (αυτό που είναι κοινώς γνωστό ως δαιμονισμός), και ούτως μπορούν να καταλαμβάνουν σώματα θηρίων δρακόντων, χρησιμοποιώντας τα ως όργανά τους.
Όσον αφορά δε την προέλευση των δρακόντων, η σύνδεσίς τους εις τόσο πολλές παραδόσεις και μαρτυρίες με τον ερπετοειδή συνασπισμό και η ομοιότης των πτερωτών σαυροειδών εξ αυτών με τους δρακοντοειδείς, καθώς και το ότι εις κάποιες παραδόσεις (και της Ελληνικής μυθολογίας) αναφέρονται ως τέκνα νοημόνων ερπετοειδών όντων, καθιστούν πολύ πιθανό ότι δημιουργήθηκαν γενετικά από τους δρακοντοειδείς.
Εάν δε ισχύει τούτο, είναι βέβαιο ότι οι δρακοντοειδείς δημιούργησαν τα διάφορα είδη δρακόντων δια γενετικών επεμβάσεων επί ερπετών της Γής-όφεων, σαυρών, κροκοδείλων και δεινοσαύρων-χρησιμοποιώντας μάλιστα και δικό τους γενετικό υλικό για την δημιουργία των πτερωτών σαυροειδών δρακόντων.




Πηγή

Στις ανατολικές πλαγιές του Παρνασσού και σε εποχές που η μνήμη του ανθρώπου χάνεται στην αχλή του χρόνου, εκεί όπου και η... σημερινή περιοχή των Δελφών, άγνωστο πως και γιατί οι προγονοί των σημερινών Ελλήνων έκτισαν μαντείο και ιερά, ονομαστά σε όλη τη γη που κατά καιρούς ονομαζότανυθώ, Όμφη, στα οποία λατρεύτηκαν ο Ουρανός η Γαία, ο Ζεύς και ο Απόλλωνας.

Η παράδοση αναφέρει ότι το -9650 μετά τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, οι άνθρωποι για να σωθούν ανέβηκαν στο βουνό. Σταμάτησαν στο σημείο όπου άκουγαν τα ουρλιαχτά των λύκων.
Την περιοχή αυτή θεώρησαν ασφαλή από τα νερά και σε ανάμνηση της σωτηρίας τους, έκτισαν την πόλη Λυκόρεια..(Λύκος + ρεία = Αμεριμνησία που προσήλθε από τους Λύκους. Σήμερα τα αρχαιότερα ευρήματα της περιοχής χρονολογούνται στο --7000. Αν σκεφτούμε ότι οι Δελφοί γνώρισαν την ανελέητη δήωση και πυρπόληση από κάποιους ανθρωπόμορφους μαυροφορεμένους, που κουβαλούσαν μαζί τους τον θάνατο και τις κατάρες του θεού της ασιατικής ερήμου και ούρλιαζαν, «Ες έδαφος φέρειν» (Γκρεμίστε τα-ισοπεδώστε τα), ή «Θεοδόσιος η Ρομφαία του θεού», ή «θάνατο στους εχθρούς του Ισραήλ», γκρέμιζαν τα ιερά, έσπαζαν τα αγάλματα, και έκαιγαν ότι στεκόταν όρθιο ώστε να μη θυμίζει το παρελθόν, ασφαλώς θαβρίσκαμε και παλαιότερα ευρήματα που θα φώτιζαν το απώτερο παρελθόν της ιστορίας μας.
Η αρχαία Ελληνική θρησκεία δεν ήταν δογματική, δεν συστηματοποιούσε ούτε κωδικοποιούσε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και το σημαντικότερο όλων ποτέ δεν περιφρόνησε το θρησκευτικό πιστεύω άλλων λαών. Όλα αυτά γιατί οι Έλληνες δεν παρουσίαζαν την θρησκεία τους σαν έκφραση τελειότητας και έργο θεού. Δεν δεχόταν για τους θεούς ότι μπορούν να διαπράξουν κακές και άδικες πράξεις. Η ηθική δεν ήταν θεμελιωμένη στη θρησκεία αλλά στην λογική και τον αυτοσεβασμό του ατόμου. Δεν πίστευαν πως όταν τιμάς τον θεό έπρεπε να αξιώνεις την εύνοια του. Αυτό εξασφαλιζόταν μόνο με τον ηθικό και ενάρετο βίο του ατόμου. Ο σεβασμός και η τιμή προς το θείο αποτελούσε εσωτερική υποχρέωση, που εκδηλωνόταν σαν έκφραση της αγάπης προς τον δημιουργό και το έργο του. Η ελληνική θεουργία εξύψωνε τον άνθρωπο στην υπέρτατη θρησκευτική συγκίνηση, σε αντίθεση με το χριστιανικό δόγμα που στοχεύει στην καταπίεση και τον έλεγχο του πιστού και πολεμά με μίσος κάθε τι που διαφωνεί μαζί του, ενώ δεν παύει να αυτοδιαφημίζεται σαν θρησκεία αγάπης, που εξοντώνει όμως τους αντιπάλους της. Οι Δελφοί ήταν τόπος πανίερος για τους Έλληνες. εκεί συντελούσαν μια ιερή μυσταγωγία μεταξύ προσκυνητή και θειου. Στον χώρο αυτό κυριαρχούσε η μορφή του «Κραταιού Άρχοντα του Φωτός, Απόλλωνα». Ο Απόλλωνας Φοίβος είναι η κεντρική ενσαρκωμένη ακτίνα του Όλου Φωτός, που σηματοδοτεί την αναγέννηση του ανθρωπίνου πνεύματος, μετά τα σκοτάδια που έφερε στο ανθρώπινο μυαλό ο τρόμος του μεγάλου κατακλυσμού. Είναι ο μοναδικός ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ (όχι ημίθεος) από θνητή γυναίκα και τον πατέρα θεών και ανθρώπων, Δία. Είναι η θεϊκή οντότητα που χρησιμοποιούνταν σαν σύνδεσμος των ανθρώπων με το ουράνιο και το θείο, των θνητών με τους αθανάτους. Είναι ο ελεήμων θεός που εξασφαλίζει την σωτηρία και των καθαρμό της ανθρώπινης ψυχής από τους ρύπους των εγκλημάτων ώστε να αποφύγει την καταδίωξη των Ερινυών. Θεράπευε τις ανθρώπινες ψυχές που υπέφεραν από την καταπάτηση του ηθικού νόμου. Έδινε άφεση αμαρτιών χωρίς να οργίζεται με τους ενόχους και τους παραβάτες του ηθικού νόμου, λύτρωνε τις ψυχές από τα λάθη, τα πάθη, τις κακίες και τα ανομήματα μέχρι την τελική εξιλέωση. Δεχόταν με συγκατάβαση την μεταμέλεια, έθετε υπό την προστασία του τον αμαρτωλό και μεριμνούσε για την σωτηρία του από τον αδέκαστο και αυστηρό τιμωρό Δία, για αυτό ο Απόλλωνας ονομαζόταν, ΣΩΤΗΡ, Λυτρωτής, Ανορθωτής, Ευσπλαχνικός και Ανεξίκακος. Ο Κραταιός Ήλιος θεός ήταν η παρηγοριά και η καταφυγή των πονεμένων, δυστυχισμένων και μετανοούντων αμαρτωλών που ζητούσαν την συγχώρεση του. Ο μετανοιωμένος ικέτης επικαλούνταν τον θεό, για να του προσφέρει την κάθαρση από το ανόμημα του και παρακαλούσε να τον δεχτεί υπό την σκέπη του με εύνοια, μέχρι την αποκάθαρση του. Ο ικέτης που πήγαινε στους Δελφούς παρουσιαζόταν στον ιεροφάντη του ναού στον οποίο εξομολογούνταν τους λόγους που τον έφεραν στο ιερό του θεού και τι έγκλημα είχε διαπράξει. Ο ιεροφάντης αφού άκουγε τον επισκέπτη ικέτη, τον συμβούλευε τι έπρεπε να πράξει και του πρότεινε τον τρόπο εξιλέωσης του. Ακλουθούσε το άναμμα της ιερής δάδας (σημερινό κερί), έκαιγε λιβάνι μπροστά το άγαλμα του θεού, κατόπιν γινόταν σωματικός καθαρμός και ακρεοφαγία (νηστεία), για όσο διάστημα καθοριζόταν, μέχρι την στιγμή που συμμετείχε των μυστηρίων, τρώγοντας ψωμί και πίνοντας κρασί (μετάληψη το λέμε σήμερα). Ο ιεροφάντης άγγιζε το κεφάλι του μετανοιωμένου με κλαδάκι από την ιερή δάφνη των Δελφών, για να διώξει τους ρύπους της ψυχής του. Από τη στιγμή αυτή και μετά είχε την προστασία του Απόλλωνα. Στη συνέχεια ο ικέτης με ελευθέρα βούληση, γινόταν για όσο διάστημα επιθυμούσε, υπηρέτης των ιερών, μέχρι να αισθανθεί εξιλεωμένος και έτοιμος να ενταχθεί στην κοινωνία πάλι αγνός, ήρεμος, λυτρωμένος και καθαρός. Όριζε την ημέρα της αναχώρησης του και εξαγνισμένος πλέον, άναβε την ιερή δάδα και έκαιγε λιβάνι μπροστά στο άγαλμα του θεού και αφού έδενε στα μαλλιά του κλαδάκια από την ιερή δάφνη επέστρεφε και πάλι στην προηγούμενη ζωή του. (Στη σημερινή θρησκεία η δάφνη χρησιμοποιείτε σε ανάμνηση των βαΐων με τα οποία κατά την χριστιανική παράδοση υποδέχτηκαν το Χριστό στα Ιεροσόλυμα). Όλες αυτές οι ιερουργίες ονομάστηκαν ειδωλολατρία από το Ελληνοκτόνο δόγμα, αν και πήρε όλα τα λατρευτικά και τυπικά του στοιχεία αυτούσια, για τη δική του θρησκεία. Τι κι αν ο Κραταιός Ήλιος – Απόλλωνας έχασε τον θρόνο του από τους ανθρώπους της παρακμής και του τίποτα. Τι κι αν ασέβησε πάνω στα ιερά του ο μαυροφορεμένος συρφετός των χαλαστάδων. Τι κι αν τον είπαν είδωλο και τον αντικατέστησαν με τον εγκληματία Γιαχβέ του ασιατισμού και του μισανθρωπισμού. Τι κι αν γκρέμισαν και έσπασαν τα αφθάστου κάλλους αγάλματα του. Τι κι αν ο χριστιανικός σκοταδισμός σκέπασε την πατρίδα του. Ο Φοίβος δεν μνησικάκησε. Επέστρεψε στην γενέτειρα του όχι μόνο σαν ελεήμονας θεός αλλά και σαν τιμωρός των ιερών παραμυθολόγων, για να εξαγνίσει τις ψυχές των Ελλήνων και να φωτίσει το πνεύμα τους. Από τα πανάρχαια χρόνια στους Δελφούς συνέβαιναν ανεξήγητα φαινόμενα, που μόνο οι Ιεροφάντες, οι Μύστες και οι Πυθίες μπορούσαν να εξηγήσουν. Εξελίσσονταν υπερφυσικές καταστάσεις, που κατέστησαν τους Δελφούς γνωστούς σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και την Πυθία αλάθητη στους χρησμούς, την οποία αργότερα γελοιοποίησε το χριστιανικό ιερατείο με τα συκοφαντικά του μυθεύματα. Και σήμερα τα ουράνια και μυστηριώδη φαινόμενα επαναλαμβάνονται, μόνο που οι Έλληνες τα αγνοούν, ή τα θεωρούν σατανικά, αφού έγιναν καλοί χριστιανοί και δεν πρέπει να διαφωνούν με την απόφαση του ιερατείου. Οι Δελφοί είναι το κέντρο της γης που συνδέει τον πλανήτη μας με το σύμπαν, είναι ο ενεργειακός χώρος που χρησιμοποιούν οι ουράνιοι προγονοί μας κατά την κάθοδο τους στην Γη στην εποχή μας. Όποιος επισκεφτεί τους Δελφούς σήμερα θα αισθανθεί και πάλι την ιερή παρουσία τους σε ένα καθαρά προσωπικό θεϊκό αντάμωμα, που συνοδεύεται από πλήθος υπερφυσικών φαινομένων. Παρατίθενται φωτογραφίες που υποστηρίζουν τα γραφόμενα μου και έχουν τραβηχτεί σε διαφορετικές ημερομηνίες και από διαφορετικά άτομα, στην Κασταλία πηγή των Δελφών.
Έχει παρθεί κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο (21/22 Δεκ.2002 και ώρα 00.15) από μια παρέα από το Αγρίνιο μέσα στο χάσμα της Κασταλίας πηγής των Δελφών, με φωτογραφική μηχανή συμβατικής τεχνολογίας. Το φως που πέφτει από το φωτεινό αντικείμενο πάνω από το σκούρο κυκλικό σώμα, αναλύεται σταχρώματα της ίριδας και μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ήταν διαφανές ή υπερβολικής στιλπνότητας αφού λειτούργησε σαν πρίσμα και ανέλυσε το φως. Από εξέταση της φωτογραφίας σε φασματογράφο, προέκυψε η ύπαρξη βηρυλλίου στο σώμα. Οι φωτογραφίες 2και 6, έχουν τραβηχτεί το βράδυ της εαρινής ισημερίας (21/22 Μαρτ. 2003 και ώρα 00.10 έως 02.30). Την νύχτα αυτή είχαν συγκεντρωθεί μέσα στο χάσμα της Κασταλίας πηγής περίπου 40 άτομα, προερχόμενα από διάφορα μέρη της Ελλάδος, περιμένοντας κάποιο μήνυμα, ένα σημάδι από τις οντότητες που αυτοαποκαλούνται Ολύμπιοι*. Ήταν διαφόρων τάξεων και μορφώσεως ακόμη και ανώτατης ακαδημαϊκής παιδείας, με μόνο κοινό τους στοιχείο όπως με πληροφόρησαν αργότερα πολλοί από αυτούς, την ανάγνωση των βιβλίων μου και την δυσπιστία τους στα γραφόμενα μου. Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί και πάλι από φωτογραφική μηχανή συμβατικής τεχνολογίας χωρίς φλας.
Η μηχανή είχε στερεωθεί καλά πάνω σε τρίποδα, ώστε να μένει σταθερή για όση ώρα θα έμενε ανοιχτό το διάφραγμα της, ώστε να επιτευχτεί η φωτογράφηση μέσα στο σκοτάδι. Σύμφωνα με επώνυμες μαρτυρίες, η μηχανή άλλαξε δυο φορές κατεύθυνση κατά 90ο σαν να την μετακινούσε ένα αόρατο χέρι. Τελικά την άφησαν στην θέση που μετακινήθηκε μόνη της την δεύτερη φορά. (φωτογραφία 2) Ενώ υπήρχε σκοτάδι, οι κορυφές των Φαιδριάδων φωτίστηκαν από ένα φως αγνώστου πηγής και φάνηκε σαν ημέρα. (Φωτογραφία 3) Και το φως αυτό κατέβηκε μέχρι τον χώρο της Κασταλίας πηγής. Μέσα στον χώρο της πηγής βρισκόταν όπως προανέφερα, σαράντα άτομα, και σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους ένοιωθαν περίεργα και ανεξήγητα συναισθήματα ενώ συνέβαιναν όλα αυτά τα φαινόμενα…

Φωτογραφία 4)Παρατηρούνται ανεξήγητα φωτεινά φαινόμενα και κάτω στο έδαφος φαίνονται δυο φωτεινές δέσμες. (φωτογραφία 5) Στο δεξιό κάτω μέρος της φαίνετε να πυρπολείτε ο χώρος της Κασταλίας πηγής. Φωτογραφία 6) Παρατηρούμε ένα φαντασμαγορικό, αινιγματικό και μυστηριώδες ενεργειακό πλέγμα εμπρός και πάνω από την Κασταλία πηγή, ακριβώς πάνω από το σημείο που αναβλύζει το νερό. Οι φωτογραφίες που παραθέσαμε αποτελούν μαρτυρίες όλων αυτών που βιώσαν δεκάδες άτομα από διαφορετικά μέρη της Ελλάδος και φανερώνουν την ιερότητα του χώρου που γνώριζαν οι προγονοί μας και αγνοούν οι σημερινοί Έλληνες. *Οι Ολύμπιοι είναι εξωγήινες οντότητες οι οποίες επικοινωνούν με ανθρώπους σε διάφορα σημεία της Γης και όπως υποστηρίζουν σκοπός τους είναι η προστασία του πλανήτη μας και γενικά του πλανητικού μας συστήματος από καταστροφές που οφείλονται είτε σε ανθρώπινες ενέργειες είτε σε εξωγενείς παράγοντες.

Ο γνωστός συγγραφέας Γερ. Καλογεράκης στα βιβλία του παραθέτει πολλές τέτοιες επικοινωνίες με τους Ολυμπίους, μέσα από τις οποίες δίδονται απαντήσεις σε πάρα πολλά ερωτήματα που μας απασχολούν. Για τα παρατηρηθέντα μέσα στην Κασταλία πηγή φαινόμενα ο συγγραφέας ζήτησε από τις Οντότητες πληροφορίες και έλαβε τις κάτωθι απαντήσεις. Για φωτογραφία 1«…ο Κραταιός Άρχων Φωτός Απόλλων και η Φοίβη Άρτεμις, αφίχθησαν εις Γαιαν δια αντιμετώπισιν δευτέρας φάσεως του σχεδίου «ΑΝΑΤΟΛΗ», που ετοιμάζουν οι γήινοι αποστάτες και ενίσχυσιν των ηλιακών πεδίων του συμπαντικού έλικα της Γαίας, που ευρίσκεται εις τους Δελφούς. Οι ευρεθέντες εις Κασταλίαν πηγήν ετέθησαν υπό προστασίαν και ευεργετικήν ακτινοβόλησιν, δια αφύπνησιν πνεύματος αυτών και ανόδου τους εις δεύτερον επίπεδον ηλιακής μυήσεως, προς ενεργοποίησιν ουδετέρας υποφύσεως και νοητικήν επικοινωνία μεθ΄ υμών. Έρρωσθε».

Για φωτογραφίες 2-6 «Η παρουσία Ελλανίων εις Κασταλίαν πηγή Δελφών, που αναζητούσαν σημάδια της υπάρξεως μας, μας ικανοποίησε. Εμείς δημιουργήσαμε της παραστάσεις των φωτογραφιών. Η αναζήτησις των Ελλανίων ήταν αποτέλεσμα καθαρής καρδίας. Την στιγμήν που ευρίσκοντο μέσα στον χώρο της πηγής εμείς είμεθα κάτωθεν της δεξιάς κορυφής των Φαιδριάδων για να μη γίνει αισθητή η δική μας παρουσία. (αξιοσημείωτο είναι, σημειώνει ο κος Καλογεράκης, πως όταν οι οντότητες ευρίσκονται εντός χώρου, κάθε προσπάθεια προσέγγισης του είναι αδύνατη.

Έχω βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Σημαίνει λοιπόν πως τα όντα επέτρεψαν την προσέγγιση στα παραυρεθέντα άτομα γι’ αυτό και το επισημαίνουν στο μήνυμα τους). Άπαντες οι παριστάμενοι ακτινοβολήθησαν δια ενεργοποίησιν των αρχαιγόνων δυνάμεων των και προετοιμασίαν διαδικασίας ηλιακής μυήσεως. Άπασες αι δυνάμεις που φυλάσσουν τον χώρο προέρχονται από την Ανωτέρα Τάξη Συμμάχων του γαλαξία του Κενταύρου και Τοξότου (Απόλλων- Άρτεμις) που ανήκουν στην 7ηνΑποστολήν. Άπαντα τα ενεργειακά φαινόμενα που συνετελέσθησαν, αποσκοπούσαν εις την κάθαρσιν της πηγής με ιονισμόν του ύδατος και την αναδιάταξιν των μορίων του, καθώς επίσης και συντήρησιν κοσμικών δυνάμεων με τον καθαρμό του συμπαντικού έλικος της Γαίας και προστασίαν του Ελλάνιου χώρου. Η δύναμις μεθ’ ημών. Έρρωσθε».

_________ ________________ ___________________ ___________________ _____________________
Πώς ήξεραν οι αρχαίοι πότε έπρεπε να πάνε στο Μαντείο των Δελφών αφού δεν είχαν κοινό ημερολόγιο;

Μία ανακάλυψη που σχετίζεται με το Μαντείο των Δελφών και "δεν προβλήθηκε όπως της άξιζε". Το μυστήριο... Σύμφωνα λοιπόν με ερευνητές του Τμήματος Αρχαιολογίας και Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστήμιου τou Leicester, είναι πιθανό ένα αίνιγμα 2.700 ετών να βρήκε την απάντησή του! Το μυστήριο γύρω από το Μαντείο των Δελφών, ήταν το εξής: πώς κατάφερναν οι αρχαίοι από όλη την Ελλάδα - συχνά και από τη Μεσόγειο-, να μαζεύονται από παντού μία συγκεκριμένη ημερομηνία στο Μαντείο, αφού δεν υπήρχε κάποιο κοινό ημερολόγιο για όλες τις περιoxές; Αρχικά οι χρησμοί της Πυθίας δίνονταν μόνο μια φορά το χρόνο, στις 7 του Βυσίου μήνα, δηλαδή στις 7 Φεβρουαρίου. Αργότερα, το Μαντείο άρχισε να χρησμοδοτεί στις 7 κάθε μήνα εκτός από τους τρεις του χειμώνα (Νοέμβριο, Δεκέμβριο, Ιανουάριο) αφού -σύμφωνα με τον μύθο- ο Απόλλωνας έφευγε τότε από τους Δελφούς και πήγαινε στους Υπερβορείους. Και η πιθανή λύση του! Οι ερευνητές του Leicester, σκέφτηκαν πως ένας τρόπος υπήρχε να γνωρίζουν οι άνθρωποι από όλη την αρχαία Ελλάδα την ακριβή ημέρα που το Μαντείο χρησμοδοτούσε: να παρακολουθούν την κίνηση κάποιων άστρων στον ουρανό. Αφού μελέτησαν δεκάδες αρχαία χειρόγραφα, παρατήρησαν ότι ο αστερισμός του Δελφινιού αναδυόταν στον ανατολικό ορίζοντα στα τέλη Δεκεμβρίου με αρχές Ιανουαρίου, ακριβώς δηλαδή την περίοδο που πολλές πόλεις έκαναν τελετές και θυσίες στον Δελφίνιο Απόλλωνα. Το περίεργο ήταν ότι αυτούς τους μήνες το Μαντείο δεν χρησμοδοτούσε- όπως θα περίμενε κανείς αν ίσχυε ότι οι άνθρωποι συνδίαζαν τις θυσίες στον Απόλλωνα με τους χρησμούς της Πυθίας. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έκανε τους αρχαίους από την Ελλάδα και τη Μεσόγειο να επισκέπτονται τους Δελφούς, έναν μήνα μετά από τις τελετές αυτές; Η λύση στο μυστήριο ήρθε όταν οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι ψηλοί βράχοι που υψώνονται στην περιοχή των Δελφών καθυστερούν την ανατολή των άστρων του Δελφινιού κατά ένα μήνα. Δηλαδή εκείνοι που ήθελαν να συμβουλευτούν τον Απόλλωνα, έφταναν στους Δελφούς από διάφορα μέρη και παρατηρούσαν τον ουρανό, μέχρι να δουν τον αστερισμό του Δελφινιού να εμφανίζεται στον ανατολικό ορίζοντα. Αυτό γινόταν με καθυστέρηση ενός μηνός από ότι στις πεδινές περιοχές, άρα στις αρχές Φεβρουαρίου! Συμβαίνει άραγε και σήμερα; Και αν αναρωτιέστε κατά πόσο θα μπορούσαμε σήμερα να παρατηρήσουμε το αντίστοιχο φαινόμενο στον ουρανό, η απάντηση έρχεται και πάλι από το Πανεπιστήμιο του Leicester. "Το μεγάλο πρόβλημα είναι η φωτορύπανση που υπάρχει πλέον σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Αν ο ουρανός στους Δελφούς είναι αρκετά σκοτεινός, ίσως να είστε τυχεροί και να δείτε το "Δελφίνι"να αναδύεται όχι όμως στις αρχές Φεβρουαρίου όπως στην αρχαιότητα αλλά μάλλον έναν μήνα μετά".

πηγή

Ο Πλάτωνας περιγράφει στον Τιμαίο, την πνευματική ουσία του σύμπαντος, το κοσμικό σώμα ή σώμα του σύμπαντος το οποίο ο Θεός το δημιούργησε με βάση την γεωμετρία και τα μαθηματικά που εκφράζονται μέσω των μεγάλων κοσμικών νόμων δημιουργώντας μέσω των ενεργειών δομές και φόρμες (Στερεά) που εκφράζονται μέσω του μέσου και άκρου λόγου και φυσικά του Φ.


Ο Πλάτωνας πίστευε ότι τα πολύεδρα είναι οι θεμέλιοι λίθοι, τα πλέον βασικά και σημαντικά δομικά στοιχεία στην δημιουργία του Σύμπαντος…O Kepler, ο οποίος γνώριζε άπταιστα αρχαία ελληνικά, μελέτησε τα έργα αρχαίων Ελλήνων επιστημόνων και παρατήρησε με τις μετέπειτα έρευνες του ότι οι τροχιές των πλανητών – και της Γης εν προκειμένω – «γράφουν» κατά την περιστροφή τους την περιφέρεια συγκεκριμένων πολύεδρων.
Για παράδειγμα, η Τροχιά του Άρη γράφει την περιφέρεια ενός Τετραέδρου. Η τροχιά του Διός την περιφέρεια ενός κύβου. Η τροχιά της Αφροδίτης την περιφέρεια Οκταέδρου της Γης, εικοσαέδρου κλπ.
Στον Πυθαγόρα όσον αφορά τα «κοσμικά στερεά», βασίζεται στην ιδέα του ότι ο άνθρωπος και η Γη είναι ένα ιδανικό μαθηματικό και μηχανικό μοντέλο, όπου ο ένας επηρεάζει την συμπεριφορά του άλλου και συνεπώς την εξέλιξή του σε επίπεδο δομής.
Ο άνθρωπος ζει πάνω στην Γη, άρα είναι σε σχέση με αυτήν και αντίστροφα. Το σύστημα «Γη-Άνθρωπος» είναι ένα σύστημα αυτόματου ελέγχου με το οποίο ο ένας δεν μπορεί να δρα ανεξάρτητα από τον άλλον, χωρίς να επηρεάζεται το όλο σύστημα!
Αν λάβουμε υπόψιν τώρα ότι η Γη έχει συγκεκριμένα σημεία τα οποία σχετίζονται άμεσα με τα ενεργειακά πεδία της, δηλαδή περιοχές με αυξημένη ηλεκτρομαγνητική δραστηριότητα ή χωρητικότητα, περιοχές που λόγω δυναμικού – δηλαδή λόγω απόστασης από συγκεκριμένες εστίες ενέργειας (ουράνια σώματα) επηρεάζουν τη Γη δημιουργώντας μαγνητικά πεδία που επηρεάζουν όλο το γύρω χώρο και την χλωρίδα και βεβαίως την συμπεριφορά των υδάτων των ανθρώπων και των ζώων (Σελήνη).
Η αμοιβαία σχέση Άνθρωπος – Γη – ουράνια σώματα ίσως είναι και το κλειδί των Πυλών τόσο προς τα άστρα, αλλά και από τα άστρα προς Γη (http://www.thelivingmoon.com/42stargate/03files/Amaru_Maru.html)
(ή κατευθείαν μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο!).
Ή ακόμα πιθανότατα εκεί να βρίσκεται και η αιτία πολλών καταστροφών που συνέβησαν στην Γη.
Η γεωμετρία των σχημάτων που γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι από αρχαιοτάτων χρόνων στις κατασκευές τους, φυσικά και δεν ήταν τυχαία.
Η τέλεια γεωμετρική κατασκευή των πυραμίδων δεν είναι αποτέλεσμα τύχης. Αλλά εξίσου τυχαία δεν είναι η κατάργηση της αρμονίας και της Γεωμετρίας στα έργα που άφησαν πίσω τους οι Μεγάλοι Αρχαίοι, μεγαλιθικά μνημεία βαριά ογκώδη με άναρχη δόμηση εκφράζουν την προσωποποίηση της επιβολής της Δύναμης στην κοσμική ψυχή και την κατώτερη πνευματική ιδιότητα των κατασκευαστών.
Φυσικά, ο αστρολογικός προσανατολισμός είναι δεδομένος αλλά η επιστημονική γνώση και η μηχανική δεν είναι απαραίτητα στοιχεία πνευματικά εξελιγμένων Όντων….
Ο Γερμανός επιστήμονας H. SCHMUTZ, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Η ΠΕΝΤΑΕΔΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΓΗΣ» κάνει λεπτομερή περιγραφή για το Πεντάγωνο και τις ιδιότητές του και φυσικά την σχέση του με την Γη μας.
Από όλο το βιβλίο κράτησα μια πρόταση
«Η ενεργειακή κατάσταση ενός τόπου, δεν μεταβάλλεται εύκολα και για να το επιτύχει αυτό κανείς θα πρέπει συνεχώς να βομβαρδίζει το σημείο εκείνο με ηλεκτρομαγνητικά κύματα υπερυψηλής συχνότητας. Η αλλαγή όμως του ενεργειακού πεδίου σε ένα σημείο του πλανήτη, μπορεί να επιφέρει ανεπανόρθωτες βλάβες στην ισορροπία του Όλου οικοσυστήματος».
Πρόσφατα στην ΧΙΛΗ (όχι τυχαίο μέρος) μετακινήθηκε 3 χιλιόμετρα μία πόλη.
Πράγμα που σημαίνει ότι δοκιμάζουν ξανά να φέρουν τις μοιραίες αλλαγές στην Γη (που τίποτα καλό δεν προμηνύουν).
Για του λόγου το αληθές το σύστημα διατεταγμένων κεραιών Η.Α.Α.R.P. στην Αλάσκα, την Νορβηγία, και την Κύπρο, με τις συνέπειες της εστιασμένης ενέργειας στην Ιονόσφαιρα.
Ένα όπλο μαζικής καταστροφής, και επηρεασμού των συχνοτήτων του ανθρώπινου νου με ό,τι τραγικές συνέπειες μπορεί αυτό να επιφέρει, με συνδυασμένη παρενέργεια από τις μολύνσεις ψυχοδραστικών – νευροτοξικών ουσιών βαρίου, και αλουμινίου που κατά τακτά χρονικά διαστήματα αεροπλάνα ψεκάζουν στην ατμόσφαιρα Ελλάδας, Αμερικής, και σε κάποιες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να μπορέσουν κάποιοι επιστήμονες – ερευνητές να χαρτογραφήσουν την ενεργειακή ροή της γης. Τα ρεύματα και τις αλληλεπιδράσεις με ουράνια σώματα.
Είναι αισχρό να χρησιμοποιούνται ως όπλα μαζικής καταστροφής αυτές ακριβώς οι ακτινοβολίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από την Ιατρική για την θεραπεία της τρέλας, της σχιζοφρένειας, των επιλυπτικών καταστάσεων και άλλων σχετικών νόσων.
Η αστρολογία διασώζει στα σύμβολά της την ροή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, στο σύμβολο του υδροχόου.
Για κατακλείδα μπορούμε να δούμε ακριβώς αυτήν την γνώση αλληλεπίδρασης της ενέργειας με το οικοσύνολο στον ΝΑΟ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΑΘΗΝΑΣ .
Κατ αρχήν αν εξετάσουμε λεπτομερώς τις διαστάσεις του,θα διαπιστώσουμε πως μέσα σ’αυτά τα νούμερα εκφράζονται συμπαντικές μονάδες μέτρησης,όπως οι αριθμοί φ=1,61803 (χρυσή τομή),π=3,1416, e=2,61802..(νεπέριος αριθμός που είναι ίσος περίπου με φ2).
Εκτός αυτού μην ξεχνάμε επίσης τις δύο πυραμίδες που σχηματίζουν,οι προεκτάσεις του ιερού βράχου στα 835,50μ και οι προεκτάσεις των κιόνων του Παρθενώνα στα 1852μ.
Είναι γνωστόν ότι η Πυραμίδα,είναι το πλέον ενεργειακό στερεό σχήμα.
Στο βιβλίο του στρατηγού-συγγραφέα Γερ.Καλογεράκη «Η Διαθήκη του Προμηθέα»,αναφέρονται τα παρακάτω για την Ακρόπολη»:
Ο Παρθενώνας της Ακρόπολης των Αθηνών, είναι κατασκευασμένος από Πεντελικό μάρμαρο, η θεμελίωση είναι από πωρόλιθο, ο βράχος είναι από ασβεστόλιθο, το σχήμα του, η δόμηση το ύψος και το σχήμα των κιόνων συνιστούν μια πολύμορφη ηλεκτρική μηχανή με ασύλληπτα ενεργειακά αποτελέσματα, άγνωστα ακόμη σ” εμάς.
Ίσως φαίνεται περίεργος ο τρόπος ελέγχου του ηλεκτρισμού από τους προγόνους μας, γιατί η σύγχρονη τεχνολογία με την πλήρη άγνοιά της έκανε το πρόβλημα πολυσύνθετο.
Η παραγόμενη πολύμορφη ενέργεια στο βράχο της Ακρόπολης, θα μπορούσε να καλύψει ένα τεράστιο μέρος από το ενεργειακό πρόβλημα της πόλης των Αθηνών.Πριν από αρκετά χρόνια η ενέργεια αυτή συντελούσε στην εξουδετέρωση της πολλαπλής μόλυνσης της ατμόσφαιρας της πόλης.
Σήμερα όμως έχει΄εξουδετερωθεί αφ’ενός λόγω της απομάκρυνσης των μαρμάρων για να προφυλαχθούν από τους ρύπους της πόλεως και αφ’ετέρου λόγω του όγκου τσιμέντου και σιδήρου στα κτήρια των Αθηνών.
Το σημείο του ναού που ήταν τοποθετημένο το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς ήταν το σημείο της μεγίστης συσσώρευσης ενέργειας. Με τα σημερινά δεδομένα το άγαλμα ήταν ο ένας πόλος του συσσωρευτή βράχος και ο άλλος πόλος ήταν το πηγάδι, στο πίσω μέρος του ναού που είναι σήμερα σφραγισμένο.
Έτσι ο στατικός ηλεκτρισμός του βράχου συσσωρευόταν στον ναό, δημιουργούσε μαγνητικό πεδίο, ηλεκτρεγερτική δύναμη και ιονισμό της ατμόσφαιρας και τα φαινόμενα αυτά ενισχυόταν στο μέγιστο από κρύσταλλο που βρισκόταν στο σπήλαιο κάτω από το ναό.
Η ενέργεια διασκορπιζόταν για τους επιθυμητούς σκοπούς με τους κίονες του ναού, που χρησιμοποιούνταν σαν αγωγοί μεταφοράς της ενέργειας.
Τα υπόγεια τελλουρικά ρεύματα και το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της γης συσσώρευαν στο βράχο ποσότητες στατικού ηλεκτρισμού που ενισχυόταν από το σχήμα του Παρθενώνα και το υλικό κατασκευής του, το πεντελικό,μάρμαρο και την κοσμική ενέργεια.
Όλη η σημερινή δομή του ναού δείχνει ότι υπήρχε γείωση για την αποφόρτιση και κενό κάτω από το ναό για εκτόνωση της πλεονάζουσας ενέργειας.
Οι γύρω από το βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών πέτρινοι λόφοι, είναι μέρος του όλου ενεργειακού πλέγματος παραγωγής πιεζοηλεκτρικών φαινομένων, αφού μετατρεπόταν σε συλλέκτες, κοσμικής ενεργείας και του γήινου ηλεκτρισμού, συγχρόνως και σε πυκνωτές ηλεκτρομαγνητικής ενεργείας.
Αργότερα τα οικήματα της βάσης του βράχου της Ακρόπολης συσσώρευαν και αυτά μεγάλο ποσό ενέργειας(ωδείο Περικλή με πυραμιδοειδή σκεπή και θέατρα).
Η στατικότητα των κατασκευών σε μεγάλο μέρος οφειλόταν στα δυναμικά πεδία που δημιουργούντο στους αρμούς συνδέσμου των κιόνων, και εξουδετέρωναν τάσεις μετατόπισης των σπονδύλων.
«Όλος ο βράχος είναι ισχυρότατος ενεργειακός χώρος, χώρος επικοινωνίας με το διάστημα και πύλη εξόδου σε άλλη διάσταση με επίκεντρο το σημείο τομής των διαγωνίων του Παρθενώνα»,σύμφωνα με μηνύματα των Ολυμπίων.
Ο βράχος της Ακρόπολης ήταν ισχυρός συσσωρευτής παντοειδούς ενέργειας, θετικών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων και ο ναός μεταβαλλόταν σε πυκνωτή, που τη δέσμευε με το σχήμα, το υλικό κατασκευής και θεμελίωσης.
Ο συνδυασμός του Πεντελικού μαρμάρου, του πωρόλιθου θεμελίωσης και του ασβεστολιθικού βράχου, δημιουργούσαν πιεζοηλεκτρικά και ηλεκτροστατικά φορτία και αυτά παρήγαγαν μαγνητικό πεδίο, με αποτέλεσμα να έχουμε αδιάκοπη παραγωγή ηλεκτρισμού που συσσωρευόταν στο ναό. Η ενέργεια αυτή χρησιμοποιείτο και για την ενεργοποίηση του Γοργόνειου όταν απαιτείτο.
Η συσσωρευμένη ενέργεια εκτονώνονταν μέσα στα σπήλαια του βράχου της Ακρόπολης ή διαχέονταν στους γύρω λόφους και ενίσχυε τη φόρτιση των ομφαλών-συλλεκτών από μάρμαρο ή των ειδικών κρυστάλλων και έτσι δημιουργούσε ένα εκτεταμένο ενεργειακό πλέγμα.
Λόγω μορφολογίας της υπόγειας περιοχής του βράχου, των τελλουρικών ρευμάτων, και της κοσμικής ενέργειας λειτουργούσε και σαν οργονοσυλλέκτης(συλλέκτης αιθέρος).
Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε για το βράχο ότι είναι πηγή γεωμαγνητικής και κοσμικής ενέργειας που συσσωρευόταν στον Παρθενώνα πυκνωτή, πόλο έλξης και μετασχηματιστή ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας και συγκρατούσε μεγάλα φορτία.
Η μεγίστη τιμή του ενεργειακού πεδίου του βράχου βρισκόταν στο σημείο τομής των διαγωνίων του ναού και μεταφερόταν και σε βάθος όπου υπήρχε ειδικός κρύσταλλος που ενίσχυε όλες τις μορφές ενέργειας.
Μπορεί σήμερα κάποιοι να πέτυχαν την νέκρωση του ναού του Παρθενώνα, με τη χρησιμοποίηση τεμαχίων μπετόν αντί μαρμάρων στους κίονες, δεν μπόρεσαν όμως να κάνουν το ίδιο και στον βράχο παρά το σφράγισμα των σπηλαίων, με το οποίο εξουδετέρωσαν μερικά θετικά ενεργειακά στοιχεία.
Οι ιδιότητες του βράχου σε συνδυασμό με διάφορους κοσμικούς παράγοντες, που θ” αναφέρουμε στην συνέχεια, δημιουργούσαν πίδακες φωτός, λάμψεις, φωταύγειες, ηχητικά φαινόμενα που έδιναν την αίσθηση ότι ο βράχος της Ακρόπολης δεν φιλοξενεί μόνο ιερά αλλά και τους ίδιους τους Ολύμπιους. Ο φωτισμός της Ακρόπολης τα βράδια αποσκοπεί στην εξαφάνιση όλων αυτών των φαινομένων,επειδή ..κάποιοι το έχουν απαιτήσει.
Όπως προαναφέρθηκε, επεκτεινόμενες οι παρειές του βράχου σε ύψος 835,50 μ. καθώς και οι κολώνες σε ύψος 1852μ., σχηματίζουν πυραμιδοειδή στερεά που υποβοηθούν την συλλογή ενέργειας.
Πίο ενδιαφέρον σημείο του Βράχου της Ακρόπολης είναι οι σπηλιές που υπήρχαν στη Βάση του, ο αριθμός των οποίων κατά τους αρχαιολόγους κυμαίνεται μεταξύ πέντε και δέκα. Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει καμιά περιγραφή για το βάθος τους και τι φιλοξενούσαν αυτές, ούτε ερευνήθηκαν ποτέ.(;)
Γιατί σφραγίστηκαν οι σπηλιές και απαγορεύεται η προσέγγισή τους εδώ και χρόνια; Τι βάθος είχαν; Τι ήταν τα «Άρρητα» όπου και σήμερα κανένας δε μιλά γι” αυτά; Τι μπορεί να συμβαίνει κάτω από το Βράχο; Υπάρχει θεμελίωση του Παρθενώνα ή όχι;

Του Θωμά Ηλιόπουλου*

Η μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνισμού –χωρίς αμφιβολία– έγινε κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. αιώνα. Από τότε και για τα επόμενα 1500 χρόνια ακόμη και το όνομα Έλληνας απαγορεύτηκε τελείως να χρησιμοποιείται.
Στη διάρκεια αυτών των 1500 ετών ψάξτε να βρείτε το όνομα Έλληνας σε ό,τι έμεινε γραπτό στην eλληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει. Έγινε καταπιεστικά Ρωμαίος ή Ρωμιός και η Ελλάδα και οι Έλληνες ξεχάστηκαν για πάντα.

Το όνομα Έλληνας ήταν απαγορευμένο επί ποινή ΘΑΝΑΤΟΥ.
Συκοφαντήθηκε ανελέητα και κακόβουλα και έγινε συνώνυμο του ειδωλολάτρη, μία λέξη ειδικά κατασκευασμένη για τους έλληνες μόνο με «πνευματική» μανία.

Κατά το υπόλοιπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα χρόνια του Βυζαντίου και κατά την τουρκοκρατία, ο ραγιάς Ρωμιός είχε ξεχάσει τελείως την Ελλάδα, την ελληνικότητά του και το ίδιο το όνομά του. Τον έκαναν να απεχθάνεται τον έλληνα και για αυτό έγινε ρωμιός και μάλιστα να είναι υπερήφανος για αυτό. Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν πέταξε το όνομά του για να πάρει το όνομα του κατακτητή. Θλιβερό κατάντημά μας. Έμεινε, όμως, η ελληνική γλώσσα η οποία εξυπηρέτησε το εκάστοτε κατεστημένο, αλλά και αυτή αλλοιώθηκε βάναυσα να το υπηρετεί. Χιλιάδες λέξεις της πήραν άλλη σημασία που ήθελαν οι κατακτητές οι οποίοι ήξεραν ότι ένα λαό τον κατακτάς όταν όντως του αλλάζεις τη γλώσσα του.

Η 25η Μαρτίου 1821 έφτασε σαν ένας εφιάλτης και τον ξύπνησε, γιατί στο βαθύ υποσυνείδητο όλοι οι σκλάβοι Ρωμιοί ήξεραν ότι ήταν «Έλληνοι». Ευτυχώς τους είχε μείνει και αυτό μέσα στη ρωμαίικη παράδοση. Τα δημοτικά μας τραγούδια και πάλι ευτυχώς κράτησαν κάτι από αυτή την καταστροφική ισοπέδωση. Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση των Ελλήνων όταν ανέτειλε το 1821.
Κατά την Αναγέννηση οι Ευρωπαίοι μάς «άνοιξαν» λίγο τα μάτια, αλλά η λάμψη της, δυστυχώς, δεν μπορούσε να φτάσει σε κάθε ελληνική γωνιά της Μεσογείου. Εξάλλου ακολούθησαν και τα 400 χρόνια της μαύρης Τουρκοκρατίας.

Μέχρι και το 1821 –και πολύ μετά από αυτό– η πραγματικότητα ήταν ότι όλος ο Ελληνισμός έμεινε πρώτα από όλα ανιστόρητος και συνεπώς ανελλήνιστος. Η ρωμιοσύνη τον κρατούσε απολίτιστο και κάτω από την εξουσία των δογμάτων και τον τυραννούσε πολιτικά, αλλά περισσότερο πνευματικά.

Ακόμη και μετά το 1821 η Ευρώπη φιλελληνικά προσπάθησε να μάς βοηθήσει, αλλά το ρωμαίικο έμεινε πάντοτε εναντίον της Ελλάδας και κάθε τι ελληνικό. Ακόμη και σήμερα ονομάζουμε τους προγόνους μας, τους φωτοδότες της ανθρωπότητας φευ, τους ιδεολάτρες που έσπειραν το σημερινό μας πολιτισμό, χλευαστικά τους υποβιβάζουμε και τους αποκαλούμε αηδιαστικά ειδωλολάτρες!

Η ελληνικότητά μας ακόμη και σήμερα διαστρεβλώνεται, τις περισσότερες φορές αποκρύπτεται και αλλοιώνεται τόσο άδικα ώστε να την απωθούμε. Ο σημερινός έλληνας αγνοεί τελείως το παρελθόν του και τον εαυτό του. Με τη ρωμιοσύνη γίναμε ένας λαός σχιζοφρενής. Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την ένδοξη ιστορία και το λαμπρό παρελθόν του το οποίο θα πρέπει να τον οδηγεί στο μέλλον για σημαντικότερα κατορθώματα;

Οι Ευρωπαίοι ακόμη και σήμερα περιμένουν σπίθες αναλαμπής από τον ελληνισμό που δεν έρχονται.

Ως ρωμιοί τι έχουμε δώσει στον κόσμο; Η Ευρώπη κατά την Αναγέννηση αναγεννήθηκε μέσα στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Εμείς είμαστε αιώνες πίσω και ζούμε μέσα σε ένα δογματισμό και κρατικισμό που δεν είναι ελληνικά και αυτό ακριβώς μας απομονώνει από την Ευρώπη, αλλά περισσότερο εκμηδενίζει τις δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού. Με μία τόσο μακραίωνη ταπείνωση, ο σημερινός Έλληνας δεν γνωρίζει το χθες και είναι ανίκανος να προβλέψει και να βαδίσει στο ελληνικό του μέλλον. Αυτό μας έχει φέρει σε μία κατάσταση βαρβαρότητας που τη ζει σήμερα ο Έλληνας μέσα στη χρεοκοπία του.

Το πιο σημαντικό πράγμα που μας έφερε τα ο 1821 –εκτός από την ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό– είναι που ξαναέφερε στην επιφάνεια και ζωντάνεψε τα ονόματα Ελλάς και Έλληνες. Να, λοιπόν γιατί η γενναία Ελληνική Επανάσταση αφορίστηκε τόσο πανηγυρικά! Η ρωμιοσύνη μάς ήθελε ανιστόρητους, βάρβαρους και σκλάβους. Ποιος το αμφιβάλει αυτό;
Εάν έχετε διαβάσει δύο-τρία βιβλία Ιστορίας, βάλτε το χέρι στην καρδιά σας και πέστε ότι όλα τα ανωτέρω είναι ψέματα. Η καρδιά που χτυπάει ελληνικά και βλέπει ελεύθερα και με πόνο την κατάντιά μας, θα ομολογήσει την αλήθεια που φαίνεται με γυμνό μάτι. Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας.

Είχε απόλυτο δίκιο ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς που διακήρυξε:

Αυτό το λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα,
Μεθύστε με το αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα.

Μόνο τότε θα ψάλλουμε με πολλή υπερηφάνεια τα αθάνατα λόγια του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού.
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά!

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ας σκεφτούμε ΟΜΩΣ τι μας λένε και τι μας συμβουλεύουν τα λόγια αυτά!

*Ο ΘΩΜΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ είναι εκπαιδευτικός στη Μελβούρνη και αρθρογράφος σε ομογενειακά και Ελληνικά έντυπα

Τα Δελφικά Παραγγέλματα είναι οι σοφές εντολές που άφησαν στους Έλληνες οι σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας. Μια πολύτιμη κληρονομιά γνώσης και σοφίας για τις επερχόμενες γενεές.

Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς δεν έδιναν συμβουλές ούτε άκουγαν τις εξομολογήσεις των πιστών, αλλά ασχολούνταν μόνο με την τέλεση των θυσιών και των άλλων ιεροτελεστιών.

Η ηθική εκπαίδευση και καθοδήγηση των πολιτών ξεκινούσε μεν από τους παιδαγωγούς και παιδοτρίβες της νεαρής ηλικίας, αλλά συνεχιζόταν αργότερα στα μαντεία, τα οποία, εκτός από τις χρησμοδοτήσεις τους για τα μελλούμενα και τις θελήσεις των θεών, έδιναν και ένα πλήθος ηθικών παραγγελμάτων και προτροπών συμβουλευτικού χαρακτήρα για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής.

Περίαπτη θέση βέβαια, κατείχε σε όλα αυτά ,το διάσημο σε όλο τον κόσμο Μαντείο των Δελφών, του οποίου τα ομώνυμα ηθικά παραγγέλματα είχαν καταγραφεί στους τοίχους του Προνάου του Ναού του Απόλλωνος,στο υπέρθυρο ή ακόμα και σε διάφορες στήλες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά στις πλευρές του ναού.

Τα 147 Δελφικά Παραγγέλματα ή Πυθίας Γράμματα, ήταν λιτά αποφθέγματα ελαχίστων λέξεων και ανήκαν στους 7 σοφούς της αρχαιότητας:

Τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Πιττακό τον Μυτιληναίο, τον Βία τον Πρηνεύ, τον Σόλωνα τον Αθηναίο, τον Κλεόβουλο τον Ρόδιο, τον Περίανδρο τον Κορίνθιο και τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο.

Στο αέτωμα του ναού δέσποζαν τα τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματα, τα οποία εύκολα μπορούσε να διακρίνει ο πλησιάζων επισκέπτης:


•Κάτω αριστερά το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (να γνωρίσεις τον εαυτό σου).

•Κάτω δεξιά το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (να κάνεις τα πάντα με μέτρο, αποφεύγοντας την υπερβολή).

•Ανάμεσά τους, στη κορυφή, το περίφημο «ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε» (ή ΕΙ), για το οποίο ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος έγραψε ολόκληρη πραγματεία («Περί τού έν Δελφοίς Ε»), προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απωλεσθείσα σημασία του.

Ο θαυμασμός των αρχαίων Ελλήνων για τα ανηρτημένα αυτά αποφθέγματα στο Μαντείο των Δελφών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522 π.Χ.) θεωρούσε τους επτά σοφούς, γιους του Ήλιου, που με την ακτινοβολία τους φώτιζαν και καθοδηγούσαν τον άνθρωπο στην οδό της αρετής. Αυτά τα σοφά παραγγέλματα χρησιμοποιήθηκαν στην συνέχεια και απο άλλους λαούς ,που τα παρουσίασαν σαν “θρησκευτικές εντολές”.


Σας παραθέτουμε τα παραγγέλματα αυτά, όπως οι επισκέπτες της αρχαιότητας αντίκριζαν στους Δελφούς.

“Εν δέ τώ προνάω τά έν Δελφοίς γεγραμμένα, έστιν ώφελήματα άνθρώποις” Παυσανίας

Έπου θεώ. Ακολούθα τον θεό.

Νόμω πείθου. Να πειθαρχείς στο Νόμο.

Θεούς σέβου. Να σέβεσαι τους θεούς.

Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς σου.

Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλεσαι για το δίκαιο.

Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.

Ακούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.

Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.

Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.

Άρχε σεαυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.

Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.

Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.

Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.

Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.

Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.

Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.


Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.

Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.

Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.

Φίλοις ευνόει. Να ευνοείς τους φίλους.

Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.

Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.

Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.

Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.

Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.

Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.

Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.

Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.

Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.

Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.

Έχων χαρίζου. Όταν έχεις, να χαρίζεις.

Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.

Ευλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.

Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.

Όσια κρίνε. Να κρίνεις τα όσια.

Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.

Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.

Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.

Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.

Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.

Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.

Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.

Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.

Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.

Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.

Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια.

Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.

Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.

Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.

Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.

Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.

Όνειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.

Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.

Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.

Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.

Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.

Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.

Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.

Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.

Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.

Σεαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.

Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.

Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.

Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.

Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.

Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλεις, να μετανοείς.

Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.

Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.

Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.

Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.

Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.

Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.

Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.

Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.

Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.

Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.

Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.

Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια.

Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.

Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.

Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.

Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.

Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.

Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.

Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο.

Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.

Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.

Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου.

Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.

Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή.

Τύχη μη πίστευε. Να μην πιστεύεις την τύχη.

Τελεύτα άλυπος. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη.

Πηγή

ΔΙΑΘΗΚΗ ΠΡΟΜΗΘΕΑ - Γιοι και Κορες του Ηλιου:
-Tα ουρανια μυστικα είναι απειρα και ασυλληπτα.
-Ο Θεος,ο Δημιουργος,ο Υπερτατος Νους,το ΟΛΟΝ ΦΩΣ,είναι ταυτοσημες εννοιες και εκφραζουν την Αρχεγονη Δυναμη της Δημιουργιας.
-Το ΟΛΟΝ ΦΩΣ καταυγαζει αβυσσους φωτος και ενεργειας με τα οποια περιβαλλει τα παντα στο συμπαν τα γεννα και τα φθειρει,τα μεταβαλλει και τα αναδημιουργει αιωνια.
-Βρισκεται παντου.Υλικα και μη υλικα,γηινα και ουρανια,ορατα και αορατα,συνθετουν το θειο μεγαλειο περα από το οποιο τιποτε δεν υπαρχει.


-Οποιος προσπαθει να εννοησει το θειο,πρεπει πρωτα να εννοησει την φυση και τον ανθρωπο και τοτε αυτό θα λαμψει στο νου του,σαν απειροελαχιστη ακτινα φωτος.
-Φανερωνεται μονον σε οσους το αναζητουν.
-Κανενας δεν μπορει να το πλησιασει εστω και νοητικα αν δεν προετοιμασει το πνευμα και την ψυχη του γι'αυτό.
-Κανενας δεν μπορει να εννοησει το θειο και πολύ περισσοτερο δεν υπαρχουν φρασεις να το περιγραψουν και εικονες να το απεικονισουν,αφου δεν μορφοποιειται και είναι ασυλληπτο από τον ανθρωπινο νου.!!!

-Ο Θεος είναι τελειος και ο ανθρωπος ατελης,ο ενας απειρος και ο άλλος πεπερασμενος,εννοιες ακατανοητες για ανθρωπινα οντα.
-Μην επιχειρησετε να περιγραψετε το ΟΛΟΝ ΦΩΣ,θα είναι πλανη,διοτι είναι εννοια μη προσεγγισιμη,απλησιαστη.
-Δεν υπαρχουν προτυπα περιγραφης,τα συστατικα του είναι αγνωστα,είναι αδιαστατο,αφθαρτο,αορατο και αιωνιο.
-Δεν εχει συγκεκριμενη μορφη,περιεχει τα παντα και ολες τις μορφες μαζι,η εικονα του εκφραζεται στον καθενα ξεχωριστα.
-Ο Θεος περιεχει τον κοσμο και τον καθενα.
-Οποια εικονα ευσεβειας και αν φαντασθει καποιος για το θειο σαν προσωπικη επιλογη είναι αληθινη αφου καλυπτει τις αναζητησεις του.



-Η μονη ακλονητη πραγματικοτητα είναι ότι ζειτε στο ιδιο συμπαν με το ΟΛΟΝ ΦΩΣ και αν το αναζητησετε με το πνευμα και την ψυχη σας,θα το βρειτε εστω και αν απεχετε τοσο πολύ.
-Ο Θεος βλεπει τον ανθρωπο,ενώ ο ανθρωπος φανταζεται τον Θεο,γι'αυτό μην πλανασθε από αλλους,αναζητειστε την γνωση και αυτή θα σας οδηγησει στο θειο.
-Το ΟΛΟΝ ΦΩΣ είναι η αιωνια και αστειρευτη πηγη αγαπης,διαποτιζει τα παντα με το φως του,εισχωρει στα βαθη της ψυχης των ανθρωπων και τους μεταλλασει σε ανωτερες πνευματικες οντοτητες με ουρανια αποστολη.
-Για να κατανοησετε αυτό πρεπει και σεις να γινετε ένα με την αγαπη.
-Ολοκληρο το πλεγμα της δημιουργιας μορφοποιηθηκε σε στιγμες ευδαιμονιας και υπερτατης αγαπης του ΟΛΟΥ ΦΩΤΟΣ για τα πλασματα του,για τα οποια δημιουργησε έναν κοσμο καλλους και αρμονιας,αφου και το ιδιο είναι υπερτατο καλλος.!!!

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ!!!Δείτε επίσης:

"O ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Πηγή:
Fileas Fong
ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από το Νοητό (θεϊκό στοιχείο) και από την Ύλη. Το πρώτο, για λόγους που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν εδώ, έπρεπε να αφυπνισθεί.
Η διαδικασία αυτή, αφύπνισης του εσωτερικού θείου, συμβολιζόταν μέσα από τα μυστήρια και τις τελετές της ανάστασης. Η αναγέννηση του Θείου ήταν πρωτίστως μία εσωτερική νίκη του ανθρώπου η οποία εξελισσόταν στην οδό που στο τέλος τον ένωνε με το Θείον.
Ο κοσμικός άνθρωπος για να το πετύχει αυτό, πρέπει να εναρμονιστεί (Νοητό – Ύλη) με τρόπο ανάλογο του σύμπαντος. [Ο δρόμος της φιλοσοφίας ενεργοποιούσε την φρόνηση (σωστή φορά νου) και οδηγούσε στην αλήθεια (θεία άλη ή απομάκρυνση από την λήθη)….]

Ο Πλάτων, λέει σχετικά:

«Η σωστή φροντίδα για όλα τα πράγματα είναι μία και μοναδική: να προσφέρεις στο καθένα τις οικείες τροφές και κινήσεις. Οικείες όμως και συγγενείς κινήσεις για το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα μας είναι οι σκέψεις και οι περιφορές του σύμπαντος. Αυτές πρέπει να ακολουθούμε όλοι. Και τους δικούς μας κύκλους, που διαστρεβλώθηκαν κατά την γέννηση μας, πρέπει να τους επαναφέρουμε στην ορθή τροχιά μαθαίνοντας την αρμονία και την ομαλή περιφορά του σύμπαντος. Έτσι θα εξομοιώσουμε τη νόηση μας με το αντικείμενο της – ομοιότητα σύμφωνη με την πρωταρχική της φύση. Και με την εξομοίωση αυτή θα κατακτήσουμε την προδιαγεγραμμένη άριστη ζωή, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό που έθεσαν και θα συνεχίσουν να θέτουν πάντα στους ανθρώπους οι θεοί»

(Πλάτων, «Τίμαιος», 90c).



http://www.awakengr.com/o-sybantikos-proorismos-tou-anthropou-kata-ton-platona/#ixzz44SreWE5a

Άριστος γνώστης των μαθηματικών, με ιδιαίτερη αδυναμία στον αριθμό τρία φαίνεται πως ήταν ο Όμηρος: τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στηνΟδύσσεια, χρησιμοποιεί με αξιοσημείωτο τρόπο στις αναφορές του χαρακτηριστικούς αριθμούς από το ένα ως το εννέα και τα πολλαπλάσιά τους, ενώ το ίδιο το μέτρο των στίχων διαπνέεται από αρμονία που θυμίζει τα πυθαγόρεια μαθηματικά μοντέλα.

«Το έπος [της Ιλιάδας] είναι γραμμένο σε δακτυλικό εξάμετρο, κάτι που σημαίνει ότι έχουμε μια μακρόχρονη συλλαβή και δύο βραχύχρονες. Η εναλλαγή αυτή θυμίζει τα πυθαγόρεια μαθηματικά και πετυχαίνει αρμονία στον λόγο εξηγεί στο ΑΠΕ η διδάκτωρ φιλοσοφίας Αναστασία Τσώνη, ομιλήτρια στην 8η Μαθηματική Εβδομάδα που διοργανώνει από χτες στη Θεσσαλονίκη η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία-Παράρτημα Κεντρικής Μακεδονίας.

Η ποιητικότητα και η μαεστρία του Ομήρου υπάρχουν με αντίστοιχο τρόπο και στην εσωτερική σύνταξη των Απολόγων [της Οδύσσειας]» εξηγεί η δρ Τσώνη, σύμφωνα με την οποία ό,τι και να κάνει, ο ‘Ομηρος σχηματίζει πάντα και με επιμονή μαθηματικό λόγο.
Για να δώσει μαθηματικές προεκτάσεις στους στίχους του, ο Όμηρος χρησιμοποιεί, σύμφωνα με την κα Τσώνη, τους λεξάριθμους, στους οποίους το γράμμα «άλφα» αντιστοιχεί στον αριθμό «ένα», το «Β» στο δύο και ούτω καθεξής (μετά το «κάππα» οι αριθμοί ανεβαίνουν ανά γράμμα σε δεκάδες και μετά το «ρο» σε εκατοντάδες).
Ενδεικτικά αναφέρει, ότι αν οι πρώτες τέσσερις λέξεις της Α’ Ραψωδίας της Οδύσσειας («άνδρα μοι έννεπε, μούσα») «αποκωδικοποιηθούν» με λεξάριθμους προκύπτει ο αριθμός 1182, που αν αθροιστεί ανά ψηφίο, προκύπτει και πάλι ο αριθμός τρία.
«Ολόκληρες αριθμητικές παραστάσεις καταλήγουν στον αριθμό τρία και τα πολλαπλάσιά του» υποστηρίζει η κα Τσώνη και προσθέτει ότι στην Ιλιάδα, ολόκληρο το κείμενο οργανώνεται μαθηματικά σε τρία επίπεδα.
«Στο κείμενο αναφέρονται 29 ελληνικά βασίλεια στη νότια Βαλκανική, σε έξι γεωγραφικές ενότητες, σε 164 συγκεκριμένες θέσεις με 64 ηγεμόνες. Κάθε βασίλειο συμμετέχει στην εκστρατεία με συγκεκριμένο αριθμό πλοίων κι όλα μαζί αθροίζονται σε 1186.
Καθένα από αυτά έχει 50 έως 120 στρατιώτες. Αν όλοι οι αριθμοί αθροιστούν, καταλήγουμε και πάλι στο τρία» εξηγεί η δρ Τσώνη, η οποία διδάσκει στο Β’ Πειραματικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.
Ο Όμηρος αποδεικνύεται επίμονος – και με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια – και σε ό,τι αφορά τον αριθμό των δώρων του Αγαμέμνονα προς τον Αχιλλέα, του Πρίαμου προς τον Αχιλλέα, ακόμη και των λάφυρων μετά από συγκεκριμένες μάχες.
Ολόκληρη η Ιλιάδα περιγράφει μια περίοδο 51 ημερών (5+1=6, οπότε καταλήγουμε και πάλι σε πολλαπλάσιο του αριθμού τρία), ενώ εννέα μέρες διαρκεί ο λοιμός και 12 η απραξία του Έκτορα. Επιπλέον, «τρεις φορές τίναξε ο Θεός Απόλλωνας τη φωτεινή του ασπίδα στην Ε’ Ραψωδία, τρεις φορές σκάλωσε ο Πάτροκλος στο τείχος κτλ» σημειώνει.
Σχετικά με τα επεισόδια της Οδύσσειας και την εσωτερική σύνταξη των Απολόγων, αυτά σχηματίζουν και πάλι τριάδες και μάλιστα με πολύ συγκεκριμένη σειρά: Κίκονες, Λωτοφάγοι και Κύκλωπες, Αίολος, Λαιστρυγόνες και Κίρκη και Σειρήνες, Σκύλλα-Χάρυβδη, Θρινάκια.
«Πάντοτε το πρώτο είναι συνοπτικό και τα άλλα δύο διεξοδικά. Είναι συμμετρικά δεμένα μεταξύ τους με «κρίκους» και ο τρίτος κόμβος της αφήγησης είναι αυτός που αλλάζει αποφασιστικά την τύχη του Οδυσσέα και των εταίρων του» σημειώνει η κα Τσώνη.
«Θέλουν οι μαθηματικοί, οι φιλόλογοι, οι καλλιτέχνες να βρουν τον εαυτό τους; Θα τον βρουν στα ομηρικά έπη» υπογραμμίζει η δρ Τσώνη κι αναφέρει εν κατακλείδι έναν στίχο του Κωστή Παλαμά από το ποίημά του «Pαψωδία»: «ω μεγαλόχαρο βιβλίο, σε καρτερούσα μάθημα κι εσύ ήρθες θάμα»…